VERSLAG: Rock Werchter 2017 - Zaterdag

Dag 3

Wakker worden met het geluid van de stromende regen en de wadende camping gangers langs onze tenten. Er zijn betere festivalochtenden geweest.. Door de aanhoudende regen van vannacht en vanochtend is het niet makkelijk om een goede route te vinden zonder al te veel glibber en glijpartijen. Vandaag ga ik als oranje Minion in mijn regenpak en bij gebrek aan waterdichte schoenen op slippers. Functioneel, niet fashionable.
 
Het is een goed idee om net buiten de camping naar een ontbijt te zoeken. In het verleden gingen we een stukje de weg af op zoek naar halve stokbroden gezond. Tegenwoordig zijn de tentjes buiten de ingang van de camping een stuk strakker geregeld en is de weg een soort wandelpromenade. Beter voor de doorloop aan de Haachtse Steenweg en een stuk relaxter zitten. Letterlijk om de hoek vinden we een topontbijt tegen normale prijzen met vriendelijke service. Een stuk leuker en lekkerder dan de campingkroeg naast onze tenten.
 
Frank Carter & The Rattlesnakes staat altijd garant voor een leuke show. Ik neem een biertje mee en ben benieuwd. Niets teveel gezegd. Dit is een van de meest enerverende acts dit jaar! Eerst moet er nog even wat gerommeld worden aan het geluid, maar vanaf het moment dat de hyperactieve en kleurrijke frontman het podium op springt gaat het dak eraf. Hij is tot zijn ditmaal paarsgeverfde kruin volgetatoeerd en draagt een kek zwart met gouden overhemd op een ooit witte spijkerbroek. De eerste twee ringen staan vol en iedereen springt mee op een aanstekelijk stuk stevig gitaarwerk. Bij het tweede nummer staan gitarist en zanger al voor het hek van de eerste ring klaar om elkaar uit te dagen voor een rondje crowdsurfen. De gitarist blijft staan, maar Frank gaat vol het publiek in. Binnen enkele minuten wordt hij aan de voeten vastgehouden om staand verder te gaan met het nummer. ”This is how Main Stage should be opened!” Het publiek is het er volledig mee eens en gaat uit z’n dak!
Dan wordt het tijd voor een hele grote circle pit volgens de zanger, maar door de vele hekken en veiligheidsmaatregelen zal dat niet lukken. ”No worries, then I want as many circle pits as possible!” Dat blijkt een succes met 9 pits als gevolg. Halverwege wordt stagehand Elliot Taylor nog even in het zonnetje gezet met een fles champagne en happy birthday door band en publiek.

Kijken wat het volgende gaat brengen na dit feestnummer. In ieder geval staan ons veel gitaren te wachten vandaag. Richting Klub C wordt mijn aandacht toch even getrokken door beeld en geluid van zangeres Elin Larsson van Blues Pills op Main stage. Het sexy zwarte pakje van de blonde dame uiteraard, maar ook haar stem en de muziek in zijn geheel. Het doet mij denken aan de platenkast van mij ouders van vroeger. Ze hielden wel van wat gitaren. Beetje psychedelisch, beetje bluesey, beetje rock.

Ik heb even zitten twijfelen: Seasick Steve of Machine Gun Kelly. De bebaarde en mijns inziens enigszins gehypete Steve of de stoere Amerikaanse rapper/rocker. Ik kies voor de laatste. Absoluut een mannetje, of zoals hij zelf zegt de Alfa de Omega, maar het staat als een huis. Hij lijkt soms met zijn houding en stijl een beetje op de vroege Eminem. Snelle raps en stevig gitaarwerk afgewisseld met bijna gevoelige nummers. Ik kan niet stil blijven staan en dat geldt ook voor de menigte in de Klub. Daarna vanaf The Slope toch nog even een blik werpen op Seasick Steve. Alles is goed te horen en te zien vanaf deze toch wel grote afstand. Onder de Slope staan allemaal tafeltjes en hangmatten met erachter nog eens een heleboel biertafels en banken in Bierfest stijl.

Jimmy Eat World is ondertussen een bekende op Werchter en speelt een solide set waarbij de zanger het publiek veelvuldig bedankt. Het is goed vol over het hele terrein voor de Main Stage, ondanks de koele temperaturen en aanhoudende dreiging van een net niet doorzettende grote regenbui. Tot het optreden van Blink 182 is er mooi tijd om even een beetje Aziatisch te eten en te bedenken dat Milky Chance tegelijkertijd geprogrammeerd staat, wat jammer is. Misschien dat Blink 182 in mijn herinnering niet perse een band was waar ik voor zou gaan, dus ik kies voor het Duitse duo. Deels nieuwsgierigheid deels de gedachte aan het aanstekelijke ‘Stolen Dance’. De Klub is wederom vol, het stemgeluid lekker rauw en natuurlijk komt het heerlijke pingeltje langs, waar ik ook  wel een beetje op hoopte.

Ik word regelmatig wel heel positief verrast in beide tenten. In mijn herinnering ging ik in het verleden minder vaak naar de tenten als ik de act niet kende, maar mede door het betere geluid, betere schermen en de duidelijke in en uitgangen is het makkelijker om even in de tenten te gaan kijken. 
Een voor mij voor geen goud te missen optreden is dat van System of a Down. Deze keer zorgen we ervoor dat we al voor het einde van Blink 182 voor de zij ingangen bij het hoofdpodium staan zodat we de Circle in kunnen komen. Haringen in een ton hebben het ruimer. De poortjes gaan open en er wordt flink geduwd, maar het lukt, we staan op vijftien meter van Serj Tankian en zijn mannen. Yeah!!!
Vanaf de eerste noten is het anderhalf uur lang een aaneenschakeling van strakke gitaren, herkenbare zang van de zo ervaren, maar zo zichtbaar blije Tankian. Het straalt er vanaf en elke noot wordt door het publiek bijna letterlijk meegezongen. Soms klein en breekbaar, soms zo uitbundig. Kippenvel, adrenaline, blijdschap en af en toe een stapje achteruit voor de kolkende pit voor m’n neus, geweldig!

Ik ben benieuwd wat de jongens van Linkin Park gaan neerzetten na een geweldige set van SOAD. De gitaren gaan er vol voor. Na een paar oudere werken nu ook het nieuwere, meer elektronische werk. Stiekem best een lekkere set. Hoogtepunten zijn ‘Breaking the Habit’ en ‘Numb’. ‘One more Light’ wordt door zanger Chester vanuit het publiek gezongen en daarna volgt nog een nagenoeg a capella versie van ‘Crawling’ met hulp van het veld en lichte piano door Mike Shinoda. Toch een beetje kippenvel...

Na de inmiddels traditionele halve kip met appelmoes tijd om terug te modderen richting onze tent. Geen makkelijke opgave want het is glibberen en glijden langs het hele pad op de camping. Nog maar even aansluiten bij het feestje halverwege bij een van de campingkroegen. Oldskool rap en een biertje doen het nog prima om deze tijd. Na een half uurtje is dit ook wel weer mooi geweest en is het tijd voor een welverdiende nachtrust. Deze nacht is het toch behoorlijk fris met 10-12 graden, maar volgens mij slaap ik daar alleen maar beter van gelukkig. Zelf merk ik dus niet veel van de nachtbrakers waar ik zoëven stiekem ook nog bij hoorde, maar de rest van mijn gezelschap slaapt wat minder vast helaas.