VERSLAG: Motel Mozaique 2008

Dag 2

Dag twee van Motel Mozaique begint al 's middags met 3VOOR12-sessies in TENT. Artiesten die op het programma staan van het festival, geven 's middags alvast een voorproefje in deze galerie aan de Witte de Wittstraat.

Een speciale sessie wordt gegeven door Jamie Lidell, die de vorige avond al heeft opgetreden. Een sessie van een heel uur, op de vroege zaterdagmiddag, waarmee hij zijn nieuwe album, Jim, wil promoten. TENT loopt vol en na het publiek opgewarmd te hebben met 'Game for Fools', wordt er flink wat uit de kast getrokken. Jamie Lidell lijkt zichzelf met elk album opnieuw uit te vinden - live weten hij en zijn band alle verschillende stijlen moeiteloos aan elkaar te rijgen. Het grootse gebaar wordt hierbij niet geschuwd. Wat human-beatboxing van Mr. Lidell, een saxofonist die twee saxofoons tegelijk weet te bespelen; 'Laat zien wat je kunt!' lijkt hier het motto.

Een op en top Scandinavisch bandje, de Shout Out Louds. Het heeft iets schattigs, het heeft iets hippie-achtigs. De tamboerijn en ook een agôgô komen tevoorschijn bij het laatste nummer. De Shout Out Louds is gewoon een heel leuk bandje om te zien.

Simone White wil, nadat ze klaar is met haar soundcheck het liefst gelijk beginnen met spelen. Haar reactie, wanneer hier een stokje voor gestoken wordt: "Well I thoungt everyone is waiting, so let's get started," en vervolgens tegen het publiek, "Okay, see you later." Het op de grond gezeten publiek, wacht rustig af, tot ze even later wél aan de beurt is. Een meisje met een akoestische gitaar en een mooie stem, dat dito liedjes zingt. Daar zijn er op zich wel meer van. Prima muziek om naar te luisteren, maar in eerste instantie is het niet een memorabel optreden. De sessie krijgt echter een erg leuke wending wanneer White haar 'Beep Beep Song' speelt. Na dit liedje eenmaal gespeelt te hebben, zet ze nog een keer in, dit keer volledig in het Nederlands! Haar gratis show, weet ze onbetaalbaar te maken.

Het eerste optreden van de avond in Lantaren / Venster 1 is van de Deense band Efterklang. Hun optreden in TENT deze middag kwam te vervallen, wegens ernstige vermoeidheidsverschijnselen. Zeven jongens en een meisje, de jongens in bruine broeken, die sterk doen denken aan kabouterpakjes. Of dit nou een knipoog is naar Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen, of niet, de jonge Denen spelen met een fanatisme alsof ze met een bijl op een blok hout staan te hakken. Efterklang kan, dankzij de rustige electronische invloeden wel doen denken aan het IJslandse Múm en hun eigen landgenoten Under Byen, in deze livebezetting klinken ze echt als een band. Veel meerstemmigheid en nadruk op ritmes, vooral wanneer twee bandleden aan weerszijden van het podium met drumstokjes op de geluidsboxen staan te drummen.

Goldfrapp staat in een overvolle Grote Zaal in de Schouwburg. Het publiek is in grote getalen uitgelopen voor één van de grote namen van het festival. Goldfrapp gooit het vandaag over een andere boeg dan we gewend zijn. De electro-dance-pop is ingeruild voor groots opgezette, soms zelfs op klassieke muziek geschoeide, popsongs. De dancebeat heeft hierbij plaats gemaakt voor een vioolspeler en harpiste. Hoewel de uitvoering vanavond goed is en deze alternatieve insteek helemaal bij Motel Mozaique past, is de teleurstelling over de moeilijke set niet van de lucht.

Foals gooide hoge ogen op de afgelopen London Calling. Vanavond is het de vraag of dit een toevalstreffer was of dat de band meer in zijn mars heeft. Hoewel de band het niet moet hebben van vlotte looks bewijst Foals weer een echte live-band te zijn. Geen liedjes met staart en kop, maar complexe structuren en ritmes, die barsten van de energie. Als jonge veulens (goed gekozen bandnaam, dus) springen bandleden onder leiding van een ziedende ritmesectie over het podium. De energie slaat over naar het publiek. Thumbs up, dus!

The Black Lips is een verademing na alles wat maar verfijnd en experimenteel probeert te zijn. Dit bandje rammelt aan alle kanten, precies zoals het hoort. Heerlijk. Alsof je toevallig op een feestje terecht komt en daar hoogstpersoonlijk ontdekt dat het bandje van de-buurjongen-van-een-vriend-van-een-vriend toch wel errug leuk is! Met een enorme hoeveelheid energie en enthousiasme krijgen ze het publiek in de Rotown moeiteloos mee; alleen een jong meisje dat vlak voor het podium de groupie probeert uit te hangen, kijkt geirriteerd achterom naar alles wat tegen haar rug aan duwt en springt.

De energie blijft er lekker in, wanneer Ebony Bones even later het podium bestijgt. Denk aan de attitude van Princess Superstar en M.I.A.. Hoppa, hier staan een stel stoere chica's op het podium. Het optreden de avond tevoren, tijdens SUPERRAUW in de Melkweg, scheen wat tegen te vallen, in Rotown weten ze het Motel Mozaique publiek wel te overtuigen en de de boel aan het dansen te krijgen.

Gedanst wordt er ook op de de Dubstep van Bass Fiction. Hoewel er bij dit samenwerkingsverband tussen Kode 9 en The Spaceape letterlijk bijna niks te zien is (de zaal is pikdonker en het enige licht komt van een beamer), laat Kode 9 zijn bass het werk doen. En dat mist zijn effect niet. Ogen dicht en luisteren naar de onnavolgbare overgangen van Kode 9 is het devies!


Motel Mozaique dooft als een nachtkaars met M83 (ofwel M quatre-vingt-trois). De Franse band vindt hun zware sythesizer-geluid wel heel tof en vergeet het optreden interessant te houden. Alle nummers gaan op elkaar lijken en dat is zo laat op de avond natuurlijk vragen om problemen. De Off Corso blijft redelijk gevult, alle andere optredens zijn immers afgelopen, maar aan het geklets tussen de nummers is te horen dat de aandacht ver te zoeken is.

Dag twee is muzikaal gezien helaas een stuk minder dan de eerste dag Motel Mozaique. Hoewel het wegvallen van The Gutter Twins en Mystery Jets een slok op een borrel scheelt, mag je de festivalorganisatie kwalijk nemen dat het nachtprogramma met een twee-en-eenhalf uur durende dj set van Wix niet bijster origineel is.

Om even kritisch te blijven: De bandjes die uren voor het eigenlijke optreden van headliner dEUS gehaald moesten worden zijn een beetje een rare noodgreep. Het is goed om te anticiperen op grote drukte, maar kan je van iedereen verwachten dat ze een halve dag vrij nemen om een band te zien, waar ze in principe gewoon al voor betaald hebben?

Toch mag je je in je handen wrijven met een festival als Motel Mozaique. Er wordt nadrukkelijk niet voor de makkelijke weg gekozen. Kwaliteit is er zowel in de programmering als de aankleding van het festival. Lange rijen, die Motel Mozaique nog wel eens tijsterden, zijn dit jaar slim voorkomen door de acts in de grote zalen precies tegenover elkaar te programmeren. Erg symphatiek is ook dat bijna elke band de tijd krijgt om een toegift te spelen. Leuk voor de band en voor het publiek. Laat dit Motel Mozaique als geheel ook zijn!