VERSLAG: Parkpop 2006

Parkpop, 2

Hierna even wat eten en daarna door naar het Noorse Kaizer’s Orchestra. Deze band heeft een geweldige live-reputatie en stond al met veel succes op Lowlands en Pinkpop. Kaizer’s Orchestra maakt muziek die het midden houdt tussen zigeunermuziek, rock, Tom Waits, Krang en De Kift. Naast onder andere gitaar, staande bas en pomporgel worden ook olievaten, wieldoppen en vuilnisbakdeksels als instrument gebruikt. Het grote succes van de band buiten Noorwegen is opmerkelijk omdat alle teksten in het Noors zijn en dan ook nog eens in dialect. Het optreden op Parkpop begon met twee nummers van debuutplaat Ompa Till Du Dør en verder werden veel nummers gespeeld van het laatste album Maestro. Deze plaat is nogal overgeproduceerd en daardoor een stuk minder dan z’n twee voorgangers. Live blijkt echter dat nummers als KGB, Delikatessen en Maestro zeker niet onderdoen voor het oudere werk. De nummers worden bovendien gebracht met het van Kaizer’s Orchestra bekende enthousiasme, waarbij vooral zanger en clown Janove Ottesen een hoofdrol speelt. Hij laat het publiek meezingen en juichen en toonde ons en het publiek thuis voor de TV zijn gescheurde broek en mooie blauwe onderbroek. Al met al een zeer geslaagd optreden dat de live-reputatie van “De Kaizer” volledig waarmaakte.

Hierna even over de markt struinen en nog wat eten. De laatste twee nummers van Garland Jeffreys meegepikt en toevallig waren dat de hits Take Me To The Matador en Hail Hail Rock ‘N’ Roll. Een beetje jammer was de poging van de inmiddels 62 jarige zanger om het publiek harder te laten zingen. Er stonden gewoon niet zoveel mensen, dus dan houdt het bij een bepaald volume toch echt op.

Hierna was het de beurt aan de Engelse band Infadels die gezien de enthousiaste reactie van het publiek in Nederland een redelijk grote aanhang heeft. Het optreden begon goed met het nummer Jagger 67, maar daarna zakte het een beetje in. Dit had waarschijnlijk ook te maken met het slecht afgestelde geluid waardoor de zanger en het keyboard slecht te horen waren. Het eind van het optreden was wel weer erg goed met Can’t Get Enough en Love Like Semtex. Ook het nummer Steady As She Goes van Jack White’s hobbyband The Raconteurs werd overtuigend gebracht, al is het natuurlijk wel een beetje makkelijk om een nummer te coveren dat op dit moment een hit is. Het publiek reageerde echter onverminderd enthousiast en zong het refrein hard mee. Al met al een succesvol optreden dat mij echter niet helemaal kon overtuigen.

Tijdens de Infadels begon op het Yellow Stage Postman. Ondanks dat ook bij dit optreden het geluid niet om over naar huis te schrijven was, blijft de muziek van Postmen toch echt heel relaxt. Leuk was dat tijdens het nummer 'Downhill' zangeres en vrouw van frontman Remon Stotijn, Anouk ineens opdook. Het waren echter niet Anouk of Remon, die de show stalen, maar hun kinderen. Gedurende het hele optreden liepen zij met grote, gele koptelefoons op hun kleine hoofdjes. Een erg grappig gezicht!

Hierna was het weer tijd om naar huis te gaan om het voetballen te kunnen zien. Parkpop 2006 zal waarschijnlijk vooral de boeken in gaan als een natte editie, maar was ondanks het slechte weer zeer geslaagd.