VERSLAG: TakeRoot 2018

VERSLAG: Karst Jaarsma  

TakeRoot 2018

Al 20 jaar laat het TakeRoot festival zien dat Americana muziek niet enkel bestaat uit cowboys, Hells Angels, baardige mannen op leeftijd en veel gitaren. De organisatie heeft altijd een scherpe neus voor nieuw talent en verrassende stromingen binnen het genre. Niet alleen de organisatie heeft een goede neus voor Americana. De belangstelling voor het genre neemt ook toe. De samenleving verlangt meer en meer naar authenticiteit. Laat authenticiteit net de kern van goede Americana zijn; nummers recht uit het hart over de dagelijkse strubbelingen van het leven.

Dat het genre populairder dan ooit is laat het affiche van deze 20e editie zien. Oudgediende zwaargewichten zijn vrijwel volledig afwezig. Het volledige programma wordt opgeëist door jonge honden met iedereen een eigen interpretatie van het genre. Uiteenlopend van klassieke singer-songwriters tot psychedelische countryrock en zelfs een cynische versie van Leonard Cohen. Er is voor ieder wat wils.

Neem bijvoorbeeld de spacecowboy Garrett T. Capps. Op zijn laatste plaat experimenteert hij erop los. Je hoort veel keyboards en nummers over ruimtereizen. Vandaag staat hij met een redelijk traditioneel drietal ter ondersteuning op het podium. Nummers worden in een standaard countryrock jasje gegeten en Capps brengt veel energie. De stem is niet ijzersterk, maar het rockt lekker weg en de gitarist maakt het optreden mooi door regelmatig een zachte jengel erdoorheen te spelen. Liedjes doen dan aan John Hiatt denken. Goede opener van de avond!

Meer traditioneel is John Moreland. De zanger heeft de unieke gift om met een paar zinnen complete schilderijen te creëren. Hij is speciaal voor vandaag ingevlogen. Snel is duidelijk waarom. Het optreden van John Moreland is van een onvoorstelbare schoonheid. TakeRoot hangt muisstil aan zijn lippen. Met niks dan een akoestisch gitaar en redelijke standaard akkoorden beschrijft Moreland zijn liefdesproblemen. Vrolijk maken de nummers je niet, maar ze maken wel indruk. Zonde dat Moreland zijn volledige uur niet vol maakt.

Shakey Graves is ook zo’n nieuw talent die geprezen wordt en niet binnen de lijntjes kleurt. Hij opent zijn optreden als one-man-band. Graves maakt gelijk indruk met zijn diepe bluesstem. Met zijn voeten drumt hij een ritme en Graves tovert een vuig ritme uit zijn gitaar. Na enkele liedjes komt de rest van de band erbij. Met de band is het speciale er wel van af. Graves zoekt met zijn band nog naar een geluid en stuitert al rockend langs verschillende invalshoeken. Maar blijft noch in de blues, noch in de punk en noch in de country lang hangen.

Verderop staat het rockgeluid beter in elkaar. Alejandro Escovedo is de enige oude legende vandaag. In zijn thuisstad Austin speelt hij al jaren mee in de lokale scene. Vandaag staat hij met de Italiaanse band Don Antonio op de planken. Het is dezelfde combinatie als die achter laatste plaat The Crossing. Deze heren kunnen spelen! De gitaren janken er in duels lekker op los. Ook als de rock ’n roll even op pauze wordt gezet maken de heren indruk. Bijvoorbeeld met het prachtige nummer ‘San Antonio Rain’. Zelden komt de schoonheid van mooie teksten zo goed samen met subtiele muzikale begeleiding.

Ongetwijfeld zijn er vanavond veel mensen spontaan gevallen voor zangeres Neko Case. Case begon in de punk met The New Pornographers en doet het daarna al jaren in de country. Vorig jaar brandde haar huis af. Dit resulteerde in de mooie plaat Hell-On. In dit kader staat ze op het podium van de kleine zaal met daarbij een grote band. Op een gegeven moment telt het gezelschap vijf gitaristen. Die band geeft een mooie invulling van de liedjes. De drie dames vullen elkaar vocaal aan met meerstemmig gezang. Het is Neko Case die terecht de hoofdrol opeist. Onder andere tijdens het prachtige liedje ‘Hell-On’. De poëtische teksten en dito manier van zingen maakt indruk. De groene lampen op het rode haar versterkt dit mysterieuze effect.

Waar Neko Case mysterieus is intrigeert zangeres Mattiel in haar doelbewustheid. De zangeres heeft een krachtige diepe blues stem. Daarmee dondert ze in de foyer over het publiek heen. Alsof de punkrevolutie en Jefferson Airplane een liefdesbaby hebben gekregen. Mattiel is compromisloos en dendert luid door. Ook dat is Americana!

Voor American Aquarium is het een goed jaar. Frontman Barham zweerde de drank af, werd vader en verving de bandleden van American Aquarium. Met een nieuwe bezetting staat Barham weer op het podium. Het is steengoede countryrock. Duidelijk geïnspireerd door Springsteen, maar doet misschien nog wel meer denken aan Jason Isbell. De continu jankende steelgitaar vult overal mooi aan. Het is echter de intensiteit waarmee Bartman zijn boodschap brengt die maakt dat de band voor het hoogtepunt tekent. Op het juiste moment geeft American Aquarium een goed gerichte powerschop onder de kont van het publiek.

TakeRoot laat vanavond wederom zien een fantastische visie op de Americana muziek te hebben. In een brede waaier valt er de hele avond volop te genieten van een reeks artiesten die stuk voor stuk actueel zijn. Dus laat Bartman lekker zingen over het falende Amerikaanse systeem en zoek met iemand als Father John Misty de grens van het genre op! TakeRoot laat als festival zien dat dwars van de populariteit van het genre met een vooruitziende en terugkijkende blik interessante acts weet te vinden.

 
festival logo

NOUVELLE PRAGUE 2018Eurosonic staat in het teken van Tsjechische en Slowaakse acts. Festivalinfo...

London Calling 2018

LONDON CALLING #2 2018 - ZATERDAG Dag twee van dit toffe showcase festival in beeld.