VERSLAG: Into The Great Wide Open 2023

Into The Great Wide Open 2023

Met Into The Great Wide Open vult Vlieland zich tegen het einde van de zomer standaard met muziek- en eilandliefhebbers. Vooral in het zonnige weer van deze dagen vormt de muziek bijna een randprogramma om de schoonheid van Vlieland te onderstrepen. Tussen bezoeken aan het strand, duin en bos biedt de organisatie een compleet overzicht van onbekende parels, gevestigde - vooral Nederlandse - namen en een aantal artiesten die wegens succes terugkeren.

De organisatie geeft uitgebreide aandacht aan goed eten, goede DJ’s en veel kunst. Dat maakt Into The Great Wide Open (ITGWO) één van de weinige festivals waarbij er geen noodzaak is om alle acts te zien. Het is ook één van de weinige festivals waar weinig bezoekers de afsluitende bands zullen kennen.

En dat speelt specifiek dit jaar. ITGWO telt drie avonden. Op de donderdagavond legt het Belgische Warhaus de lat hoog met een sprankelende show. De ingetogen zang van Maarten Devoldere doet soms aan Leonard Cohen denken. Echter, de hoekige beats en jazzy intermezzo’s maken er een swingend feestje van. Potenties die andere headliners La Femme en Agar Agar ook bieden, maar geen van beiden weet een herinneringswaardig optreden neer te zetten.

In het samenspel van kust en zee, maar vooral duin en bos zijn er twee kleinere podia waar vrijwel elke act wel indruk maakt. Niet geheel onverwacht wellicht ook de bands die meer in balans zijn met de natuur. De Engelse Benjamin Woods treedt op onder de naam The Golden Dregs. Op de vroege zaterdagochtend komt zijn folk beeldschoon tot haar recht op De Open Plek. Een podium diep weggestopt in het bos. Woods klinkt als Leonard Cohen, maar zijn mompelende prekerigheid doet ook erg aan Bill Callahan denken. Net zo mooi eist Buck Meek op dezelfde plek al vroeg de zondag op. De Big Thief gitarist brengt een grote band mee. Zijn voorliefde voor country en folk vertaalt zich met viool en steelgitaar door naar een heerlijk swingende honkytonk mix. Het zijn deze verrassende momenten waarop de omgeving en mooie muziek op zijn best samen komt. Op vrijdagavond brengt de swingende techno van Charlotte Adigéry & Bolis Pupul in een stampensvol bos verrasende extase.

Op de grens van bos en duin bevindt zich het podium Tokkelbaan. Met uitzicht op de jachthaven en het droogvallende Wad spelen hier verschillende artiesten die nog wat rauwer zijn. Maar daarmee niet minder mooi of verrassend. Het Zeeuwse De Toegift brengt wonderschone Nederlandstalige liedjes. Maxim Ventulé is een frontman met lef. De liefdevolle verbeeldende teksten worden mooi begeleid en Ventulé pakt zo het publiek in door het podium af te stappen. Later op deze zelfde vrijdag klinkt er door de ruwe indierock van Divorce lekkere liedjes. Prima indierock, met hier en daar een vleugje folk en Americana. En juist als zo’n gitaarsolo zich lekker weg laat dragen in de wind ontstaat het vermoeden dat dit zomaar een grote band kan worden. Laat op de zaterdagavond laat het Engelse Wu-Lu hier een heel andere wind waaien. De band speelt punk, laat gitaren rollen als Pink Floyd om dan rappend Rage Against The Machine te eren. Het klinkt chaotisch, maar onder de sterren levert het een fijn feestje op.

Drie dagen lang doopt Into The Great Wide Open Vlieland onder in het prachtige weer. Al keuvelend op de picknickkleedjes en met de vele kinderen wordt de muziek snel bijna bijzaak. Dat valt vooral dit jaar op. Nederlandse bands trekken standaard een vol sportveld. Artiesten die de grenzen van het voorspelbare opzoeken moeten het doen met een meer karige opkomst.

De Nederlandse bands leveren dit weekend. Elephant zet een swingende middle-of-the-road rockshow neer en Goldkimono brengt gezellige surf- en reggaeritmes. Altin Gun laat als laatste artiest op de zondag horen hoe je de brug slaat tussen het nieuwsgierigere en feestpubliek. Niet eerder was het zo laat op de zondag nog zo druk. En terecht. Met de swingende Turkse folk laten ze horen één van de leukste Nederlandse bands te zijn.

Artiesten die het muzikale avontuur opzoeken op het hoofdpodium hebben het moeilijker. De jazz van Arooj Aftab wordt gebracht in een trio setting. De zang en begeleiding is prachtig. Echter, de Arabische ritmes komen onvoldoende op gang om een hoofdpodium spot op vrijdagavond om negen uur te verklaren. Op hetzelfde tijdstip is de experimentele punkrock van Squid ook te ingewikkeld voor veel bezoekers.

ITGWO is daarmee een festival dat nogmaals tekent voor succes. Het gaat niet om een serie bekende nemen. Maar des te meer om je te laten verrassen door innovatieve acts die dieper in bos en duin spelen. Al vroeg wordt er midden in de natuur voor verschillende hoogtepunten getekend.