VERSLAG: Rock Werchter 2022

Rock Werchter 2022 - donderdag

Na twee gemiste edities is Rock Werchter terug als vanouds onder het motto “Party like it’s 2020, 2021 & 2022’. Het behoeft geen uitleg dat iedereen hier naar toe geleefd heeft en klaar is voor de ultieme festival cocon: iedereen moet op een dixi, bier is een maaltijdvervanger en er is niets aan de hand in de wereld.

De eerste dag van Rock Werchter 2022 begint met stralend weer, maar de weersvoorspelling beloofd weinig goeds voor de middag. De festivalgangers zijn vroeg aanwezig om hun tentjes droog op te zetten. We zijn rond tien uur op de camping die dan al helemaal volstaat. Korte broek of niet? Sowieso een poncho mee.


Gang Of Youths heeft de eer om de mainstage te openen. Dat zien ze zelf helaas anders. Leadzanger David Le’aupepe lijkt liever zijn spierballen te willen showen dan hun muziek te laten horen. Het is een stel nerds met een overambitieuze zanger die liever Bruce Springsteen had geheten. Een korte review van zijn performance: Apathetic morons! Fucking Belgium! We’re in the no one gives a shit slot! Fuck the prison system! (?) Daarnaast spelen ze wat nummers. Van ellende laten de wolken hun eerste druppels vallen.

We rennen naar Lady Blackbird die de Klub C stage opent. Waarschijnlijk gelijk de meest bijzondere act op de Werchterse weide dit jaar, ook kwa verschijning. Een zwart badpakje met daarvoor een verchroomd schild en een witgrijze wilde haardos. Achter haar een bescheiden jazz combo met contrabas. Haar show is indrukwekkend en klein. Associaties met Billie Holiday en Etta James liggen op de loer. Naast haar bekende cover van Nina Simone’s ‘Blackbird’ vormt afsluiter ‘Life on Mars’ een hoogtepunt. Gedurfd om in deze stijl een David Bowie nummer te coveren en ermee weg te komen. Het eerste kippenvelmoment van het nog lange weekend.

Airbourne is op alle mogelijke manieren te veel van het goede en daarmee een perfecte festivalact. Spinal Tap zou er jaloers op zijn, want de Australiërs gaan tot 12! Nog even opwarmen voordat je echt nat wordt geregend door heel hard te headbangen of mee te doen in de moshpit. Hé, wacht eens even, er is nog een andere manier om je te vermaken: roeien! The Barn verandert spontaan in een enorme sloep met honderden air-roeiers op de grond. Gelukkig heeft deze meme de covidjaren overleefd want het blijft hilarisch.

Owenn anyone? Hij mag op het kleinste podium van Werchter, de Slope, laten zien wat hij kan. Met slechts een single op Spotify is het een verrassing wat de Amerikaan gaat uitspoken. Owenn moet het hebben van snippets tussen zijn eigen zwakke liedjes. ‘Sex On Fire’, ‘Are You Gonna Go My Way’ en ‘Crazy’. Uit dat rijtje wil hij denk ik het liefst een soort Lenny Kravitz worden? De man kan zingen en heeft looks, maar wat wil hij zijn? Back to the drawing board.

De zusters van Haim zijn een leuke afwisseling al is het erg gladjes voor een festival. Het zijn alle drie multitalenten die geregeld van instrument en leadzang wisselen. De vaart is er echter moeilijk in te houden. Vooral het ingestudeerde toneelstukje met een lover aan de telefoon is tenenkrommend, om vervolgens weer doodleuk “Let’s rock!” te scanderen. Ook interessant, wat doen die worsten op het podium? En dan de opmerking in het toneelstukje: “You’re working at the donut joint? I know how you like to fill holes.” Aparte pickup line wel.

Rag’N’Bone Man trekt de tranen uit de lucht. Zijn show beweegt van opwindend naar ingetogen en weer terug met zijn hit ‘Human’ als dankbare afsluiter. Niemand houdt het droog, vooral omdat de regen met bakken uit de lucht komt vallen. Een vrijwel geheel in ponchos gehuld publiek kan hierna wel iets feestelijkers gebruiken.

Dat brengt Reignwolf op de Slope alsof zijn leven ervan afhangt. Losgaan als Royal Blood on steroids. Halverwege stapt zijn drummer op, maar niet getreurd, gitaarriffs spelen kan de Canadees Jordan Cook ook prima met een hand terwijl de andere drumt. De heftige bluesrock heeft wel te lijden onder de compleet verregende middag en het optreden komt als geheel wat rommelig over. Er komt veel geluid uit, maar er zit meer in deze man dan gitaar herrie.

