VERSLAG: Pinkpop 2019 - Maandag

Pinkpop 2019 - Maandag

Nadat we met een vrij dubbel gevoel op een – voor Pinkpop-begrippen – bijzonder laat tijdstip onze tenten in zijn gedoken, is daar plots de derde dag van het Limburgse festival aangebroken.

Die begint bij Indian Askin, de Nederlandse band die inmiddels al een tijdje aan de poorten van ’s lands top aan het rammelen is. Vandaag blijkt weer waarom, niet in de laatste plaats omdat zij wél uitgeslapen lijken te zijn, de charismatische zanger Chino Ayala voorop. Hij dweept lekker met Lenny Kravitz, die een avond eerder op het podium ernaast stond en die hij al jaren in zijn hart gesloten heeft, zingt behoorlijk sterk en is bovendien een aangename verschijning om naar te kijken, met dat energieke voorkomen van ‘m. Hetzelfde kan gezegd worden van basgitariste Jasja Timmermans, die compleet in het optreden opgaat. Ja, Indian Askin is wat je noemt de juiste band op de juiste plek – en dat lijken ze zelf ook wel te vinden.

Konden we dat maar zeggen van Kovacs, die – nog voordat er überhaupt één noot gespeeld was op Pinkpop – plots gebeld werd door de organisatie vanwege het uitvallen van Sam Fender, die door stemproblemen (helaas) verstek moest laten gaan. Ze was hier al eens eerder en is, als het om Nederlandse acts gaat, sowieso een van de lievelingen van de organisatie, gezien de (toch ietwat merkwaardige) keuze om haar hier neer te zetten. Anderzijds: ze heeft best een groot gevolg, getuige de behoorlijk volle Brightlands Stage. Alleen… Het is zo saai. Zo gemakkelijk. Zoveel hetzelfde. Ze staat met een man of tien op het podium, waaronder een uitgebreide band én een koor. Dat zorgt voor vrijwel perfect uitgevoerde liedjes, maar tegelijkertijd voor een volledig gebrek aan ruimte om eens een uitstapje te maken of simpelweg van de gebaande baden af te wijken. Het is goed, maar Kovacs kadert het veel te erg af.

Van ‘af kaderen’ heeft The 1975 gelukkig geen last, zo weten we inmiddels al een paar jaar. Sterker nog: er zijn weinig popbands – want dat zijn ze gezien hun hitnoteringen en populariteit natuurlijk wel gewoon – die zo van genre weten te veranderen als de band rondom Matty Healy. Bovendien is de band uit Manchester een van de weinige écht noemenswaardige namen op deze, toch ietwat mager aangeklede, slotdag. Ze maken die verwachtingen maar mondjesmaat waar. Het is een band voor de youngsters op Pinkpop (en díe vermaken zich kostelijk), maar wie ook maar een beetje door het maatschappelijke engagement heen weet te prikken, merkt al snel dat het wel heel flinterdun is wat Healy en zijn bandmaten hier laten zien. Het ontbreekt aan een échte uitschieter, zelfs ‘Chocolate’ klinkt wat eenvoudig en dof, en dat is zonde als je kijkt naar hoeveel moeder-dochter-momenten de Engelsen hier op dit enorme veld hadden kunnen creëren. Ze lijken zichzelf echter nog wat té belangrijk te vinden.

We gaan vervolgens weer verder bij Duncan Laurence, óók een vervanger. Zijn naam zong echter al wat langer rond (als vervanger van First Aid Kit) en is bovendien wat logischer. Niemand in Nederland heeft zoveel momentum als Laurence en niemand maakt er zo goed gebruik van als de kersverse Eurovisie Songfestival-winnaar. Er werd in aanloop naar zijn show hier en daar flink wat gegrapt, over ‘hoeveel versies’ hij wel niet van ‘Arcade’ zou gaan spelen en ‘welke remixes’ er aan bod zouden komen. Wie zich echter een beetje verdiept heeft in de sympathieke twintiger, weet dat hij inmiddels over flink wat (zelfgeschreven) werk beschikt. De vraag is daarom ook: hoe goed is het? Zijn het puur kopieën van ‘Arcade’? Nee, dat zijn het niet. Laurence is, voor zover we in dit uur kunnen beoordelen, allesbehalve een eendagsvlieg, integendeel. Hij heeft genoeg goed materiaal, mede dankzij een uitmuntende productie (én manier van spelen). Ja, zijn fans zullen zich prima vermaken tijdens die stijf uitverkochte clubtour.

