VERSLAG: Tussen de hoge Bomen 2019

Festivalinfo was aanwezig op Tussen De Hoge Bomen 2019 voor een verslag in woord en beeld. Bekijk hier de 36 foto's.

Bekijk de Tussen de hoge Bomen 2019 foto's

VERSLAG: Juliën L Ortye  

Tussen De Hoge Bomen

Toen Maaike Ouboter ergens in het vorige jaar naar Friendly Fire stapte, vertelde ze daar het wilde plan dat ze in de maanden ervoor in haar hoofd gehaald had. Een eigen festival, vol met artiesten die ze zelf bewondert en/of waarvan ze vindt dat hij/zij in de schijnwerpers mag staan. Het bleek voor beide partijen een spannend verhaal, maar tegelijkertijd een waar ze ook beide voor in het diepe wilden duiken: Tussen De Hoge Bomen was geboren.

Het is dan ook een mooi en goed initiatief, en eigenlijk is er vooraf geen reden te denken waarom het niet kan werken als een van ’s lands meest getalenteerde (en bekende) singer-songwriters iets als dit initieert. De line-up is dan ook een mooie verzameling van namen: onder meer Danny Vera en Novastar op het hoofdpodium, aangevuld door acts als CUT_, Broeder Dieleman en Steffen Morrison op andere podia. Decor van al dit moois? Het Amsterdamse Bos. Weet je gelijk waarom het heet zoals het heet.

Als we in het Amsterdamse Bos aankomen, is CUT_ net begonnen aan hun set. Heel anders dan je normaal van ze gewend bent, maar ook als ze een puur akoestische set spelen, weten Sebastiaan Dulith en Belle Doron te overtuigen. Dankzij al die podium-uren van de afgelopen jaren in de benen, voelen ze elkaar geweldig aan, zoveel is al snel duidelijk, maar het grootste wapen van CUT_, zeker in deze setting, is de stem van Doron. Ze kan er veel mee, zo blijkt wel als ze in het slotnummer plots haast opera-achtige uithalen laat klinken. Imponerend, en mede daardoor geen moment saai, dit optreden.

Danny Vera dan. Groot geworden dankzij een van de beste bekeken (voetbal)programma’s op de Nederlandse televisie, maar zelfs dat legde hem geen windeieren, zo vertelt hij open op het hoofdpodium. Nog steeds werd er vooral aan hem getrokken door bedrijfsfeesten, waar ze door je muziek heen lallen en vragen of je ook covers speelt. Nee, het leven van een beroepsmuzikant gaat niet over rozen en is hard werken. Gelukkig beschikt de nuchtere en sympathieke Zeeuw over genoeg talent om het alsnog te maken. Zo blijkt wel, nu hij, na meer dan tien jaar noeste arbeid, eindelijk een radiohit te pakken heeft: het prachtige ‘Roller Coaster’. Dat is niet overigens het nummer dat je het meeste bijblijft, dat is namelijk ‘Bye Bye Eddie’, dat Vera schreef voor zijn buurjongetje dat op 12-jarige leeftijd overleed. Want: als wij nou allemaal het refrein meezingen, heel misschien dat Eddie dat dan 'daarboven' kan horen. Ontroerend.

Maaike, die de hele avond aan elkaar praat, vertelt ons dat we snel terug moeten naar een van de twee buitenpodia. We gehoorzamen, en belanden bij Steffen Morrison. De Nederlander met Surinaamse roots maakt klassieke soulliedjes in een modern jasje, en lijkt in deze verstilde setting extra goed tot zijn recht te komen. De reden daarvoor is simpel: Morrison beschikt over een dijk van een stem. Warm, krachtig, vol volume, alles wat je in dit genre nodig hebt. Daardoor is het extra jammer dat zijn liedjes niet bepaald de originaliteitsprijs winnen. Je hebt de helft van de tijd een beetje het gevoel dat je naar een The Voice-auditie staat te kijken, met iemand voor wie heus wel iedereen gaat draaien, maar die ook vooral even wil laten zien wat hij met zijn stem kan. Tuurlijk, if you have got it, flaunt it, maar je kan het ook overdrijven.

