VERSLAG: Once in a blue moon 2019

Once In A Blue Moon 2019

Voor de tweede editie gooit het nieuwe Americana festival Once In A Blue Moon het enigszins over een andere boeg. Vorig jaar stonden nog oude legendes als David Crosby, Seasick Steve en The Mavericks op het programma. De zaterdag wordt nu gevuld met net iets moderne acts, doch duidelijk beïnvloed door de country en americana. Met The Waterboys en Eels staan er stevige headliners op het programma die hun successen in de jaren tachtig en negentig kenden en een jonger publiek aanspreken.

Los van deze grote namen programmeert de organisatie een prachtig overzicht van wat er allemaal te beleven is in de country en Americana. Dylan LeBlanc, Robert Ellis en de Dawn Brothers zijn allemaal opkomende artiesten die een steentje bijdragen aan vernieuwing van de Americana muziek. Het optreden van Gregory Alan Isakov begin van de middag tapt ook net weer uit een ander vaatje. De singer-songwriter speelt folk in de traditie van Passenger en The Lumineers. Met een stevige band achter zich steelt de zanger menig hart. Vooral de viool duikt op prachtige momenten op. Na verloop van tijd beginnen de nummers erg op elkaar te lijken, maar het kan niet anders dan dat Gregory er vandaag fans bij gewonnen heeft.

Op papier klinkt de combinatie van Gun ’n Roses bassist Duff McKagan met outlaw Shooter Jennings als een succesverhaal. Op het podium is het vandaag de enige act die tegenvalt. McKagan heeft een stem die snel verveeld en de voorkeur voor langzamere liedjes maken dat er geen energie in het optreden komt. Dat dit anders kan laat Israel Nash op het kleinste podium zien. De langharige hippie voert gedurende een uur het Amsterdamse bos naar Laurel Canyon. De plek waar Neil Young en zijn muzikale vrienden voor de hoogtepunten uit hun carrière tekenden. Terwijl langzaam de eerste schaduw valt betoveren de prachtige jams het publiek. De steelgitaar jankt tijdens het prachtige ‘Rolling On’ heerlijk en maakt het onbegrijpelijk dat Nash geen groter publiek aanspreekt.

Dit optreden wordt gevolgd door The Waterboys. De Ierse band heeft er duidelijk zin in. Violist Steve Wickham rent druk het podium op en neer. De mix van folk en rock ’n roll gaat er in als koek. Het gezelschap flirt ook een beetje met de funk. Ondanks dat de band net een goede, nieuwe cd heeft uitgebracht wacht het publiek vooral op de hits. Een prachtige, tot twee keer toe verlengde, ‘A Girl Called Johnny’ maakt de verwachting gelukkig waar. De grootste verrassing is een goede cover van The Rolling Stones’ ‘Dead Flowers’.

Dat Tyler Childers het hoogtepunt is mag eigenlijk geen verrassing zijn. De protegé van Sturgill Simpson veroverde vorig jaar al de Americana wereld, maar met een nog mooiere, officiële tweede plaat op zak blaast hij Once In A Blue Moon omver. Alles klopt. Een fantastische stem die tijdens ‘House Fire’ knallend het optreden opent, maar ook wanneer hij samen met zijn band staat te jammen tijdens een swingende ‘White House Road’.

Dat Eels daarna moeilijk overtuigd heeft dan ook niks met Mr. E te maken, maar vooral met de storm die daaraan vooraf ging. Want ook Eels zet een prima optreden neer. De zanger gaat hard van start met covers van The Who en Prince en blijft lekker in de bluesrock hangen. Verschillende momenten doet de band denken aan Fleetwood Mac ten tijde van Peter Green, maar het zijn toch de kalme momenten waarin Mr. E zichzelf als goede singer-songwriter bewijst. Bijvoorbeeld tijdens het Shrek nummer ‘My Beloved Monster’.

Once In A Blue Moon is een festival dat er nu definitief is om te blijven. Op haar tweede editie laat het zien dat je geen oude legendes nodig hebt om een grootschalig en overtuigend Americana festival te organiseren. De combinatie van grote namen die duidelijk naar de wortels van de country en Americana hebben gekeken gaan prima samen met opkomende talenten die terugkeren naar deze wortels.