VERSLAG: London Calling #1 2014 - dag 2

Festivalinfo was aanwezig op London Calling #1 2014 voor een verslag in woord en beeld. Bekijk hier de 17 foto's.

Naar het London Calling #1 2014 - dag 1 verslag

VERSLAG: Mabel Zwaan  

London Calling dag 2

“Hello, hello, hello!” de net wakkere Gambles wandelt doodleuk met zijn gitaar naar het midden van de zaal waar hij inzet. Al snel wandelt de charismatische Amerikaan ook ons hart binnen. Terwijl hij zijn net iets te poëtische nummers afwisselt met grapjes en gênante momentjes windt hij de kleine zaal om zijn vinger. Hij schreeuwt lichtcommando’s, stapt op zijn waterflesje, en zingt zo nu en dan zonder microfoon. Hij schreeuwt ook stiltecommando’s naar de achterkant van de zaal, maar deze worden niet zo braaf opgevolgd. Dan zingt hij maar alleen voor de voorste rij en doet alsof de zaal drie keer zo klein is. Dat kan ook. Bij wijze van afscheid fluistert hij tegen zijn mini zaal “I’m Gambles. And you are you.” Met een handdoek maakt hij haastig het podium droog en met een lullig boogje gooit hij deze als een rockster het publiek in. Of we nou naar de nieuwe Hans Teeuwen of de nieuwe Damien Rice hebben gekeken houden we maar even in het midden, het was in ieder geval een fantastisch begin van de tweede dag.

De mannen van Telegram met hun lange haren, leren jasjes en classy schoenen vullen het podium van de grote zaal. De eerste harde rockband van de avond, en dit zullen we weten. In een halfuurtje speelt de band onze trommelvliezen aan gort. Telegram is stampen, los gaan, springen en op elkaar inbeuken maar het publiek heeft zo vroeg op de avond moeite dit te begrijpen. De gitarist verstopt zijn snor achter zijn lokken en hupt rusteloos over het podium terwijl de bassist stoïcijns met zijn opgemaakte ogen de zaal in kijkt. De nummers zijn nauwelijks van elkaar te onderscheiden, de woorden van zowel de nummers als de praatjes zijn niet te verstaan, maar niettemin een erg sterk optreden. De eyeliner van de bassist is inmiddels uitgelopen maar onder de bezoekers is nog geen zweetdruppel gevallen. Jammer, balen, helaas, een solo show van Telegram dan maar.

De heren van Childhood krijgen alvast een punt voor de looks. Hippiebloesjes en een afro trekken onze aandacht. Voor het eerst op de tweede avond is de grote zaal aardig gevuld. Deze wordt op haar plaats gevuld met surfrock deuntjes, aanstekelijke riffs, jeugdige vibes en de laid-back zang van Ben Romans. Ondanks de relaxte muziek is het geen spetterende performance, en als een nummer nét iets te lang duurt gaat het zelfs vervelen. Gelukkig weet Childhood zich bij hun laatste nummer te herpakken, de surfrock is veranderd in psychedelica en de laid-back zang is veranderd in geschreeuw. Variatie, at last.

'99 Problems' van Jay Z wordt uit de speakers geperst en loopt als introtune bijna het complete nummer door, tot het tweetal van Royal Blood het podium bewandeld en ietwat verbaast naar de opkomst kijkt. “Zijn het er maar twee?!” Klinkt er ergens verbaast. Een opmerking waar iedereen zich in kan vinden. Michael Kerr speelt gitaar op bas en Ben Thatcher ramt op de drums alsof hij vijf personen tegelijk is. Anders dan eerder die avond bij Telegram weet het publiek nu perfect om te gaan met de rauwe, harde, dreunende garagerock. Bij hun hit Little Monster heeft heeft Paradiso het niet meer, de moshpit beslaat ondertussen de halve zaal. Thatcher gooit soms één arm in de lucht alsof hij wil zeggen “Kijk, ik kan ook een tienmansband zijn met één hand!” Ze hebben ons hun macht, ze zijn in de meerderheid, de zaal is slechts een kolkende massa. Dit is de band waarvan we zeker weten dat hij zich aan het rijtje van onder andere Blur en Franz Ferdinand toevoegt, dit is rockmuziek van de hoogste plank. Als ze het laatste nummer achter de rug hebben lijken ze te krimpen, met open mond staren ze naar het bomvolle Paradiso die staan te juichen en klappen om het hardst. “You’re the best audience we ever had, thank you so much!” En minuut lang spelen ze onze laatste adrenaline eruit, dan is het klaar. Ze laten een platgewalste zaal en een geweldig afgesloten London Calling achter.

FOTOGRAFIE: Melanie Marsman  

12
Wild Cub foto London Calling #1 2014 - dag 2 Wild Cub foto London Calling #1 2014 - dag 2 Royal Blood foto London Calling #1 2014 - dag 2 Royal Blood foto London Calling #1 2014 - dag 2 Royal Blood foto London Calling #1 2014 - dag 2 Desperate Journalist foto London Calling #1 2014 - dag 2 Childhood foto London Calling #1 2014 - dag 2 Childhood foto London Calling #1 2014 - dag 2 Childhood foto London Calling #1 2014 - dag 2 The Bohicas foto London Calling #1 2014 - dag 2 The Bohicas foto London Calling #1 2014 - dag 2 The Bohicas foto London Calling #1 2014 - dag 2
 
12
 
festival logo

MAMA'S PRIDE 2014Ook dit jaar vond weer op moederdag het gratis festival Mama's Pride plaats...

festival logo

LONDON CALLING #1 2014 - DAG 1 De 22e editie van London Calling in Paradiso met o.a. Wolf Alice, Jungle,...