Het had nog wel wat voeten in de aarde, het uitbrengen van De Zwarte Deken. Veline startte een heuse crowdfunding-actie om opnames te kunnen regelen. En die slaagde: door de bekendheid die ze opdeed met optredens en deelname aan wedstrijden (zoals tv-programma De beste singer-songwriter van Nederland) kreeg de zangeres het geld bij elkaar.
Gelukkig maar, want de songs van de afgestudeerde conservatoriumstudente waren het opnemen meer dan waard. Op De Zwarte Deken liet Veline zich inspireren door, de titel zegt het eigenlijk al, de nacht. En zo zingt ze met intieme, minimalistische begeleiding over behoorlijk sombere dingen, zoals stukgelopen relaties (‘Niet Meer’, ‘Alles Alleen’), of zelfs de dood (‘Flinterdun’).
Maar Veline slaat niet door, en dat is het knapste aan De Zwarte Deken. Haar onderwerpen zijn zwaar, maar de plaat wordt niet zwaarmoedig. Want ondanks alle duisternis, wijst de zangeres je op een lichtpuntje. "Mag je glimlach aan, want hij is zo mooi", vraagt Veline in het refrein van ‘Glimlach’, tussen coupletten vol weltschmerz in. Het klinkt zo ontwapenend, dat weigeren eigenlijk geen optie meer is.
Dus sluit je ogen, en Veline laat op De Zwarte Deken zien hoe mooi de nacht, in al zijn somberheid, kan zijn. De zangeres klinkt breekbaar en fragiel, maar tegelijkertijd ook optimistisch en vrolijk. Want hoe duister haar wereld ook is, geluk ligt slechts een zonsopgang van je verwijderd.
.jpg)
N.U.T.S. - Spill The BluesTijdens het luisteren van Spill The Blues , de debuutplaat van N.U.T.S. ,...
.jpg)
Joyce Manor - Never Hungerover Again Joyce Manor is punkpop volgens het boekje. Verwacht puntige, vluchtige en...