VERSLAG: Once in a blue moon festival 2018

Festivalinfo was aanwezig op Once In A Blue Moon 2018 voor een verslag in woord en beeld. Bekijk hier de 47 foto's.

Bekijk de Once in a blue moon festival 2018 foto's

VERSLAG: Karst Jaarsma  

Once In A Blue Moon 2018

Americana is een verzamelnaam voor allerhande muziekstijlen afkomstig van het Amerikaanse continent. Het gaat om rhythm & blues, tex-mex, folk, singer-songwriter, etc. Doorgaans roept de benaming van simpelweg countrymuziek meer associaties op. Daar zit eigenlijk al in de naam verbonden dat het een genre is dat op meer populariteit op het platteland dan in de grote steden kan rekenen. Geen wonder dus dat Amsterdam het al jaren zonder toonaangevend Americana festival moet doen, terwijl liefhebbers in bijvoorbeeld Groningen wel voorzien zijn. Met het Once In A Blue Moon Festival komt daar nu verandering in.

Een broodnodige verandering lijkt het. Op de allereerste editie kan de organisatie gelijk het bordje “uitverkocht” ophangen. Uitgaande van het slechte weer mag dit een verrassing heten, uitgaande van het programma absoluut niet. Er staan opkomende talenten in de vorm van Sam Outlaw en I’m With Her, festivalfavorieten in de vorm van Seasick Steve en oude legendes in de vorm van David Crosby en The Mavericks op het programma. Aan de regen is ook gedacht. Alle bands spelen verspreid over drie podia in overdekte tenten.

Vanzelfsprekend is er ook aandacht voor de Nederlandse acts. Een groot gedeelte van het begin van de middag ligt in hun handen. Tim Knol is waarschijnlijk Nederlands’ meest bekende pleitbezorger van de Americana. Enkele generaties jonger dan de meeste liefhebbers, maar dat maakt zijn speelplezier er niet minder om. Samen met Anne Soldaat speelt hij soepele countryrock waarbij tegen het einde beide heren nog even los gaan op hun gitaren.

De Dawn Brothers laten ook horen dat er in Nederland meer dan genoeg te genieten valt. Deze band mag gerust de verrassing van de dag genoemd worden! Het viertal jamt er heerlijk op los in een mix van blues, country en rock. De bassist doet een beetje aan Rick Danko denken. Heerlijk wiegend drijft hij met een fantastische stem de nummers op. Een nummer als ‘Milk Truck’ had zo van The Band kunnen zijn.

Hiss Golden Messenger is eigenlijk de enige act die voor een teleurstelling tekent. De band rond zanger MC Taylor bestaat vandaag enkel uit gitarist Phil Cook. Dit terwijl de kracht van zijn rock ’n roll nummers juist ook in de begeleiding zit. Wat overblijft is de goede stem van MC Taylor en mooi slidegitaarspel van Phil Cook. Daarmee onderhoudt de muziek prima, maar maakt Hiss Golden Messenger haar verwachtingen niet waar.

Daaropvolgend houden ook de dames van I’m With Her het klein. Het betreft hier een supergroep waarin bekende en prijswinnende muzikanten Sara Watkins (viool), Sarah Jarosz (banjo, mandoline en gitaar) en Aoife O’Donovan (gitaar) de handen ineen hebben geslagen. Het drietal staat gepositioneerd rond één microfoon. Dat vormt het startpunt voor traditionele countryliedjes die doen denken aan een country versie van The Everly Brothers. De ingetogenheid maakt dat het een act voor de liefhebbers is. Binnen de grootse opzet van dit festival is de muziek niet geschikt. I’m With Her wordt na enkele nummers gewoonweg saai. Pas aan het einde - wanneer David Crosby een liedje mee komt zingen - stroomt de tent weer vol.

Vanaf dat moment wordt het gaspedaal vol ingetrapt. Eetpauzes zitten er niet meer in. De lange wachtrijen voor het eten maken dit al een lastige exercitie. Het interessante programma des te meer. Het staartje van Bombino heeft overlap met de start van Sam Outlaw. Beide geven een ijzersterk optreden. Bombino knalt met zijn Afrikaanse desertrock. Na de eerdere, langzame Americana komen de door Jimi Hendrix geïnspireerde gitaarsolo’s van Bombino goed tot haar recht. De traditionele Afrikaanse ritmes doen de rest van het werk.

Sam Outlaw laat zich vervolgens inspireren door de jaren ’70 countryrock uit de Westkust van Amerika. De zanger speelt hoogtepunt na hoogtepunt. Betere en meer meeslepende countrymuziek vind je op dit moment niet. Outlaw presenteert prachtige nummers waarin je mee leeft met alle kleine probleempjes en zijn oneindige liefdesverdriet. Hij heeft een fantastische band waarin de steelgitarist mooie inkleuring geeft aan de liedjes. Zangeres Molly Parden zingt sterk op de achtergrond. Parden laat horen zelf ook goed de hoofdrol te kunnen vervullen met ‘Some Day Soon’; een cover van Ian & Syliva.

