Maar of het nou echt klinkt? Nee, dat valt tegen. Op Driven by Frustration staan geen pareltjes die de muziekwereld zullen vernieuwen. Wat is dan die Americana Sludge? Nou, je neemt een zwik traditionele redneck-instrumenten zoals banjo’s en mandolines en je gooit er een elektrisch sausje over. Als in: je haalt ze door een badje met distortion en effecten. Et voila, je hebt een soort punkrock-versie van een schuurfeestje na het oogsten van de maiskolven in het hart van de VS.
Klinkt ruig, maar dat valt dus een beetje tegen. Doordat de instrumenten akoestisch zijn, klinkt het geheel wat vlak en dof. Daar kan geen effect tegen op, helaas. En daardoor valt extra goed op dat frontman Matt Doran geen geweldige zanger is. Zijn ietwat snerpende stem is rauw op een onaangename manier en daarmee geen genot voor de luisteraar. Als hij dan op ‘Floating Down River’ ook nog eens op zijn kopstem gaat zingen, gaat het echt schuren.
Tegelijk passeren er toch een paar leuke tracks de revue. ‘Miss Carriage’ is een heerlijk stampend liedje, waar de punkvibe goed doorheen klinkt. En ‘Lord Call me Home’ is dan juist weer een heerlijke slepende akoestische song die ook als akoestisch bedoeld is.
Toch is over het algemeen het oordeel negatief. Het is veel geschreeuw en gedoe, maar weinig substantie. De songs luisteren simpelweg niet lekker weg, maar schuren ook niet op een positieve manier. Daarmee kunnen we het nieuwe genre niet per definitie afschrijven, maar Driven by Frustration hoeven we niet per se heel vaak meer op te zetten.
ISLAND - Feels Like AirEen band vormen in je jeugd, dat heb je toch het allerliefst. Nog beter is...
The Vaccines - Combat Sports In 2011 scoorden The Vaccines een bonafide indiehit met de single...