Sweet Coffee

Begin 2003 ziet Patrick Bruyndonckx, resident deejay in de Antwerpse Club Industria, in diezelfde club Samia Verdeyen dansen. Patrick is samen met zijn vriend Raf Brescia al even aan het broeden op een nieuw project, en is driftig op zoek naar de geschikte zangeres. Samia, die ook achter de toog van Industria niet kan stilstaan, hapt eindelijk toe en zingt in de thuisstudio van Patrick voor het eerst voor een microfoon. Monden vallen open, afspraken met andere zangeressen worden afgezegd. Sweet Coffee is een feit. Even later wordt de groep al getekend bij Sony. Crisis? Welke crisis? Tussen Patrick, Raf en Samia ontstaat een onmiskenbare chemie. Hadden de twee heren al wat ervaring als producers en auteurs van andere dance-projecten, dan wordt Sweet Coffee veel meer dan dat. "Wij willen geen muziek maken voor de clubs óf de huiskamer óf een feestje óf de auto, maar muziek die in alle omstandigheden tot zijn recht komt. Tijdloos, een beetje zoals St. Germain", zegt Patrick, die daarmee een vaak aangehaald vergelijkingspunt niet uit de weg gaat. "We willen niet alleen op de benen werken, maar maken ook muziek voor mensen die een boek aan het lezen zijn", vult Patrick aan. "Het gekke is: het lukt. We krijgen uit de meest uiteenlopende hoeken lof; van techno-dj's tot "rijpere" volwassenen ."