Sam Outlaw is onderdeel van een generatie die de revival van country vooruit duwt. Directe revival collega Courtney Marie Andrews neemt het stokje vandaag over. Ook zij heeft een goede band mee. Geen westkust gevoel, maar een mix van gospel en country. Andrews kan fantastisch uithalen. De begeleiding maakt de gospel nummers nog mooier. Hoogtepunt wordt gevormd door ‘This House’ waarin dreigende drums en langzaam uitbouwend gitaarspel de voorbereiding vormen voor een ijzersterk nummer waarin Andrews voor kippenvel zorgt. Hopelijk keert Andrews nogmaals snel terug voor een clubshow. Deze muziek leent zich uitstekend voor de kerk van Paradiso.

Helaas is er hier ook sprake van overlap. Een stukje van Courtney Marie Andrews wordt opgeofferd voor David Crosby. Hoewel Crosby aan het begin van de avond op het programma staat lijkt hij voor iedereen de headliner. Niemand doet er ook moeilijk over als hij 15 minuten langer doorspeelt. Crosby heeft een goede band mee. Enkele leden van zijn oude band C.P.R., aangevuld met twee bekwame dames op bas en toetsen. Crosby valt gelijk op door zijn toegankelijkheid. Hij is ontzettend goed bij stem. Muzikaal mixt de band jazz, folk en rock. In deze mix weet Crosby een goede spanningsboog op te bouwen waardoor liedjes geen moment vervelen. Hoogtepunt vormt vanzelfsprekend een ronkende ‘Ohio’ waarmee wordt afgesloten.

Eind 2016 blijkt dat het levensverhaal van Seasick Steve een leugen was. Hij speelde jarenlang als sessiemuzikant. Seasick Steve bleek dus niet aan het einde van zijn leven plotseling ontdekt te zijn. En…. hij bleek een flink aantal jaren jonger. Voor menigeen zou dit het einde van de carrière beteken. Niet voor Seasick Steve. Integendeel. Tijdens eerdere optredens presenteerde Seasick Steve zich soms als een parodie van zichzelf. Hij lijkt blij van het toneelstukje af te zijn en kan nu lekkere bluesrock spelen. De interpretatie klinkt energieker dan ooit tevoren. Er ligt binnenkort een nieuwe plaat en met North Mississippi Allstars’ Luther Dickinson als extra gitarist geeft Seasick Steve een stomende show. Hij speelt een heerlijke mix van oude en nieuwe liedjes. Allemaal net zo lekker swingend. Voor de nieuwe plaat kan je vooral uitkijken naar ‘Sun On My Face’; een klein akoestisch liedje waarin Seasick Steve zich ook gewoon een goed zanger toont.

De afsluitende Mavericks zijn sinds 2012 weer samen. Het is de perfecte band om elk festival af te sluiten. De mix van Mexicaanse tex-mex, soul en rock ’n roll krijgt namelijk de meest stijve hark aan het dansen. Aanvullend kan elk liedje van de Mavericks vrij gemakkelijk worden meegezongen. Zanger Raul Maulo heeft een goede stem. Dat hoor je vanavond op Once In A Blue Moon echter niet terug. Zijn vocale kracht is naar de achtergrond geschoven ten gunste van zijn band. De accordeonist, toetsenist, gitarist en blazers krijgen volop de ruimte. Malo vult aan met meezingers waar Guus Meeuwis ook zijn hand niet voor om zou draaien. De band toont zich een geschikte kandidaat voor dorpsfeesten en braderieën, maar gezien de statuur had er meer in moeten zitten.

De gezellige polonaise waarin het uitverkochte Once In A Blue Moon eindigt tekent wel de kracht van het nieuwe festival. Het is mooi dat er nu een Amsterdams Americana festival staat dat op voldoende fans kan rekenen en waarbij de organisatie er niet voor terugdeinst om de grenzen van het genre op te zoeken. Met de Noord-Afrikaanse Bombino en de blijmoedigheid van The Mavericks – die beide met open handen worden ontvangen – op de eerste editie overtuigt de organisatie met haar concept. Dat Americana sterren David Crosby en Sam Outlaw vanzelfsprekend de show stelen is dan de kers op de taart. Voor 2019 mag zaterdag 24 augustus alvast met een dikke stift in de agenda worden gezet.

FOTOGRAFIE: René Obdeijn  

1234
Seasick Steve foto Once in a blue moon festival 2018 DeWolff foto Once in a blue moon festival 2018 DeWolff foto Once in a blue moon festival 2018 DeWolff foto Once in a blue moon festival 2018 Drive-By Truckers foto Once in a blue moon festival 2018 Drive-By Truckers foto Once in a blue moon festival 2018 Drive-By Truckers foto Once in a blue moon festival 2018 Drive-By Truckers foto Once in a blue moon festival 2018 Drive-By Truckers foto Once in a blue moon festival 2018 The Mavericks foto Once in a blue moon festival 2018 The Mavericks foto Once in a blue moon festival 2018
 
1234
 
festival logo

STRANDFESTIVAL ZAND 2018De 11e editie van het Strandfestival ZAND vond plaats op het strand van...

Lowlands 2018 logo

LOWLANDS 2018 - ZONDAG ALvast de beelden van Lowlands zondag.