VERSLAG: Wave-Gotik-Treffen 2025

Met vele hoogtepunten en een paar kleine dieptepunten is het toch weer een geslaagde editie

Wave Gotik Treffen (WGT) is een vierdaags festival dat jaarlijks wordt gehouden in Leipzig. Er wordt een indrukwekkend programma geboden met optredens van meer dan 150 bands met uiteenlopende muziekgenres – van darkwave en industrial tot electro en medieval folk. Deze optredens vinden plaats op verschillend locaties verspreid over de hele stad. Naast muziek is er ook ruimte voor o.a. lezingen, tentoonstellingen in musea, een Victoriaanse picknick en rondleidingen op de oude begraafplaats. Leipzig en zijn half miljoen inwoners verwelkomen de internationale bezoekers van het festival met open armen en zien met grote interesse toe hoe de stad zwart kleurt tijdens het Pinksterweekend.

Een bijzondere plek met openlucht bühne is het Heidnisches Dorf dat gezien kan worden als een middeleeuws dorp: een unieke mix van historische beleving, muziek en ambacht. De sfeer is helemaal compleet zodra de zoete zweverige klanken van Mila Mar zich verspreiden over het terrein. Het gezelschap maakt etherische folk met percussie, cello en synthesizer. De wonderschone stem van Anke Hachfeld weet het publiek te hypnotiseren en mee te laten deinen op de muzikale klanken.

De Franse band Nouvelle Vague staat voor de tweede keer op het WGT op het podium van de Agra hal. De band covert new wave klassiekers in een bossanova-jazz stijl en weet meteen de aandacht van het publiek te pakken door te openen met ‘Love Will Tear Us Apart’ (Joy Division). Het optreden staat in het teken van hun laatste album Should I Stay or Schould I Go?. Voor het publiek is het een grote verassing een zeer sensuele uitvoering van het Duitstalige nummer ‘Eisbär’ (Grauzone) voorgeschoteld te krijgen. Het publiek geeft dan ook massaal gehoor aan de vraag van de zangeres om mee te zingen aangezien haar Duits niet zo goed is. Het hele optreden is een feest van herkenning van klassiekers uit de jaren 80 waaronder ook de nummers ‘Just can’t get enough’ (Depeche Mode) en de afsluiter ‘Shout’ (Tears for Fears).

Een opvallende verschijning op WGT is het Australische electro-industrial duo SKYND, bestaand uit zangeres Skynd en multi-instrumentalist Father. De combinatie van theatrale zang en harde elektronische beats vormen een muzikaal onderzoek naar menselijke duisternis in nummers als ‘Tyler Hadley’, ‘Jim Jones’ en ‘Violets are Blue’. De diverse zangstijlen van Skynd, variërend van hoge toonhoogte tot lage toonhoogte en vaak met een onmenselijk element, blijven ijzersterk overeind tijdens deze liveoptreden. Een intrigerend en donker performance die indruk maakt op de grote hoeveelheid publiek die op deze act was afgekomen.

Synth-pop band _Alphaville brengt het publiek terug in de jaren 80. Hoewel zanger Marian Gold het enige nog originele lid van de band is, gaat dat niet ten koste van de sound. Zijn gouden stem klinkt na al die jaren nog onveranderd. Het optreden blijkt een waanzinnig groots opgezet spektakel. Bekende nummers als ‘Forever Young’ and ‘Big in Japan’ worden tot groot genoegen van het publiek vol energie gespeeld.

Na 20 jaar hebben de wegen van Marianne Iser en Thomas Duda van de band Schneewittchen zich in 2022 gescheiden. Onder de naam Schneewittchen im November speelt Iser nu voor het eerst op WGT met een nieuwe bezetting, waaronder haar zus op cello. De band weet verschillende elementen van electropop te combineren met klassieke orkestratie en rockmuziek. De dynamiek zang varieert van donkere melancholie tot zeer energieke expressiviteit. Na eerst verteld te hebben over de verandering van de band roept Iser het publiek op om een groot applaus te geven voor Duda en alles wat hij voor de band heeft gedaan. Naast bekende nummers worden er vooral nummers van het nieuwe album gespeelt waaronder voor het eerst een drietal Engelstalige nummers. Het publiek waardeert duidelijk de nieuwe bezetting en de cello blijkt een grote meerwaarde te hebben voor de band.

