VERSLAG: Pukkelpop 2013 - dag 1

Donderdag

Voor de 29e editie van Pukkelpop moest de organisatie een lange lijst annuleringen trotseren. Naast grote namen als Neil Young en Slayer zei ook een reeks acts van de randprogrammering op het laatste moment af. Dit leverden enkele gaten en, met Major Lazer , een zeer matige vervanging voor Neil Young op. Toen Pukkelpop eindelijk op gang was mocht dat echter niet meer deren. Terwijl de vrijdag en zaterdag het eigenlijk zonder grote headliner moeten stellen verveelt de programering geen moment.

Dit begint meteen met de eerste internationale band op het hoofdpodium. De Amerikanen van Imagine Dragons doen het in hun thuisland al aardig goed en hebben met ‘Radioactive’ ook een aardig hitje op zak. De band doet het verrassend goed op mainstage. Het gezelschap mixt rock met elektronsiche invloeden en zeer veel drums. Zanger Dan Reynolds geniet duidelijk van het optreden. De makkelijk meezingbare nummers leiden al snel tot vrolijke gezichten in het publiek.

Aan de overzijde van het hoofdpodium staat een tent waar Mikal Cronin een set speelt. De zanger zag zijn ster de laatste tijd snel rijzende. Enthousiast merkt hij ook op dat hij nooit eerder in een tent van dit formaat speelde. Zijn nummers bevatten goede teksten en worden stevig begeleid. Soms helaas een beetje te stevig. De solo’s doen het goed, maar de liedjes zelf mogen wel wat meer naar de voorgrond geduwd worden. Mikal Cronin combineert desondanks het jaren ’60-gevoel degelijk met een modernere aanpak.

Meteen na afloop is Mac Miller met zijn optreden begonnen. De blanke rapper blijkt over een degelijke rapstijl te beschikken. Hij heeft alleen een DJ meegenomen en, met slechts twee bekende nummers op zak, lukt het hem moeizaam om het publiek te bereiken. Hoe hard hij ook probeert om de handjes in de lucht te krijgen, de meeste bezoekers blijven liever in het gras zitten.

Een andere band die teruggrijpt op voorbije jaren is Allah-Las. Het gezelschap schittert met heerlijke surf rock. Hun optreden doet je wegdromen naar de kusten van California. Instrumentale nummers in de stijl van The Shadows worden afgewisseld met liedjes in de stijl van The Kinks. Ondanks hun houterige podiumhouding slepen de heren je heerlijk mee.

Kendrick Lamar wist zelfs muziekfans buiten het hiphopgenre te overtuigen met zijn ijzersterke debuutalbum ‘Good Kid, M.A.A.D. City . Wanneer een rapper met elke verse die hij uitbrengt het internet op hol weet te laten slaan, dan weet je dat er iets bijzonders aan de hand is. Dat bewijst Kendrick vandaag ook met zijn optreden. Begeleid door een degelijke band weet hij zijn nummers een extra krachtige lading mee te geven. Lamar zelf rapt duidelijk en creëert zijn sfeerverhalen met het grootste gemak. Het feit dat een ongewoon groot gedeelte van het publiek nummers compleet mee weet te rappen maakt het optreden extra bijzonder.

Dit in tegenstelling tot Danny Brown . De rapper brak in 2011 door met zijn mixtape XXX . Het met trap-muziek gevulde project blijkt vandaag de inslag te zijn. Hoewel Danny Brown ook heeft bewezen meer dan prima uit de voeten te kunnen met standaard hiphopbeats, wordt daarvan niks ten gehore gebracht. We krijgen wel een show waarbij de rapper met zijn DJ van de ene naar de andere knallende trapbeat rent. Het maakt het optreden moeilijk te volgen en erg vermoeiend. Het nasale geluid begint na verloop van tijd ook op de zenuwen te werken.

Een stuk sympathieker oogt Bombino . De Afrikaan is vandaag een vreemde eend in de bijt met zijn wereldmuziek. Hoewel zijn laatste album geproducerd is door Dan Auerbach van The Black Keys is het nog steeds woestijnblues wat de overhand heeft. De solo’s zijn iets harder geworden en Bombino presteert het om de aandacht van het publiek te vangen. De hypnotiserende ritmes maken dat de tijd voorbij vliegt.

Even verderop staat Parov Stelar. Soms bezoekt de Oostenrijker festivals met een DJ-set om vervolgens met zijn vaste band op de planken te staan. Pukkelpop heeft de eer om de gehele band te aanschouwen. Dat levert een stomend feestje op. Met een zangeres, bassist, drummer en twee blazers doet deze electrojazz het goed. De muzikanten voeren je terug naar de roaring twenties en weten de temperatuur in de Dancehalltent flink te laten stijgen.

De grote man van vandaag is Eminem. Dat weet hij zelf ook en dus weigert hij vrouwelijke security en begint hij ruim een half uur later. Vervolgens zet hij een grootse show neer die met open armen ontvangen wordt. Eminem opent met een nieuwe single die speciaal voor de nieuwe Call of Duty opgenomen werd. Hiermee bewijzen de enorme videoschermen al een indringend gevoel neer te kunnen zetten. In sneltreinvaart vliegt de blanke rapper door zijn carrière heen. Het is daarbij jammer dat de oude hits snel na een couplet afgekapt worden en dat de minder sterke recente successen wel een volledige uitwerking krijgen. Plus, Eminem, Pukkelpop ligt in Hasselt. Dat is niet hetzelfde als Brussel!

Tegenover mainstage bewijzen de Crystal Fighters vervolgens wederom over hun houdbaarheid heen te zijn. De groep teert nog steeds op successingle ‘Page’ van drie jaar geleden. Het neppe enthousiasme en veelal dezelfde klinkende ritmes zijn een kleine afknapper na de groots opgezette Eminem.