Een passage van Pixies is altijd bijzonder. Black Francis is cool op het onverschillige af en pas helemaal aan het einde van hun uurtje kan er een lach af. Dat wordt ruimschoots goedgemaakt door bassiste Paz Lenchantin die het hele optreden staat te glunderen van plezier. Stoomlocomotief David Lovering op drums houdt alles strak bij elkaar. Enkele hits als ‘Here Comes Your Man’ en meezinger ‘Where Is My Mind’ doen de verzopen weide opveren en meezingen, terwijl daartussen ruimte is voor wat obscuurder werk. Leuk om ze weer eens te zien.

Dan staat er een man uit vervlogen tijden in de barn. Of niet? Beck ziet er apart uit met zijn hoedje, wife beater, ketting en oranje zonnebril. Hij is bovendien te laat, wat tegenwoordig uniek is voor een strak georganiseerd festival als Rock Werchter. Geen excuses, gewoon spelen. Hij is energiek en speelt snel een reeks hits. ‘Devils Haircut’’, ‘Dreams’ en ‘The New Pollution’ volgen elkaar in rap tempo op. Dan hebben we dat maar gehad. Uiteraard komt later ‘Loser’ voorbij. Zijn keuze om ‘Everybody’s Gotta Learn Sometimes’ van de Korgy’s te coveren geeft de show onverwacht meer diepte.

Nu hebben we haast want de verwachtingen van Black Pumas zijn hoog, dus vooraan staan is een must. Die verwachting wordt gedeeld, want de mensen in The Barn zijn uitzinnig vanaf de eerste tonen. De laatste keer dat we deze response meemaakten was bij Anderson Paak, net nadat België een voetbalwedstrijd had gewonnen. Net als Paak destijds weten zanger Eric Burton en consorten niet wat ze overkomt. How did this happen? zie je ze denken. Dit is een massale healing session voor een publiek dat de euforie van gezamenlijke muziekbeleving jaren heeft moeten missen. En dat bij broeierige soul in de Stax traditie. Puur kippenvel. Van schrik doet Eric iets oerdoms. Hij maant tijdens afsluiter ‘Colors’ het publiek uit elkaar, neemt een aanloop en spring zo van het podium de menigte in. Dit kan zo gigantisch slecht uitpakken, maar hij komt ermee weg en start een triomftocht de tent uit om over het veld door te high fiven. Nu al het beste van Werchter 2022 en het einde van de regen.

Lianne La Havas had beter uit de verf gekomen voor de Balck Pumas. Het is zoveel ingetogener, trager en minimalistischer dat het even duurt om van stemming te wisselen. Hoe anders dan haar show van een paar jaar geleden die meer funky en uitbundig was. Nummers als ‘Unstoppable’ en ‘Midnight’ springen er nog steeds uit. Het is loom en traag, maar wel steengoed. Ze lijkt daarmee een statement te maken in combinatie met de nerdige bril die ze voortdurend op en af zet. Het wordt meer Sade, dan Erykah Badu.

Daar zijn onze vrienden van Pearl Jam weer! Eddy Vedder draagt voor de gelegenheid een Black Pumas shirt onder zijn witte overhemd en noemt ze zijn favoriete band van de dag. Voor de gelegenheid wordt ‘Rain’ van de Beatles uit de kast getrokken als opener. Wat volgt is een lange reeks hits, vooral van hun meest succesvolle album ‘Ten’. Alles klinkt strak en energiek met als getuige Eddy’s dampende hoofd. Tijdens ‘Even Flow’ valt de show stil omdat Eddy meent te zien dat een toeschouwer het moeilijk heeft. Een gevoelig moment waar de zanger later bij stilstaat. Het is exact 22 jaar gelden dat negen Pearl Jam fans stierven in Roskilde in gedrang tijdens hun concert. Ik herinner me nog exact het moment dat dit nieuws zich over de Werchter weide verspreidde in het jaar 2000. Vandaag zorgt dit voor een indrukwekkend emotioneel moment wanneer iedereen op het enorme veld een lichtje ophoudt tijdens ‘Long Road’. Dit is wat ze een geweldige band maakt, ondanks alles zo dichtbij je publiek staan. Gelukkig, het blijft een rockband, dus ook na dit moment kan er weer feest gevierd worden met als bekende afsluiter ‘Keep On Rocking In A Free World’ van Neil Young. Lang leve Pearl Jam!

En nu banen we ons een weg door de modderpoelen in de hoop dat onze tentjes het droog hebben gehouden. Met 12 graden is het bovendien flink koud in doorweekte schoenen.