VERSLAG: Lowlands 2013 - dag 2

Lowlands 2013 - dag 2

Dag twee van Lowlands 2013 breekt aan met een zonnetje. Het festivalterrein komt langzaam tot leven. Er verschijnen bezoekers met kleine oogjes, grote hoeveelheden koffie worden geconsumeerd en de eerste enthousiastelingen die lege bekertjes verzamelen om in te ruilen voor muntjes worden gespot.

In de India-tent trapt Daughter af. De band verwacht op dit 'ungodly hour', half twaalf, voor een handjevol mensen te spelen, maar de India is afgeladen. Wat het publiek te horen krijgt zijn sfeervolle melancholische nummers. Rustige passages worden afgewisseld met geluidserupties die gitarist Igor Haefeli neerlegt met gitaar en strijkstok, wat doet denken aan Sigur Ros. De vocalen van Elena Tonra maken het geheel af. Naast Sigur Ros doet de band soms denken aan The XX, maar heeft een eigen geluid dat de enthousiaste ontvangst, ondanks het tijdstip, volledig terecht maakt.

Het is een heikel punt, het integraal spelen van Nirvana's legendarische album Nevermind door diverse Nederlandse artiesten. Sommigen zijn van mening dat dit heiligschennis is, en anderen zien het als een mooi eerbetoon. De eerste twee nummers, door The Opposites en Epic Fuel, doen in ieder geval het ergste vermoeden. De band en rappers lijken elkaar voor het eerst te ontmoeten, Willy bewijst dat hij beter kan rappen dan zingen en Big2 gooit er wat obligate raps, waaronder die van 'broodje bakpao', tegenaan die weinig tot niets aan de nummers toevoegen. Ergens tijdens 'Smells Like Teen Spirit' draait Kurt Cobain zich om in zijn urn. Gelukkig bewijzen de heren en dame van Mister And Mississippi dat nog niet alle hoop verloren is met een mooie ingetogen versie van 'Come As You Are'. DeWolff laat vervolgens horen dat er vandaag toch nog gerockt wordt met hun versies van 'Breed' en 'Lithium' die Nirvana zeker eer aandoen. Op deze manier komt de gehele cd voorbij met bijdragen van onder andere Moss en Kensington. De winnaar van vandaag is echter Elle Bandita die met haar band duidelijk begrijpt met hoeveel energie een nummer als 'Territorial Pissings' gespeeld moet worden. Een vermakelijk eerbetoon aan een fantastisch album.

Direct na afloop speelt het Ierse Little Green Cars in de Charlie. Ze spelen prettig in het gehoor liggende indie-rock waarbij vooral de vijfstemmige zang opvalt. Niks mis mee, maar het blijft ook niet enorm hangen.

Lowlands is natuurlijk veel meer dan alleen muziek: er lopen straatartiesten rond die allerlei capriolen uithalen, er is een spookhuis, er is comedy, en er is filosofie. Zo spreekt hoogleraar Jos de Mul in de kleine Mike-tent over information overload door het overdadige aanbod aan media. In een heldere uiteenzetting voor een geïnteresseerd publiek koppelt hij het fenomeen aan cognitieve veranderingen in de mens die plaatsvonden naar aanleiding van diverse gebeurtenissen in de geschiedenis, zoals de uitvinding van het schrift. Erg leuk om tussen al het muzikale geweld ook eens aan het denken gezet te worden.

Na dit hersenvoer is het de beurt aan Imagine Dragons in de Grolsch-tent. Hun poprock doet dankzij het gebruik van diverse elektronica soms denken aan stadgenoten The Killers en is dankzij het brede geluid geschikt voor stadions. Daarnaast hebben ze nog een indrukwekkende hoeveelheid percussie-instrumenten op het podium staan waar lustig op geslagen wordt. De band is dankbaar en laat niet na om dit met het publiek te delen. De gezichten van de bandleden als het publiek het volledige refrein van 'It's Time' meezingt spreken boekdelen. Het enthousiasme van band en publiek samen met de pakkende nummers doet vermoeden dat Imagine Dragons niet voor het laatst op Lowlands staat. Het is ze gegund, want ze geven een fantastisch optreden.

