VERSLAG: The Powerfest 2011

Festivalinfo was aanwezig op The Powerfest 2011 voor een verslag in woord en beeld. Bekijk hier de 58 foto's.

VERSLAG: Kim Raven  

The Powerfest 2011

Een dag vol power, dat is de belofte die The Powerfest 2011 in de Melkweg maakt voor zondag 5 juni. En power dat is er de gehele dag zeker. Het publiek bestaat uit heel veel kleine meisjes, die heel hard gillen als er mooie mannen op het podium staan. Maar er zijn ook veel muziekliefhebbers.

De progressive hardcore band Rolo Tomassi heeft de eer om het festival te openen en begint om iets voor twee uur in de middag met een energieke show. De frontvrouw Eva Spence is niet veel groter dan de gemiddelde vrouwelijke bezoeker, maximaal 160 centimeter. Het publiek is nog rustig, maar de Converse stage (The Max) staat toch voor de helft gevuld toe te kijken hoe Eva zich in bochten wringt en mannelijker zingt dan de gemiddelde hardcore man. Het enige wat mist is interactie met het publiek, voor de rest belooft dit heel veel goeds voor de rest van de dag.

Dat goeds wordt vrij snel teniet gedaan door My Passion. Deze heren staan in een stampvolle Oude Zaal met gillende keukenmeiden. Dit is een heel erg gelikte ‘kijk mij eens de mooie jongen in een band zijn’ rockband. De nieuwere nummers zijn nogal dertien in een dozijn rock, het oudere werk daarintegen klinkt wel degelijk interessant door de electro invloeden. Door dit oudere werk hebben ze waarschijnlijk ook hun ‘hokje’ electroshock rock gekregen.

Ondertussen speelt Makeshift Hearts, een Belgische post-hardcore band, de eerste show in de theaterzaal. Het publiek mosht wat, maar durft nog niet echt. Misschien door de papieren met de moshregels ‘No windmills, no high-kicks and no violent mosh allowed’, zelfs een niet-mosher durft nauwelijks nog te bewegen.

Rise To Remain is de eerste band die metalcore speelt van Powerfest. Deze korte show is van hoge kwaliteit, ondanks de geluidsproblemen. De heren spelen gewoon wat rifjes totdat de drummer alles weer compleet heeft om het publiek te vermaken. Er wordt strak gespeeld en er is eindelijk een mosh in The Max. Hopelijk blijft het zo.

In de Oude Zaal spelen de lelijke Zweedse mannen van Adept lekkere metalcore. Het is harder dan de vorige band, maar daardoor zijn er ook minder kleine meisjes. Er wordt ondanks het verbod lekker agressief gemosht en wat minder gegild. Waarschijnlijk omdat deze mannen geen ‘gemaakte’ looks hebben. De bandleden hebben het ook naar hun zin. Een plezierige ervaring met power.

In het Theater is het tijd voor techcore. His Statue Falls laat zien dat het theater met gemak op zijn kop kan. Voor de afwisseling is het prettig, dat er ook nog wat anders staat dan metalcore. Deze band durft anders te zijn en overtuigd al binnen twee nummers.

Dat kan de belofte van het jaar D.R.U.G.S (Destroy Rebuild Until God Shows)nog wat van leren. Het is de eerste show in Nederland en zou zomaar eens het hoogtepunt van velen bezoekers van Powerfest kunnen worden. Mister goodlooking zanger Craig Owens gaat helaas nogal vaak vals, maar krijgt wel de hele zaal mee. Iedereen in The Max doet mee als hij de microfoon de lucht inhoudt. Verder klinkt het allemaal heel erg Amerikaans gelikt, lekker het publiek mee laten zingen. Het is verder niet te zien dat ze nog geen twee jaar bij elkaar zijn, want op elkaar ingespeeld is de band zeker. Het klinkt op de zang na ook perfect. Dus als Craig in plaats van arrogant te kijken door de hoeveelheid gillende meisjes eens op zangles gaat, dan horen we nog heel veel van deze band.

Helaas staan er al heel vroeg allemaal fans in de rij voor de meet&greets, die naast de ingang van de theaterzaal is, waardoor de trap continu vol is. De theaterzaal voor het Tilburgse Wasted Bullet is dan ook niet meer haalbaar.