Wie die dosering een stuk beter onder de knie heeft, is Novastar. Met hem produceerde ze haar eerste plaat, zo vertelt Maaike, en nog steeds schrijven ze samen liedjes. De Limburger is inmiddels dan ook wel al dik tien jaar een household name in de Nederlandse indiewereld, hoewel je aan de andere kant vermoedelijk niet meer dan één titel van een nummer kunt noemen. Dat verandert zodra hij achter de piano plaatsneemt en de ene na de andere vergeten, bescheiden indiehit laat klinken. Hij is, ondanks al die jaren ervaring, nog steeds hoogst ongemakkelijk op het podium, en de paar mislukte grapjes én ietwat vulgair overkomende opmerkingen over Maaike doen zijn gunfactor geen goed, maar toch zingt vrijwel het volledige theater ‘the best is yet to come’ mee. Dan mag je als Novastar zijnde al jaren geen echte hit meer hebben gehad, vergeten is hij zeker nog niet. Gelukkig.

Dan de grote hoofdact, en vermoedelijk ook de reden dat de eerste editie van dit festival uitverkocht raakte: de gastvrouw zelf. Maaike Ouboter en haar band, met onder meer Krezip-bassist Joost van Haaren in de gelederen. Ja, natuurlijk, Ouboter werd de bekendheid in geslingerd dankzij De Beste Singer-Songwriter van Nederland, sowieso een van de betere springplanken voor talent op televisie, maar dat is niet eens zo bijzonder aan haar. Sterker nog: van dat stempel heeft ze zichzelf allang ontdaan. Ze nam ruim haar tijd voor plaat één, en ook voor de tweede plaat, het prachtige Vanaf Nu Is het Voor Jou, waarop werkelijk geen middelmatig nummer te bekennen is, liet ze zich niet opjagen. Het resultaat mag er zijn.

Inmiddels is ze ook al bezig met weer nieuwe liedjes, waar ze er, vrij nerveus, een van laat horen vanavond. Ouboter gaat terug naar de kern, zo valt te horen, niet voor niets speelt ze later dit jaar een theatertour in haar uppie. Dat is ergens zonde, als je hoort hoe goed de band nu op elkaar is ingespeeld. ‘Anders’, bijvoorbeeld, of ‘Vanaf Nu’, laten een geoliede machine zien, met veel muzikaliteit, heel goed gespeelde liedjes en Ouboter’s zalvende, indringende stem perfect in de geluidsmix geplaatst. Op één verkeerd geraakte snaar na valt ze, bijna anderhalf uur lang, eigenlijk op geen fout te betrappen. En dat terwijl de zenuwen echt wel hoor- en zichtbaar zijn: een zenuwachtig lachje af en toe, een trilling in een hap adem. Voor haar is het natuurlijk ook spannend. Hoogtepunt in de ijzersterke afsluitende set? ‘Smoor’. Haast a capella (en loepzuiver) begonnen, met die prachtige, tikkende percussie op de achtergrond, langzaam opbouwend naar een vrij groots nummer. Ja. Die blijft nog wel even hangen. Volgend jaar weer, hopen we.

FOTOGRAFIE: Arend Jan Hermsen  

123
Broeder Dieleman foto Tussen de hoge Bomen 2019 Broeder Dieleman foto Tussen de hoge Bomen 2019 Broeder Dieleman foto Tussen de hoge Bomen 2019 Broeder Dieleman foto Tussen de hoge Bomen 2019 Maaike Ouboter foto Tussen de hoge Bomen 2019 Maaike Ouboter foto Tussen de hoge Bomen 2019 Maaike Ouboter foto Tussen de hoge Bomen 2019 Maaike Ouboter foto Tussen de hoge Bomen 2019 Maaike Ouboter foto Tussen de hoge Bomen 2019 Maaike Ouboter foto Tussen de hoge Bomen 2019 Maaike Ouboter foto Tussen de hoge Bomen 2019 Maaike Ouboter foto Tussen de hoge Bomen 2019
 
123
 
festival logo

SCHOLLENPOP 2019Schollenpop vond afgelopen zaterdag weer plaats op een zonovergoten...

festival logo

PALÉO FESTIVAL 2019 Paléo Festival is een groot festival in Zwitserland. Verdeeld over 6 dagen...