Wiens fans zich – tegen alle verwachtingen in – ook nog steeds vermaken, zijn die van Bastille. De band rondom de immer goedlachse en energieke frontman Dan Smith is al regelmatig afgeschreven, maar lijkt met iedere plaat en iedere show weer een groter publiek aan zich te verbinden. En waarom ook niet, eigenlijk? Op ieder nieuw album valt wel weer minimaal één oorwurm te vinden en na iedere show verovert Smith weer een paar nieuwe harten, hoe plát dat optreden dan ook mag klinken. Sowieso: wie een mega-feestelijk klinkend nummer kan schrijven over een van de grootste natuurrampen die de mensheid ooit gekend heeft (afsluiter en festivalanthem ‘Pompeii’ gaat over het uitbarsten van de Vesuvius), verdient wat ons betreft al een pluim. Hetzelfde geldt voor een band die iedere keer net niet kut genoeg speelt om een onvoldoende te halen, want ook dat moet je Bastille geven: het is allemaal weer precies genoeg. En dat is ook knap.

Zo gemiddeld treffen we het gelukkig niet bij Michael Kiwanuka. Nee, de soulzanger met de fantastisch warme stem wisselt zoveel tussen weergaloos en matig, dat je van de ene emotie in de andere wordt geslingerd. Dat heeft vooral te maken met zijn setlist (en het repertoire dat hij de afgelopen zes tot zeven jaar heeft opgebouwd). Monsterhit ‘Home Again’ bijvoorbeeld, is, afgezet tegen een uitgesponnen kraker als ‘Black Man In A White World’, een werkelijk dóódsaai liedje. Dat was het al, maar doordat tussendoor ook het nieuwere werk van het in 2016 verschenen Love & Hate klinkt, wordt het contrast alleen maar duidelijker. Dat maakt op zich niet uit, maar zorgt wel voor een smetje op het optreden, dat anders vrijwel perfect had kunnen zijn. Hoe dan ook, we voelen de warmte – en na een dag die overspoeld werd met regen, was dat even geen overbodige luxe.

Die warmte lijkt bij mega-headliner Fleetwood Mac maar bij vlagen op het podium rond te hangen. Je houdt al redelijk je hart vast, wanneer de iconische band voorop, in de eerste tien minuten gelijk drie van de grootste hits speelt: ‘The Chain’, het zeer fragiel gezongen ‘Little Lies’ én ‘Dreams’, waarbij het geluid overigens nog de grootste boosdoener is. Zonde dat ze die al zo vroeg spelen. Niet per se omdat het niet goed is, maar wel omdat het geluid gaandeweg de show steeds beter wordt en tegen de tijd van de merkwaardige Crowded House-cover ‘Don’t Dream It’s Over’, ergens halverwege, meer dan goed klinkt.

Van wie dat niet per se gezegd kan worden, is drummer Mick Fleetwood, die zo nu en dan de grootste moeite lijkt te hebben om de boel bij te benen. Overigens helpt die maffe drumsolo, die eigenlijk nergens naartoe leidt en mede door al die vreemde kreten vooral best irritant is, ook niet echt. Maar goed, een band met zó veel hits heeft natuurlijk ook het nodige krediet opgebouwd. ‘Landslide’ bijvoorbeeld, is prachtig en wordt zo fragiel gespeeld dat de tranen je nog net niet in de ogen spelen. Ultra-evergreen ‘Go Your Own Way’ is perfect als afsluiter van de set en laat zien hoe graag Pinkpop een bijzonder moment van de slotact van deze jubileum-editie wil maken. Een mannetje of 50.000 die de teksten woordelijk meezingt: dat gaat natuurlijk nooit vervelen. Het wordt mooi opgevolgd door een sterke cover van Tom Petty’s ‘Free Fallin’, dat ook al op veel bijval kan rekenen. Die valse start lijkt dan ook alweer vergeten. Dat ze de volle twee-en-een-halfuur bij lange na niet volmaken, dat vergeven we ze ook maar. Zo revancheert Fleetwood Mac zich gedurende show en is het na al het gemopper van Jan Smeets maar te hopen dat hij daar ook zo over denkt. Op naar nummer 51.