Gelukkig is er ruimte zat in The Max voor Anti-Flag, de zaal is namelijk net zo vol als bij de openingsact Rolo Tomassi. De vier punkers zorgen ervoor dat de gemiddelde lengte van het publiek met veertig centimeter verhoogd is en dat er gemosht wordt. Ook de eerste circlepit van deze avond is een feit. Al zag die er meer uit als een polonaise, maar dat is blijkbaar de nieuwe manier van een circlepitten. Anti-Flag zorgt voor een goede punkshow, hebben nog steeds energie en het zit muzikaal ook goed in elkaar. Vernieuwend is het niet, want net als bij veel punkbands, is het logisch dat de 'we are all equal' teksten tussen de nummers door erg belangrijk zijn. Vuisten omhoog en gaan dus.

Daarna heb ik een poging gedaan om in de theaterzaal te komen voor Tek One, maar die was vol, dus helaas kunnen we alleen vermelden dat onze collega’s zeiden dat het heel tof was.

Ook ietwat triest is het optreden van Me vs Hero, niet omdat ze een slechte show geven. Nee er staan slechts dertig mensen te kijken in de Oude Zaal. Waarom zo weinig? Volgens de Powerfest site is het popcore. Het is inderdaad heel erg poppy in vergelijking met de rest van de dag, maar het is muzikaal heel goed. Het heeft veel weg van de poppunk van bijvoorbeeld de nieuwe nummers van Green Day.

De energie van Me vs Hero en de dertig man publiek, daar kan EscapeThe Fate nog wat van leren. De bandleden zien eruit als jaren 80 rockers, de zaal is vol en het geluid is slecht. Er is geen gitaar en nauwelijks zang te horen. Deze post-hardcore band overtuigt totaal niet.

Daarom is het tijd voor een feestje met de Utrechtse jongens van Haribo Macht Kinder Froh in het Theater. De belangrijkste handtekeningen zijn blijkbaar uitgedeeld, want echt druk is het niet. Het feestje begint met ballonnen en niet snel daarna wordt de champagnefles ontkurkt door zanger, om daarna ook nog een groepshug te ontketenen in het publiek. Een feestje is het zeker, de technodeuntjes halen de vaart minder dan vroeger uit het optreden.

De eerste windmills zijn gesignaleerd bij het optreden van de Engelse hardcore band Your Demise . Dit is een hardcore show, zoals hij hoort te zijn. Goede breakdowns, cleane zang, geen popgezeik, geen ‘kijk mij eens mooi zijn look’, gewoon lekker ‘windmillen’ en ‘highkicken’.

De metalcore headliner van vanavond treft hoge verwachtingen, dankzij het vorige optreden in Nederland, maar toch overtuigen ze niet. Bring Me The Horizon ziet er moe uit. Al lacht zanger Oliver Sykes zo nu en dan zelfs. Het publiek doet alles wat hij wil. Het zingt uit volle borst mee (waar hebben we dat eerder gezien) wanneer hij dat wil, doet een poging tot een ‘wall of death’, alles. Ook hier lijkt de circlepit weer op een polonaise. Het optreden zit goed in elkaar, muzikaal is het goed, de depressiviteit straalt van de nummers, zeker van het laatste album af. Het publiek, The Max is voor het eerst vandaag bijna helemaal vol, vermaakt zich voor de volle honderd procent, wat wil een headliner nog meer?

Powerfest 2011 is dus eigenlijk een dag in de Melkweg met bands die vooral net niet overtuigend genoeg zijn. Blood On The Dancefloor kon wegens logistieke problemen niet aanwezig meer zijn, dus na Bring Me The Horizon was het tijd om huiswaarts te gaan.

FOTOGRAFIE: Tim van Veen  

12345
Rolo Tomassi foto The Powerfest 2011 Rolo Tomassi foto The Powerfest 2011 Rolo Tomassi foto The Powerfest 2011 Rolo Tomassi foto The Powerfest 2011 Rolo Tomassi foto The Powerfest 2011 Rolo Tomassi foto The Powerfest 2011  foto The Powerfest 2011 Makeshift Hearts foto The Powerfest 2011 Makeshift Hearts foto The Powerfest 2011 Makeshift Hearts foto The Powerfest 2011 My Passion foto The Powerfest 2011 My Passion foto The Powerfest 2011
 
12345
 
festival logo

PINKPOP 2011Pinkpop 2011 was druk, mooi en voor het grootste deel droog. Festivalinfo was...

festival logo

PRIMAVERA SOUND 2011 Hét festival waar elke Pitchfork lezer enthousiast van wordt. Dat was...