Ben Christophers

Aandoenlijk en puur, zo kwam Ben Christophers over in de Loladamusica aflevering die eind december 1999 van hem gemaakt werd. Een singer-songwriter met een bijzondere achtergrond: weliswaar op en top Engels, maar met een vader die wegens geestelijke problemen nogal wat onbedoelde invloed uitoefende op zijn gezin.
Dat de appel niet ver van de boom viel, was op te maken uit de teksten van zoon Ben. Treurig, maar van een wonderbaarlijke pracht. Daarbij geruggesteund door producer David Kosten leverde dit een adembenemend mooi debuut op: My Beautiful Demon. Miniatuur levensverhalen op een mozaiek van electronische geluiden en Bens gitaar. En zo mocht Ben het Kanaal oversteken om in de kleine zaal van Paradiso zijn liedjes te komen brengen. Zo breekbaar als zijn liedjes zijn, zo breekbaar stond hij daar zelf ook op het podium. Dat was wel even slikken, een paar honderd man voor je. De aanwezigen vielen gelijk in katzwijm bij het zien van de onzekere Engelsman.
Twee jaar later kwam Ben met de opvolger, Spoonface gedoopt. De invloed van producer Kosten leek ditmaal groter te zijn geweest, wat een elektronischer geluid opleverde. De plaat viel tegen, evenals de reactie van het publiek. De platenmaatschappij liet hem vallen, waarop Ben in een depressie terecht kwam. 3 lange jaren gingen voorbij, waarbij Ben het leven niet altijd even fijn vond. Gelukkig was er na professionele hulp weer inspiratie om muziek te maken, waarna het indielabel Cooking Vinyl Bens nieuwe album The Spaces In Between uitbracht. Gezond en wel keerde Ben weer terug, deze keer puurder en zonder de elekctronische invloeden van producer Kosten. Het publiek was hem gelukkig niet vergeten.