Na jaren van afwezigheid is het Parkschloß weer als locatie betrokken bij het festival. In zowel de balzaal als de barokzaal is een klein podium geplaatst waar het publiek met de neus op de bands kan staan. Opener van de dag is het uit Zwitserland afkomstige Lone Assembly. De band brengt een mix van new wave, romantische synthpop en donkere, melancholische post-punk. De zang van Raphaël Bressler doet je met vlagen denken aan The Editors. Ondanks dat de band nog maar twee jaar geleden is opgericht weten ze een stageperformance te geven als een volwassen band. De charismatisch frontman weet het publiek precies te geven waar ze voor gekomen zijn. Voordat het laatste nummer wordt gespeeld bedankt de band het publiek voor hun komst met de bekentenis dat ze nog nooit voor zo’n groot publiek gespeeld hebben. Dit is het startsein voor een langdurig applaus dat als een staande ovatie opgevat kan worden. Het duurt zelfs zo lang dat de bandleden hun emoties bijna niet binnen kunnen houden. Met natte ogen starten ze met volle overgave de toegift ‘Backwards’.

Silke Bischoff oprichter Axel Kretschmann produceerde speciaal voor het WGT een eerbetoon voor mede oprichter en zanger Felix Flaucher die in 2017 gestorven is. Nog één keer werden alle bekende Silke Bischoff nummers uit de jaren negentig ten gehore gebracht, waaronder ‘Under your skin’, ‘Sometimes’ en ‘Wast of Time’. Dit keer met Alexander Veljanov (Deine Lakaien), Sven Friedrich (Solar Fake) en Ines Gorka als gastzangers. Er volgt een in het publiek merkbaar emotioneel moment als videobeelden van Felix Flaucher op de schermen verschijnen en de originele bandopnamen met zijn stem gespeeld wordt tijdens ‘On The Other Side (I’ll See You Again)’. Een waardig eerbetoon vol nostalgie met name voor het publiek dat opgegroeid is met de nummers van Silke Bischoff.

Het concert van L'Âme Immortelle loopt niet lekker. Zanger Thomas Rainer is zeer slecht bij stem en moet meermaals geholpen worden door zangeres Sonja Kraushofer om de zanglijn in stand te houden. Dit verstoort helaas de dynamiek in de dialoog tussen beide stemmen in de nummers van de Oostenrijkse band. Nummers als ‘5 Jahre’, ‘Es tut mir Leid’ en ‘Life Will Never Be The Same Again’ komen daardoor deze keer niet helemaal uit de verf. Het publiek bekijkt het optreden dan ook wat bedeesd.

Een band die nooit teleurstelt is The 69 Eyes. De dark rockers uit Finland staan hun mannetje op het podium. Zanger Jyrki 69 bedankt het publiek voor hun komst en neemt iedereen mee terug in de tijd met het allereerste nummer dat ze ooit op WGT gespeeld hebben, ‘Gothic Girl’. Aan de oproep om te dansen op ‘Dance D’Amour’ wordt gretig gehoor gegeven door het publiek. De Helsinki Vampyres, zoals ze zich graag noemen, sluiten hun concert af met ‘Lost Boys’.

Terwijl bij sommige bands de deuren (tijdelijk) worden gesloten omdat de zaal vol is met publiek, lijkt het erop dat de organisatie dat vergeten zijn bij het optreden van Camouflage. Overal in de Agra hal staat het hutjemutje met gespannen publiek. Helaas kan Camouflage niet helemaal waarmaken waar het publiek voor gekomen is. De wil is er zeker en de band speelt vol energie, maar het geluid staat zo slecht dat je je af vraagt of er wel een geluidstechnicus achter de knoppen zit. En dat terwijl het geluid bij de vorige band uitmuntend was. Gelukkig wordt dit enigszins gecompenseerd door het luid meezingende publiek. Er klinkt een groot gejuich als de band ‘The Great Commandment’ inzet. Ook de New Order cover ‘Blue Monday’ wordt goed ontvangen. Ondanks het slechte geluid krijgt het publiek met afsluiter ‘Love Is A Shield’ toch het optreden waar ze op hoopte.

Aan New Model Army de eer om het WGT te mogen afsluiten in de Agra hal. De band zet een strakke performance neer. Gepassioneerd weet zanger/gitarist Justin Sullivan de veelal politiek geladen anthems ten gehore te brengen. Er worden nieuwe nummers als ‘First Summer After’ en ‘Idumea’ gespeeld van het laatste album Unbroken. Maar er is ook genoeg plaats voor oudere bekendere nummers als ‘Devils Bargain’ en ‘Vagabonds’.

Hoogtepunt van het concert is misschien wel de klassieker ‘Here Comes the War’ die in het huidige politieke klimaat van vandaag weer relevanter dan ooit blijkt te zijn.

Met vele hoogtepunten en een paar kleine dieptepunten is het toch weer een geslaagde editie gebleken van het WGT.