VERSLAG: Incubate 2009

Maandag tot en met vrijdag

Een week lang alleen maar obscure bands, kunst en film. Niet voor niets loopt de toonaangevende muziekwebsite Pitchfork al jaren weg met het voormalig ZXZW-festival. Omdat het Amerikaanse SXSW gaat samenwerken met Crossing Border werd verzocht de naam te veranderen. Geen enkel probleem: Incubate is geboren.

Met de programmering zit het in ieder geval wel goed. Hoofdgast Hermann Nitsch zorgt voor genoeg opschudding om de kaartverkoop ongetwijfeld een aardige boost te geven. Verder staan er vooral veel onbekende acts geboekt. Nieuwe muziek ontdekken dus. Dat is ook wel weer eens fijn aangezien er op veel andere festivals zo weinig echt nieuws meer te vinden is.

Op dag één is het meteen raak. In de kleine Paradox speelt Hauschka een indrukwekkende set voor een handvol geïnteresseerden. De pianist speelt met een geprepareerde piano en haalt tijdens het spelen allerlei fratsen uit. Zo gooit hij met pingpongballen, plakt hij met tape en gooit hij tegen het eind alles op de grond. Gek genoeg klopt het allemaal wel. Gefascineerd slaat het publiek het optreden aan. De toon is gezet.

Future of the Left steelt de show op dag twee. De rauwe en hoekige noise rock van de heren blaast V39 op. Naarmate de show vordert komen er steeds meer oordoppen tevoorschijn en dat is niet meer dan terecht, maar helemaal niet erg. Lawaai was nooit zo fijn. Jammer genoeg speelt de band vooral nummers van haar debuutplaat en maar weinig van de sterke nieuwe plaat. Desalniettemin een prima optreden.

Dan is het weer tijd voor een circus. Gratis te bewonderen, het is meteen ook een stuk drukker, in Cul de Sac. Rare pakken, levensgrote konijnen en ga zo maar door. Bonaparte is gearriveerd. De club artiesten op het podium krijgen de zaal redelijk mee, al zal dat meer met de show dan de muziek te maken hebben. De simpele liedjes lijken wel erg veel op elkaar en vervelen snel. Het is dat het oog ook iets leuks wil zien af en toe.

Wat wel opvalt tijdens een bezoek aan Incubate is de rust. Het is eigenlijk nergens dringen, maar toch ook weer niet ontzettend leeg. Tel daarbij het bier van sponsor Vedett bij op en je komt op een ontzettend fijn festival. Wel neigt de programmering erg naar de iets hardere muziek. Hier valt dan ook zeker nog wel een en ander aan te verbeteren.

Maar het is gelukkig niet alles hard wat de klok slaat. Zo heft Pintandwefall het optreden van Anaal Nathkrakh een beetje op. Waar de tweede een ontzettende bak herrie produceert, brengen deze dames het iets subtieler. Electropop met een paar sterke vrouwelijke ego's op het podium. Denk aan Yeah Yeah Yeahs en CSS. Helaas is de zang af en toe wat aan de valse kant. Verder zijn de beats en melodieën wel erg fijn en kan iedereen toch wel vrolijk richting huis.

Het is niet alleen maar muziek (ok, dat eigenlijk wel), kunst en meer. Incubate heeft ook een paar sterke randactiviteiten. Wat te denken van Heavy Metal Bowling. Ver van tevoren uitverkocht en al snel blijkt waarom. De sfeer is geweldig, het bier vloeit rijkelijk en tussendoor probeert men wat kegels om te gooien. Dat dit naarmate de tijd vordert steeds minder lukt moge duidelijk zijn. Het gaat dan ook vooral om het bier en de gezelligheid en daar is niets op af te dingen. Begeleid door harde -maar dan ook echt harde- heavymetal kan het allemaal niet op. Een erg sterke zet en precies een van de zaken die Incubate een zo bijzonder festival maakt.

Vrijdag staat er, eindelijk, een volwaardig muziekprogramma geprogrammeerd. Met een paar sterke opkomende bands en genoeg nieuw spul om te ontdekken belooft het een goede dag te worden.

Eerder dit jaar in het voorprogramma van Kaiser Chiefs en nu op Incubate: Dananananakroyd. Waar de naam niet erg makkelijk is uit te spreken, is de muziek des te makkelijker te slikken. De jonge honden produceren een flink aantal decibel, maar weten het toch melodieus te houden. De muziek omschrijft zich het best alspowerpop screamo . Het sterkste punt is echter de participatie met het publiek. Ondanks de lauwe reacties op een aantal vragen weet de band het erg bont te maken. Meerdere malen spelen ze midden in de zaal, tot groot genoegen van de toeschouwers.

Hoogtepunt is echter "The wall of cuddles". In plaats van de beruchte Wall of death, waarin toeschouwers tegenover elkaar gaan staan en op elkaar afrennen om te beuken moet er nu geknuffeld worden. De zaal ontvangt het erg leuk en binnen mum van tijd wordt er flink op los geknuffeld. Ongetwijfeldéén van de hoogtepunten dit festival.

Tegelijkertijd vertoon TV Budhas haar kunsten in Cul de Sac. Na een sterk optreden op de vorige editie van het festival mochten ze bij hoge uitzondering nog een keer terugkomen. Dat doen ze gelukkig verdienstelijk. De dansbare bluesrock wordt goed wederom goed ontvangen. De band speelt nagenoeg vlekkeloos en stelt niemand teleur vanavond.