VERSLAG: deBeschaving 2008

Air Traffic, Neonbelle, Kate Nash, Kaizers Orchestra, Babyshambles, Mogwai,Slagsmalsklubben

Qua organisatie verliep ook niet alles even vlekkeloos, de zanger van Air Traffic was ‘zoek’ waardoor hun show niet doorging en er waren nog een paar laatste afzeggingen van Orca en We Smoke Fags. Het ironische is dan wel weer dat Pete Doherty al wel gesignaleerd was. Tegen het eind van de middag mocht het Utrechtse Neonbelle, een nieuw project van plaatselijke zangeres Pien Feith, de plaats in nemen van het gecancelde Orca. Lucky Fonz III, die samen met Roos van Roosbeef de middag aan elkaar mag draaien, betiteld haar nog als een van de beste zangeressen van Nederland en daar zegt hij niks teveel. Met een intieme set weet Pein Feith onder begeleiding van een elektronische stellage en gitaar prachtige liedjes de zaal in te slingeren. Halverwege neemt de elektronica meer de overhand en weet je mee te nemen naar een wereld die Olafur Arnalds ook zo goed kent. Er gaat nog wel even wat mis met het geluid maar dat gooit geen roet in het eten. ‘Het is een festival hè’, Aldus de zangeres.

Tegen het begin van de avond is het tijd voor de groteren onder ons om het podium te betreden, te beginnen met Kate Nash. De redelijk gevulde tent krijgt helaas een bedroevend schouwspel voorgeschoteld dat compleet afsteekt tegen haar optreden op Pinkpop. Het lijkt wel een kinderfeestje en van het tenenkrommende geluid word je ook niet echt vrolijk. Op plaat klinkt ze als een lief, onschuldig meisje dat mooie liedjes voordraagt en live is het een schreeuwlelijk in een gouden rokje. ‘Ik ga een pannenkoek halen, dat is belangrijker’, aldus een medebezoeker. Als dat niet genoeg zegt weet ik het ook niet meer. Ondertussen speelt een oude bekende even verderop een gelikte show. Das Pop is terug van weggeweest en dat laten ze weten ook. Met hun dansbare rock weten ze het enthousiaste publiek mee te krijgen en ook ondergetekende kan niet stil blijven staan. Laat ze hierna gelijk maar doorstromen naar het clubcircuit!

Zes kerels strak in het zwart betreden het podium deBekroning tussen stalen tonnen en wielschijven: het is weer tijd voor Kaizers Orchestra. Deze noren geven met hun intellectuele gipsyrock een van de betere shows van dit festival weg en zorgen eindelijk weer eens voor wat spektakel op de planken. Hoewel de experimenteerdrift vergeleken met een paar jaar terug wat verzwakt is staan ze nog steeds garant voor een feest. Dat de zanger dan een paar keer vol enthousiasme ‘Gutentag!’ roept nemen we maar voor lief. Waar is trouwens je gasmasker gebleven Helge?

Dan is nu het controversele hoogtepunt daar; zou Pete Doherty dan echt zijn Babyshambles komen vergezellen op het podium? Het is 20:30 uur plaatselijke tijd als we de complete band het podium op zien komen, onder luid gejuich van de vele toeristen die voor Pete gekomen zijn. Afgezien van het spetterende eind waarin Adam Green en Soko erbij worden gehaald voor een swingende versie van ‘Twist and Shout’ is het een teleurstellende performance. Natuurlijk hou je daar van te voren rekening mee, maar je verwacht toch wat spektakel. Het bleef jammer genoeg bij bier gooien, bier schoppen, bier drinken en zwalken op het podium. De andere drie bandleden doen ook helemaal niks om de show enigszins op te vijzelen en laten alles van Pete af hangen, die op zijn beurt ook te weinig entertaint. Het publiek ging daarentegen wel uit zijn dak en dat is dan ook de redding van dit optreden geweest. Ach, leuk om toch eens te mogen aanschouwen.

Aan het einde van de avond mogen de Celtic sjaaltjes en de schotse vlaggen weer het podium op: Mogwai is in the house! Hun voornamelijk instrumentale muziek is een afwisseling van lange soundscapes met gevoelig, melodieus gitaarspel en muren van regelrechte, intense herrie. De halflege tent geniet intens van de bezwerende klanken die ronddwalen door de lucht. Dat twee gasten het dan nodig vinden om op stille momenten steeds ‘Yeah’ over en weer te schreeuwen viel mij dan weer tegen. Mogwai moet je zien, horen – oordopjes aangeraden - en vooral voelen.

Als het festival bijna zijn laatste adem heeft uitgeblazen is het terrein al half leeggelopen en geniet het overige deel nog van danceacts als Slagsmalsklubben, C-mon & Kypski en Kubus & BangBang. Vooral die eerste weet met hun analoge beats en nerdy voorkomen de tent te laten knallen. Na een half uur heb je het wel een beetje gezien omdat ze veel hetzelfde doen. Maar de grappige praatjes met Zweeds accent maken een hoop goed.

Al met al mag De Beschaving trots op zichzelf zijn dat ze tot zo’n groot spektakel uitgegroeid zijn door relatief klein te blijven. Je hoeft nergens lang te wachten op je eten, het bier is betaalbaar (2 euro) en er zijn genoeg wc’s om het dubbele aantal mensen te bedienen. Puntje van kritiek is alleen de geluidskwaliteit, deze was vaak zo ver onder de maat dat de muziek gewoon niet tot zijn recht kwam. Maar buiten dat, een puike organisatie en zeer verdienstelijke namen! En laten we daarbij de weergoden ook nog even bedanken, tot 2009!