VERSLAG: Holland International Blues Festival 2019

Holland International Blues Festival 2019

Voor de vierde jaar op een rij verandert Johan Derksen het Drentse Grolloo in het blues-Mekka van Nederland. De afgelopen paar jaar stonden legendes als Buddy Guy, Joe Bonamassa en Bonnie Raitt op het Holland International Blues Festival. Op de vierde editie in 2019 geven grote namen als Van Morrison, ZZ Top en Lynyrd Skynyrd acte de présence.

Niet alleen de bekende namen staan hun mannetje, maar Derksen heeft ook een goede neus voor minder bekende bluesgroepen. Vooral de vrijdag is een steengoede bluesdag. Vorig jaar verscheen van Danielle Nicole een fantastische tweede cd. Na een carrière in Trampled Under Foot staat ze nu ook als solo artiest op de kaart. Dat onderstreept Nicole in Grolloo. Nicole klinkt als Susan Tedeschi, maar dan op basgitaar. Op de zaterdag bewijst Eric Gales zich als een bluesgitarist die nog veel kan bereiken. Zijn expressieve en steengoede gitaarspel overtuigt het hele veld.

Met Curtis Salgado is ook aandacht voor een vergeten generatie van bluesartiesten. Dit is een oude rot die de inspiratie vormde voor het personage van The Blues Brothers en ook speelde met Santana en Robert Cray. Na een korte gospel opening vullen blazers aan en raast Salgado door een set met Memphis Soul, Detroit Soul en blues uit het straatje van BB King. Simpelweg fantastisch. Veel beter dan de andere soulmuzikant die dit weekend op het programma staat. St. Paul & the Broken Bones levert een dag later veel psychedelica en een volgepropt geluid. De langzame soul blijft achterwege. Wat overblijft is een aanstellerig optreden dat moeizaam meeslepend wordt.

Jonny Lang is bij menig liefhebber geen onbekende en heeft er duidelijk zin in. En wat een bak energie komt daarbij kijken. Knallende muziek doordrenkt van funk en gospel. Jonny Lang komt pas tot zijn recht als hij het gas terugneemt. Na een emotionele ‘A Quitter Never Wins’ ontstaat er meer ruimte voor wat improvisatie. De blues klinkt dan even jazzy en later schittert de soepele, funky stem van Jonny Lang in een cover van Stevie Wonder’s ‘Living For The City’.

Het hoogtepunt aan gitaarspel wordt op de vroege zaterdagavond bereikt met Gary Clark Jr.. De gitarist wordt al enige jaren gezien als de toekomst van de Texas Blues en onderstreept dat in Grolloo. Via een tien minuten durende versie van ‘Bright Lights’ rolt de bluestrein het Drentse plaatse binnen. Gary Clark Jr. knalt de daarop volgende 75 minuten van een hoog niveau. Er zijn genoeg ronkende gitaarsolo’s, maar ook de soulliedjes komen goed tot hun recht. Als nagerecht serveert Gary Clark Jr. samen met Eric Gales ‘Don’t Owe You A Thang’. Het swingende rock ’n roll nummer is het hoogtepunt van twee dagen Grolloo.

Het zuidelijke Amerikaanse geluid was sowieso goed vertegenwoordigd op deze editie. Op zaterdagavond doen Lynyrd Skynyrd in het kader van een enorme afscheidstournee Grolloo aan. Dat valt lastig te missen. Er lopen veel fans op het terrein, maar ook de mannen zelf herinneren je er voortdurend aan. Om de paar minuten roept zanger Johnny van Zant de naam van Lynyrd Skynyrd. Of dit nu een eerbetoon is aan zijn overleden broer die samen met de helft van de band in 1977 overleed of dat het gaat om liefdesode aan zichzelf blijft onduidelijk. De klassiekers van de band klinken goed, maar het voelt toch enigszins als een veredelde coverband. Vooral in het middenstuk komt de vaart er lastig in doordat alle nummers erg veel op elkaar lijken. Dan kun je beter de afsluiters van de eerste avond hebben. ZZ Top tekenen namelijk wel voor een aanstekelijk, leuk en swingend optreden. De lang bebaarde rockers grappen erop los. Tussendoor geven ze een goed optreden waarbij ‘Jailhouse Rock’ en ‘La Grange’ de swingende hoogtepunten zijn. Dat het gemompel van Billy F. Gibbons nauwelijks te verstaan is hindert niks.

De grote man van het festival heeft mompelen ook tot een kunstvorm ontwikkeld. Van Morrison zal op deze vierde editie van het Holland International Blues Festival de meeste bezoekers hebben getrokken. Voor ZZ Top speelt de Ierse muzikant op de vrijdagavond 75 minuten. De man heeft zijn stemmingen, maar geeft vanavond een goed optreden. De setlist staat vol bluesklassiekers als ‘Baby Please Don’t Go’ en ‘Boppin’The Blues’, bekende hits en enkele nieuwere liedjes. Er is niemand die half mompelend zingen zo mooi kan laten samengaan met blues, soul en jazz. In het prachtige ‘Precious Time’ stijgt Van Morrison boven zichzelf uit als de band het soulvolle ritme – via een steelgitaar – laat samengaan met een country melodie. Simpelweg prachtig. Met dezelfde ingrediënten vormt ook soulklassieker ‘I Can’t Stop Loving You’ een hoogtepunt van het optreden. Het is dan jammer dat Van Morrison halverwege iets te lang in het nikszeggende jazz straatje blijft hangen. Daarmee tekent de Ierse legende net niet voor het hoogtepunt van vier jaar Holland International Blues Festival.

Ook voor deze editie bouwt Johan Derksen met zijn muzikale vrienden een fantastisch programma. Het is jammer om te constateren dat het einde van deze reeks in zich komt. Na vijf edities is het namelijk afgelopen met dit bluesfestival. Johan Derksen heeft in korte tijd echt een festival met een eigen identiteit opgebouwd dat zich zeer mooi onderscheid van de vele festivals in Nederland. Er is één gelukje; volgend jaar kan er drie dagen lang van de blues geproefd worden!