VERSLAG: Into The Great Wide Open 2018

Vrijdag

Na de kalme start op de donderdagavond vindt de echte aftrap van Into The Great Wide Open op vrijdag plaats. Het hoogtepunt is gelijk aan het begin geplaatst. Parker Millsap is 25 jaar oud en schrijft al steengoede liedjes over de Working Class. Sporen van Bruce Springsteen en Bob Seger komen samen met een liefde voor gospel en country. Met name de violist voegt iets moois toe aan de sterke stem van Millsap. Sterke Americana en rock dat geen seconde verveelt.

In de zon op het hoofdpodium speelt zowaar nog meer zonnige muziek. De Turks-Nederlandse band Altin Gün bouwt een heerlijk feestje. Klassiek Turkse ritmes gaan samen met psychedelische jams. De band betovert volledig met een setlist gevuld met onbekende covers. Ook de mannen van White Denim richtten op een swingend feestje. De zanger en gitarist ziet er een beetje uit als John Lennon en komt met een portie venijnige rock ‘n roll. De adem van Rolling Stones, ZZ Top en The Kinks is nooit ver weg. Op sommige momenten swingt het, maar voor het merendeel voelt het als een zwakkere interpretatie van de voorbeelden.

Veel mooier en authentieker is de soul van Dylan LeBlanc op het strand. De muziek werd hem met de paplepel ingegoten met een vader die in de huisband van de Muscle Shoals studio speelde. Een studio die klassieke opnames van Aretha Franklin en Wilson Pickett van ondersteuning voorzag. In zijn eigen interpretatie maakte LeBlanc al enkele prachtige platen. Soul in de geest van The Staple Singers komt samen met de Americana in de geest van Jimmy LaFave. Vandaag staat hij met de stevige band The Pollies als ondersteuning. Het resultaat is een energiekere interpretatie van zijn eigen liedjes. Met de psychedelische inslag is een gitaarsolo nooit ver weg. LeBlanc is echter op zijn mooist als de band wegvalt en hij hijs fluisterend zijn verhaal voortzet. Dat aan het einde Nicole Atkins het podium betreedt is de spreekwoordelijke kers op de taart.

Het programma gaat verder met de soul. Theo Lawrence heeft duidelijk meer naar de radio geluisterd dan Dylan LeBlanc. De Fransman swingt in de stijl van Nick Waterhouse en JD McPherson, maar speelt tegelijk leentjebuur bij radiovriendelijke collega’s als Kaleo. Lawrence zet een prima optreden neer. Het ontbreekt echter aan overtuigingskracht. Het optreden valt daarmee aangenaam over het publiek, maar enthousiasmeert nauwelijks.

John Cale mag gerust de grote headliner van dit jaar genoemd worden. De 76 jarige zanger behoeft geen introductie. Op Vlieland laat hij zich ook zien als een man die alle sporen verdiend heeft. Hij bewandelt compleet zijn eigen weg. Bekende Velvet Undergound nummers als ‘I’m Waiting For The Man’ worden gespeeld, maar zo compleet verdraaid dat alleen de echte liefhebber ze herkent. Alle muziek van Cale is ondergedompeld in een veel te groot vallend elektronisch jasje. Daar komt nog een luide bas overheen. Het resultaat is een vol geluid dat claustrofobisch door het publiek heentrekt. Dit maakt het optreden geen pretje.

Dat kan niet worden gezegd van Roisin Murphy die de avond afsluit. De Ierse zangeres verkleedt zich enkele keren tijdens haar vrolijke discofunk en zet in op een lekker dansbaar optreden. Met haar band vertalen zowel solo nummers als Moloko klassieker ‘Sing It back’ zich door tot een dansbaar geheel. Laatstgenoemde gaat een paar tandjes lager, maar juist deze lome versie past bij het even lome eilandgevoel. Het is ook Murphy echter niet gegund de positie van headliner waar te maken. Murphy en band doen hun best een feestje te bouwen, maar de energie van de band komt nooit tot een climax.