VERSLAG: Motel Mozaïque 2010

Dag 2

Alhoewel de favorieten (Mumford & Sons, Fuck Buttons) het podium gisteren al betraden, staat er ook op de tweede dag van Motel Mozaïque ook weer genoeg moois op de affiche. Voor degenen die Fuck Buttons eerder misten, is er nu nog een kans. Om half 1 betreden ze de kerk van 3VOOR12. Alhoewel het nog erg vroeg is, is het lawaai er niet minder om en blaast het duo de weinige bezoekers met gemakt omver. Later op de dag zullen nog veel meer acts het gratis podium betreden. Een leuk extraatje voor de festivalbezoekers, maar nog meer voor elke inwoner van Rotterdam. (HG)

Eén van de openingsacts van vandaag is Noah and the Wale. Voor een goedgevulde schouwburg mag de band haar indie folk kunsten vertonen. Vroeger had de band onder meer Laura Marling in de gelederen, maar inmiddels ligt de druk vooral op de schouders van frontman Charlie Fink, wiens kapsel meer waardering opeist dan zijn zang. De show kabbelt rustig een uurtje voort zonder ergens ook maar een beetje spannend te worden. Het is jammer voor de groep dat Marling voor haar eigen carrière koos, aangezien zij het wellicht net dat beetje extra had kunnen geven. (HG)

Sinds Lonelady bij Warp (Jamie Lidell, Grizzly Bear) tekende, zijn de verwachtingen hooggespannen. Alhoewel het optreden in principe weinig spektakel biedt, heeft een propvolle kelder van Watt weinig te klagen. Op een hoop gedoe met haar gitaar na worden alle liedjes uitstekend uitgevoerd. Het is wel wat statisch en mevrouw zelf staat er een tikje arrogant bij, maar toch heeft haar soms wat vibrerende stem iets ergs aandoenlijks. En als je zulke mooie liedjes maakt, is die arrogantie helemaal niet zo erg. (HG)

Terwijl het gros van de festivalbezoekers langzamerhand maar eens naar Watt (Band of Horses) en de Schouwburg (Angus & Julia Stone) wandelt, gaat er één band helemaal los in het kleinere Rotown. Crystal Antlers is de naam. De band uit Los Angeles heeft al een zekere live-reputatie en mag dan ook op redelijk wat bezoekers rekenen. Degenen die de moeite nemen om richting Rotown te gaan, worden geen moment teleurgesteld. Een psychedelisch noise-rock spektakel vanjewelste. Met een zanger die de longen uit zijn lijf schreeuwt en een enorm enthousiaste tweede percussionist, die zijn shirt als topje knoopt, over the top meezingt en nog veel meer) mag de band zich met gemak kronen tot een Motel Mozaique 2010 hoogtepunt. (HG)

Een ietwat vreemde keus is het wel: Moss staat om middernacht in het kleine Rotown geprogrammeerd, terwijl de band sinds vorig jaar het lievelingetje van de Nederlandse muziekliefhebber is. Sinds Never Be Scared/Don't Be A Hero, de twee plaat van de band, is eigenlijk elke zaal te klein voor Moss. En terecht, want de band trakteert Rotown op een optreden dat zich met gemak kan meten met de optredens van al hun Buitenlandse collega's eerder dit weekend. De grootste hit (Dear Simon) spelen ze al in het begin, maar moeite om daarna de aandacht vast te houden heeft Moss niet. Het optreden is een uur lang smullen van het beste dat de Nederlandse popmuziek op dit moment te bieden heeft. En dat is heel lekker. (HG)

Als er een ding wel weer duidelijk is geworden na deze editie van Motel Mozaïque, is het wel dat er veel meer is dan hooligans en Feyenoord-supporters in Rotterdam. Niet voor niets koos men het thema "de zachte stad" uit. Alhoewel de muzikale hoogtepunten snoeihard waren, was de gehele ambiance dit weekend zacht, zoals dat bij een festival hoort. Motel Mozaique is dan ook veel meer dan bandjes kijken. Niet voor niets waren de slaapplaatsen eerder uitverkocht dan de festivalkaarten. Motel Mozaique is Rotterdam beleven. En dan krijg je er nog een rits topbands bij ook. Tot volgend jaar. (HG)