Tijdens het lopen over het terrein gaat er ergens in een container een deur open. In deze container worden gedurende het hele weekends sessies gegeven voor een select publiek waarbij van tevoren niet bekend is wie het zal worden. In dit geval blijkt dit Great Minds te zijn, de samenwerking tussen Winne, Jiggy Dje en Sticks. Eerder op de dag bouwden ze een feestje in de Bravo, en nu doen dit voor enkele tientallen gelukkigen in de container. Handen gaan in de lucht, er wordt gesprongen en de heren laten horen waarom ze tot de top van de Nederhop behoren. Hoogtepunt is een gastoptreden van zanger Wudstik. Zijn piano werkt niet, maar begeleid door gitaar zet hij een indrukwekkend nummer neer. Als tijdens afsluiter 'Doag' Kleine Viezerik ook nog meedoet is de container te klein. Great Minds bouwt, met veel plezier, een groot feest in een kleine ruimte.

Over feest gesproken: John Coffey kan er ook wat van in de X-Ray. Met hun snoeiharde shit, zoals het treffend te lezen is op het t-shirt van gitarist Alfred, wordt de X-Ray bijna afgebroken. Al bij het eerste nummer is zanger David al in het publiek te vinden. Het crowdsurfverbod wordt veelvuldig met voeten getreden en op een gegeven moment klimt iemand zelfs naar het plafond van de tent. De band speelt hun rauwe punk vol overgave en David brult de longen uit zijn lijf. In navolging van wat eerder op de dag in de Alpha plaatsvond speelt John Coffey 'Breed' van Nirvana en steekt DeWolff daarmee misschien zelfs naar de kroon. Als David op een rubber boot de gehele X-Ray doorkruist en er daarnaast ook nog eens een wall of death van begin tot eind van de tent wordt veroorzaakt is het duidelijk: het is een gekkenhuis. Volgend jaar weer?

Bij Empire Of The Sun gaat het er een stuk gemoedelijker, maar niet minder feestelijk aan toe. De electropop met vrijwel constante discobeat zorgt ervoor dat er tot ver buiten de Grolsch gedanst wordt. Het plaatje op het podium maakt het compleet: dansers en danseressen, extravagante outfits en hallucinerende beelden. De muziek doet denken aan de Pet Shop Boys en de Scissor Sisters, ook niet de minsten als het gaat om het bouwen van een feestje. Vandaag is Empire Of The Sun voor het eerst op Nederlandse bodem, en ze stellen met hun vermakelijke show niet teleur.

Terwijl Major Lazer een uitpuilende Grolsch vermaakt, strijdt Cerebral Ballzy uit Brooklyn, New York voor de punk. De band knalt er in een dik half uur een verzameling energieke nummers doorheen en veroorzaakt in de kleine Charlie een permanente pit. De nummers gaan over skateboarden, drugs, meisjes en meer van zulks. Af en toe lijkt het even alsof de band niet weet welk nummer er komen gaat, maar zanger Honor Titus praat alles aan elkaar. Hij maakt duidelijk dat het doel van de band is om punk weer groot te maken. Of dat gaat lukken zal de toekomst uitwijzen, maar aan de energieke performance van Cerebral Ballzy zal het in ieder geval niet liggen. Punk as fuck.

Aan Editors de eer om de zaterdag in de Alpha af te sluiten. Een band van dit formaat is gewend aan dit soort optredens, en werkt zich dan ook geroutineerd door de set heen. Deze bestaat uit een dwarsdoorsnede uit het oeuvre waarbij ieder album ongeveer even veel aan de beurt komt. Wat opvalt is dat de band inmiddels een aardige verzameling hits bij elkaar heeft verzameld. De tent en directe omgeving gaan los. Niet zo spannend als Nine Inch Nails 24 uur geleden, maar prima vermaak voor velen.