Even voor de duidelijkheid, Swift heeft zich ingegraven in het oeuvre van de meester en debuteert nu met een volwaardig album dat geheel in het teken staat van Dylan. Dat zij daarvoor niet de gemakkelijkste weg heeft gekozen bewijst zij met Blonde On The Tracks, een verwijzing naar Blonde On Blonde en Blood On The Tracks, twee klassiekers die lang geleden de gemoederen enorm bezig hielden. Wat dat betreft is er weinig veranderd. Bob Dylan is in 2020 wederom verantwoordelijk voor het meest besproken album van het jaar. Iets dat Swift ook niet is ontgaan. Zij is met een grote waarschijnlijkheid de allereerste artieste die een track van Rough And Rowdy Ways naar eigen hand wist te zetten en het ook durfde uit te brengen. Het is een moedige beslissing geweest om de openingstrack ‘I Contain Multitudes’ te bewerken. Het resultaat is een uiterst gevoelige vertolking waar de melancholie vanaf druipt. Even daarvoor opent zij haar eigen album met een rijkelijk gevulde ‘Queen Jane Approximately’ dat afkomstig is uit 1965 en waarin de invloeden van The Byrds, die dikwijls heel goed raad wisten met de composities van Dylan, opmerkelijk genoeg nadrukkelijk aanwezig lijken op het geluid van de band waarin naast Wilco’s Patrick Sansone, gitarist en partner Robyn Hitchcock een voorname rol speelt. Swift zingt in tegenstelling tot haar grote voorbeeld, behoorlijk zuiver. Het ontspannen en warme stemgeluid is zeer aangenaam om naar te luisteren. Nergens is de behoefte ontstaan om iets te forceren. Met veel gevoel en vooral passie hebben de zangeres en haar muzikanten zich op de acht tracks gestort en zijn er vervolgens in geslaagd om zich volledig over te geven aan deze bijzondere werkjes. Van dat eerdergenoemde Blonde On Blonde is ‘One Of Us Must Know (Sooner Or Later}’ daar een uitstekend voorbeeld van. Vergelijken met het origineel uit 1966 is daarom helemaal niet nodig. Het in Nashville gevestigde gezelschap weet er namelijk op een meer dan waardige wijze mee om te gaan. ‘The Man In Me’ klinkt een ietwat merkwaardig uit dit zoetgevooisde keeltje, maar steeds weer lukt het haar een eigen stempel te drukken op het klassieke werk. Uiteindelijk staat zij voor de spiegel met een microfoon in de hand en klinkt het geweldige ’You’re A Big Girl Now’ alsof zij het zelfgeschreven heeft. Een veelzeggende titel bovendien wanneer je bedenkt dat het idee voor dit alles voortkomt uit een writer’s block en een donkere periode van depressie.
Met het uitbrengen van een debuut als Blonde On The Tracks heeft Emma Swift niet alleen indruk gemaakt, maar is automatisch de lat voor een zelfgeschreven opvolger meteen al heel erg hoog gelegd.
Dan Penn - Living On MercyHet is op zijn zachtst gezegd een merkwaardige tijd, waarin we ons meer dan...
Global Charming - Mediocre, Brutal Verveling. Het is een gemoedstoestand waar niet veel bands hun complete album...