VERSLAG: Down the Rabbit Hole 2025 - Vrijdag

Down The Rabbit Hole 2025 – Vrijdag

Zodra je het konijnengat induikt waan je je meteen in een andere wereld, die veel weg heeft van het Wonderland waar Alice terechtkwam toen ze hetzelfde deed. Er zijn weinig festivals die aankleding en sfeer zo verfijnd uitbouwen rond het concept. Absurdistische en surrealistische kunststukken, waar een roze luchtkasteel (bekend van de albumcover van S10) zelfs als zaal fungeert voor DJ-sets. Mario Kart-races op skelters. Je moet het zien om het te geloven.

S10 is na een bewogen periode de eregast van deze editie. In haar set op de Hotot brengt ze met haar prachtige stem breekbaarheid en trots samen. Na een paar liedjes leest ze geëmotioneerd een brief voor, waarin ze onder andere haar dankbaarheid uitdrukt. Het publiek zingt uit volle borst mee met ‘Adem je in’, en later komt Froukje als verrassing het podium op om hun nieuwe liedje ‘Hart In Brand’ en ‘Nooit Meer Spijt’ op te voeren. Later in de set keert ze terug om samen ‘Ik Haat Hem Voor Jou’ te zingen. S10 zegt dat ze hier zo naar had uitgekeken en het niet had willen missen, wat gezien de uitbundige reacties een gedeelde mening met het publiek blijkt te zijn.

Ezra Collective brengt zon, extase en een losgeslagen energie met hun mix van afrobeat, jazz en funk. “Dance like no one’s watching,” roept de frontman en drummer Femi Koleoso, terwijl de Hotot verandert in een opwaaiende dansvloer. De drummer, bassist, pianist, saxophonist, trompetist zijn stuk voor stuk muzikanten van het hoogste niveau. Ze zijn de eerste jazzband ooit die Group of the Year won bij de BRIT Awards, maar hun dank ligt vandaag elders: “Het was in tenten zoals die daar dat we begonnen te dromen van grotere podia als deze. Wat Nederland heeft gedaan voor jazzmuziek, daarvoor willen we jullie bedanken. From the bottom of our hearts.”

JPEGMAFIA’s stijl is moeilijk te beschrijven, maar dat is precies de bedoeling. Zijn kracht zit in het onvoorspelbare: beats die als glitchende breuken binnenvallen, rapverses die rauw en soms ongecontroleerd klinken. Zijn set is chaotisch, opwindend en fysiek. Cirkelmoshes ontstaan en hij neemt zelfs even de tijd om ‘Call Me Maybe’ te coveren. Het publiek gaat volledig mee in de chaos, door in een moshpit met ongeveer 60-70 man op de grond te gaan zitten en roeibewegingen te maken.

Pete Cat Recording Co., een indieband uit India, begint met een fluweelzachte intro en dan volgt een switch naar een muzikaal euforische set. De sax- en trompetsolo’s snijden door de lucht als warme wind en de leadzanger bespeelt zelfs even een accordeon en een elektrische gitaar. Zo’n set waarbij je even vergeet waar je bent.

Ze behoeven geen introductie: De Jeugd van Tegenwoordig viert hun twintigjarig bestaan met meer dan alleen nostalgie. Op DTRH zijn ze nog altijd even relevant, absurd, en ongekend energiek. Op het menu staat één grote chaos van hits, met onder andere ‘Watskeburt?!’, het vandaag nog gereleasde ‘20 Zomers’, ‘Manon’, en natuurlijk ‘Sterrenstof’. Er staat een kattenhoofd op het podium, Vjèze Fur stagedivet het publiek in en de moshpits doen denken aan hun beginjaren. “Twintig zomers loco”, en nog steeds geen ruimte voor adempauzes.

Zack Fox laat in zijn DJ-set horen dat genregrenzen hem niet interesseren. Het gaat van electro naar Jersey club, van gospel naar funk, van Y2K-R&B naar harde techno. Velen zullen hem kennen als rapper, maar tegenwoordig duikt hij hier en daar steeds vaker op met een DJ-set. Zeker het checken waard.

Het legendarische triphopcollectief Massive Attack keert terug in stijl. De visuals zijn duister en trippy, en de bass dreunt zo diep dat je het in je ribben voelt. Hun tijdloze sound vult de lucht als een trage en intense mist en laat het publiek achter in een bezwerende roes. Hun activistische toon is onmiskenbaar, ze maken via de visuals een statement over de Amerikaanse steun aan Israël en laten zelfs heftige beelden zien van de huidige staat van Oekraïne en Gaza. Verder brengen ze nog een ode uit aan wijlen Avicii door hun versie van ‘Levels’ te spelen. Ze bewijzen zich als een meer dan waardige headline-act met indrukwekkende impact.

Down The Rabbit Hole excelleert in balans: tussen verwondering en urgentie, theater en moshpit, droom en daad. In een weekend vol fantasie, absurditeit en muzikale pieken voelt het als een masterclass in hoe een festival tot in de vezels kloppend kan zijn. De lat ligt hoog, voor elk ander festival dat iets wil betekenen.