The Secret Combination is de band rondom singer-songwriter Jeff Mitchell, die wordt ondersteund door muzikanten die hun sporen verdienden in bands als Het Goede Doel, Urban Dance Squad, City To City en Ilse DeLange. In 2001 verscheen Introducing… waarmee het bijna per toeval ontstane collectief zich meteen in de kijker van de liefhebber van countryrock en Americana speelde. Maar de band leverde de afgelopen twintig jaar niet volgens een vast stramien albums af. Zo zat er tussen het laatste studioalbum, In The Heartland (2007), op een live album na, en Finally een stilte van ruim dertien jaar zit.
Mitchell, in het dagelijks leven Kees Schafrat, en kompanen leveren met Finally een schitterend vormgegeven verjaardagscadeau af, waarop we via veertien tracks langs alle hoeken van de Americana komen. We horen op de eerste schijf vooral ingetogen tracks, waarvan de schitterend meeslepende ballad ‘In The Still Of The Night’, met een mooi doorleefde sound a la Willie Nelson in de uithalen van Mitchell, het hoogtepunt vormt. Een strijkersensemble zorgt voor een mooie extra laag, wat overigens meteen tekenend is voor de rijke sound die Finally kenmerkt. Geen klank teveel, geen solo te weinig en rijk gearrangeerd..
Via ‘Mr. Mailman’, dat is ondergedompeld in een heerlijke Westcoast dip, wordt de tweede schijf uptempo geopend. Het materiaal op de tweede schijf is levendiger, terwijl er op ‘A Trap So Tender’, nog steeds een kalme vibe heerst. ‘Considering You’ is zowel tekstueel als muzikaal, met een opgewekte countryrocksound, een hoogtepunt. Daarbij moet ook de pianoballad ‘Rainy Day Parade’ worden genoemd. Zowel de songstructuur als de zang doen denken aan het eerdere werk van Elton John. ‘Real Love’ sluit Finally lekker uptempo af, waarbij een dwingend baslijntje en dito drums de sfeer zetten en de muzikanten goed los kunnen.
De enige kritiek, hoewel kritiek, is dat alles aan Finally klopt. De zang- en schrijfkunsten van Mitchell, de bijdragen van de muzikanten en de hoorbare passie, kwaliteit en ervaring van het collectief. Maar het schuurt nergens, al komt het duistere ‘You Can Do Better’ nog het meeste in de buurt, of springt uit de band. Of het moeten de laatste minuten van ‘Real Love’ zijn. Dat maakt ook dat Finally weinig verrast. Het oerdegelijke Finally is voer voor de liefhebber van de betere luisterliedjes, maar blijft door het perfectie benaderende karakter helaas wat op afstand.
Lydmor - CapacityVeel albums die je na jaren recenseren om de oren hebt gekregen, luister je...
Ruud Bos - De Fabriek De coördinator van de recensieafdeling moet enorm flauwe humor hebben. Leuk...