VERSLAG: The Music In My Head

VERSLAG:

The Music In My Head - dag 1

Met de tweede editie van het Motel Mozaique festival zette het festival zichzelf goed op de kaart, door Belle and Sebastian te strikken voor een weergaloos optreden. Hetzelfde scenario kan plaats kunnen vinden op The Music in my Head, dat PJ Harvey had weten te strikken. En dat is pas een van de overeenkomsten tussen Motel Mozaique en The Music in my Head. Zo zijn beide festivals de broertjes van respectievelijk Bazar Curieux en Crossing Border, trekken ze hetzelfde ‘oudere jongere’ publiek en spelen beide zich af in het theater. En, belangrijker, hebben ze beide een fris programma met oog voor alternatieve acts die op de rand van een doorbraak staan. Festivalinfo nam een kijkje.

Het theater ligt op een steenworp afstand van de plek waar Crossing Border wordt gehouden, en blijkt een passende locatie voor dit intieme festival. Bij binnenkomst heb je het gevoel dat je in een strandtent staat, maar zodra je het theater binnenkomt en de smalle gangen doorloopt, blijkt het theater net zo intiem als gehoopt. Met slechts twee zalen en een foyer heb je ook niet het gevoel op een festival rond te lopen.

In de foyer is ook waar zZz mag openen. Deze twee mans band speelt op een orgel en een drumstel, met af en toe wat zang er doorheen. Terwijl het publiek langzaam binnendruppelt en gefascineerd blijft kijken, speelt zZz als James Last die met een gloeiende pook bewerkt wordt. Het vlamt en het rockt, maar het is wel een korte termijn effect: na een minuut of 20 beginnen de intro’s op elkaar lijken en worden de liedjes wat inwisselbaar. Dan maar even kijken bij The Stands. Deze band heeft een klein hitje met ‘Here she comes again’, een vrolijk popliedje in de beste Byrds traditie. Live kwamen daar the Thrills ook nog bij, en toen de heren lekker aan het improviseren sloegen kwam the Coral ook even kijken. Leuke band, die er veel plezier in had. Des te vreemder was het dat ze na een half uurtje spelen al aangaven dat ze hun laatste nummer in gingen zetten. Doordat ook dit nummer in een spannende improvisatie ontaarde speelde de band niet de helft van de tijd die hen gegeven was, maar dan nog blijft het vreemd dat de band een kwartier eerder stopte. Toch zou het vreemd zijn wil deze band niet doodgeknuffeld worden in de Britse pers.

Een band die in de Nederlandse pers doodgeknuffeld wordt, is Gem. Kende de band al een bliksemstart door bij hun allereerste optreden in het voorprogramma van de Libertines te mogen spelen, vervolgens tekende de band een contract bij het bewierookte Excelsior label en kreeg de band alle vaderlandse pers over zich heen. Dat dit niet onterecht is, liet de band zien in de foyer van the Music in my Head. Door 25 minuten á la de Strokes en de Libertines te knallen en rechttoe rechtaan te rocken kwamen de jonge Utrechtenaren deze eerste dag als winnaars uit de bus. Vergeleken met een jaar geleden hebben de heren nu wel haar op de kloten, en moet er niet vreemd worden opgekeken als na de pers het grotere publiek nu ook de band in de armen sluit. Het zou terecht zijn.

Hoe anders ging het er aan toe bij Sun kil moon. Op hetzelfde podium kwam een traditionele singer-songwriter zijn liedjes ten gehore brengen. Ondersteund door een aantal strijkers deed de muziek denken aan Perry Blake en Tom McRae. Niet onaardig om naar te luisteren, maar het was wel wat saai om naar te kijken. Dat gold eigenlijk ook voor Ane Brun. De jonge Zweedse dame was niet alleen gekomen. Met haar stonden er een gitarist en een pianist op het podium, die de breekbare liedjes van Brun voorzagen van een pedal steel of wat piano accenten. De zaal was volledig vol en luisterde muisstil naar de liedjes van Brun, die af en toe aan Beth Orton, Mia Doi Todd en Ben Harper deed denken. Af en toe was haar optreden wat zijig, maar desondanks verdiende ze het niet dat naarmate haar optreden vorderde, hoe leger de zaal werd. Want, eerlijk is eerlijk, de meeste mensen vanavond kwamen eigenlijk maar voor één iemand: PJ Harvey. De keuze tussen een betonnen, kille hal en een kleine zaal ter grootte van de vloer van Paradiso was voor veel fans snel gemaakt. Bovendien was de toegangsprijs voor het festival nog goedkoper ook, dus organisator Louis Behre verdient alle lof voor het boeken van Harvey. Slechts een kwartier te laat betreed de band het podium. Vergeleken met afgelopen augustus toen Harvey op Lowlands speelde blijkt Harvey de band met een gitarist te hebben uitgebreid. Ditmaal lijkt het er wel op dat ze er zin in heeft. Waarschijnlijk bekend dat er veel fans van haar zijn staat er een ontoegankelijke set op het programma, met een erg beweeglijke Harvey. Er gaat echter nergens de vlam in de pan, en aangevuld met de ontoegankelijke opstelling zorgt dit ervoor dat het optreden een beetje een nare smaak in de mond achterlaat. Gelukkig zijn er in de twee andere zalen nog Bauer en Ella Guru. Bauer maakte een van de leukste platen van het jaar met Baueresque, maar live kwam dit niet over. Het leek zelf ook wel alsof de band op de automatische piloot speelde en weinig lol beleefde aan het optreden. Daar deden de geinige filmpjes achter de band weinig aan af.

Bij Ella Guru was het al niet veel beter. Hoewel de band meer verdiende dan de drie man en een paardenkop die er zaten, wist de band niet 100% te overtuigen. De muziek, een mellow en organisch geheel met jazzy invloeden werd begeleid door een weinig opvallende zanger en een zangeres die het voor elkaar kreeg, wanneer ze niet naar haar handen staarde, om af en toe als een smurf te kunnen zingen.
En zo ging de eerste avond van het festival als een nachtkaars uit. Maar gelukkig was er de zaterdag nog.

Al met al kan worden gezegd dat the Music in my Head een mooie aanwinst is op het festivalaanbod. Dankzij het aansprekende concept en de goede keuzen van de programmeur verdient het festival het om dezelfde aandacht als grote broer Crossing Border te krijgen. Het zal ons benieuwen of dat volgend jaar al meer die richting op gaat.

 
festival logo

PALEISREVOLUTIEVredenburg en Tivoli, toekomstige partners in het Muziekpaleis, slaan de...

festival logo

PARKPOP 2004 Parkpop is het grootste gratis festival en dat is ook niet zo gek. Dit jaar...