VERSLAG: Benicàssim 2008

Zondag 20 juli 2008

Met het laatste restje zonnebrand en energie slepen de bezoekers zichzelf voor dag vier van Benicassim naar het festivalterrein. De laatste dag kent wat betreft programmering een rare spagaat. Allereerst zijn er de hippe dance acts zoals Justice, Calvin Harris, Vive La Fête en Yelle. Daarnaast is er een blik oude rotten opgetrokken. En met Leonard Cohen, Morrisey en Siouxsie niet de minsten!

Eén van de eerste plekken in de tent is voor het vijftal van The National. De band trekt in eerste instantie niet veel bezoekers, maar tegen het eind van de set staat de tent toch vol. De Amerikanen halen inspiratie uit de songs van Bruce Springsteen en vulden hier reeds vier albums mee. De jongens weten een leuke draai te geven aan het platgetreden genre door het gebruik van bijvoorbeeld een violist, die net als de rest van de band er helemaal voor gaat.

Hoe verzin je het? Leonard Cohen staat lijnrecht geprogrammeerd tegenover Death Cab For Cutie. Een luxeprobleem zullen we maar zeggen. Voor velen is het geen moeilijke keuze. Lange rijen staan voor de ingang van het hoofdpodium. Het publiek wordt al welhaast gek als Cohen zijn eigen soundcheck doet. De 73 lentes jonge singer/songwriter dwingt met zijn dromerig zware stem direct respect af. Ondanks de hitte is hij gestoken in smetteloos zwart en karakteristieke hoed. In Spanje kunnen ze wel wat van heiligenverering. Bij dit concert is het Cohen die aanbeden wordt. De armen gaan devoot de lucht in bij ‘Hallelujah’ en Benicassim heeft nog niet zulk daverend applaus gehoord.

Een kwartier later dan afgesproken staatDeath Cab For Cutie op de planken. Het project van singer-songwriter Ben Gibbard is al een poos uitgegroeid tot een volle band en met z’n vieren staan ze vandaag op FIB. De verschillende achtergronden en talenten van de jongens maakt Death Cab For Cutie een perfecte live band. De groep is momenteel op tour om hun album Narrow Stairs te promoten. Het zijn echter de populaire singles die het meeste gejuich ontvangen. De set van de Amerikanen kent geen inzakkers en gelukkig wordt er geen minuut te kort gespeeld. Van stevige gitaarrock tot gevoelige pianopop, Benicàssim laat het zich goed smaken.


Terwijl de traditionele Spaanse cultuur met Morente Omega con Lagartija Nick toch nog aan bod komt, is het aan Calvin Harris om het publiek warm te draaien voor Justice en Yelle. Met slechts één album en vier singles in de achterzak is de Engelsman een graag geziene disco/dance act. Dit is te merken aan het publiek. De festivalgangers zijn al vroegtijdig in grote getale aanwezig. Voor zijn festivaltour heeft de 24-jarige een band ingehuurd om een hele leuke liveshow neer te zetten. Achter zijn AMIGA-computer en microfoon trekt hij echter zelf het meeste bekijks. Met disco-stampers als“Acceptable in the 80s” and “The Girls” wordt het een geslaagd feest!

Het debuut † van het Franse Justice is ondertussen alweer een jaar oud. Toch blijkt het publiek nog lang niet uitgekeken op de plaat. De grote tent is veel te klein en de vele (zelfgemaakte) kruizen en uitbundige sfeer bewijzen de status van dj’s Gaspard Augé en Xavier de Rosnay. In plaats van rozen krijgen de Fransen glowsticks toegeworpen. Ze verdienen ze allemaal! De Benicassim-huisrecensent trekt een mooie vergelijking met de Spaanse inquisitie. Wij zeggen gewoon: …and Justice for all!

De jongens van The Courteeners bestaan pas twee jaar en gaan reeds uitgebreid de wereld rond. Het viertal bestaat uit jeugdvrienden en dit is aan de eenheid op het podium goed te merken. De Engelsen zijn perfect op elkaar ingespeeld en winnen hiermee heel wat fans. Deze band is zeker een van de beloftes voor de toekomst van de alternatieve rockmuziek.

Morrisey heeft het vanavond flink op zijn heupen. Hij is getergd door het gebrek aan vegatarisch voedsel in Spanje (de voedselkeuze is inderdaad beperkt op Benicassim), een flinke dance-beat op de achtergrond ‘Do you hear that? We are being invaded by techno. Very intelligent!’ en de populaire popcultuur in zijn geheel. ‘I know all popular Spanish bands are crap. But don’t worry. All popular English bands are crap too’. Maar goed. Een getergde Morrisey telt voor twee. Er zijn maar weinig artiesten met zoveel charisma als de Manchester Boy met Irish Blood and English Heart.

Yelle is girlpower op zijn Frans. In een glimmend rode legging en daarover een jaren ’80 glittershirt is frontvrouw Yelle het enthousiasme zelve. De kauwgomballen-electro met Franse teksten is onweerstaanbaar lekker en nog grotendeels live gespeeld ook! Voor de meeste Spanjaarden en Engelsen is ze nog volslagen onbekend, maar binnen no-time staat de tent vol met dansende mensen. Mission accomplished!
De band Siouxsie & the Banshees mag dan alweer twaalf jaar gestopt zijn (ooit zelfs met The Cure-lid Robert Smith als gitarist), zangeres Susan Ballion is nog altijd solo actief. Vandaag schettert haar post-punk over de weide in Spanje met een iets wat tegenvallende opkomst als resultaat. Aangezien de Engelse slechts één soloplaat heeft, zijn het vooral oude nummers die het optreden vullen. Het mag dan allemaal wat retro klinken, de dame weet er een heus spektakel van te maken. Ze doet het vooral goed bij de Spanjaarden die ze in hun eigen taal weet toe te spreken.

Met dank aan afsluiter Vive La Fête horen we nog wat Nederlands over de festivalweide. Het zijn de roadies van de Vlaamse band. De band zelf is niet zo spraakzaam. Zangeres Els Pynoo is samen met haar mannen gekomen voor muziek, niet voor lange speeches. De groep blijkt gegroeid te zijn en past zeker in het programma. Festivalafsluiter is echter iets te veel eer. De electropop had makkelijk op een kleiner podium gepast – en wellicht daar meer succes gehad.

Met verbrande schouders, een flink slaaptekort en een verzadigde bierbehoefte (bier wordt per liter verkocht) gaan de bezoeker naar huis. Dit vooral met een zeer goed gevoel, het is duidelijk dat Festival Internacional de Benicàssim zich één van de leukste festivals van Europa mag noemen.