VERSLAG: Festival the Brave 2014

VERSLAG: Juliën L Ortye  

Festival the Brave 2014

Wat singer/songwriterfestivals betreft hebben we het in Nederland al jaren niet slecht, met onder meer het Rotterdamse Songbird en Naked Song, dat in Eindhoven plaats vindt. Het was echter, helemaal gezien de populariteit van het genre, wachten tot het moment dat daar iets of iemand met een openluchtvariant op in zou haken. Het moment is nu daar, in de vorm van Festival The Brave, dat plaatsvindt in een van de vrij onbekende groene pareltjes van Amsterdam: de Tuinen van West. Voor menigeen een pokkenend fietsen, maar de weelderige schoonheid die je er aantreft is het dubbel en dwars waard. Dat geldt ook voor het affiche, want met onder meer Dotan, Rue Royale, Tessa Rose Jackson en Jake Isaac mag de liefhebber voor een eerste editie weinig te klagen hebben.
We trappen onze dag echter af bij Thijs Kuijken, alias I am Oak. De man uit het Brabantse Bergeijk behoort al jaren tot de absolute folktop van de Benelux en ook vanmiddag blijkt dat Kuijken, voor de gelegenheid op volle sterkte met driekoppige band om zich heen, een gevalletje buitencategorie is. Niet alleen beschikt hij over een arsenaal aan weergaloze liedjes. Natuurlijk speelt hij ‘On Trees and Birds and Fire’, in feite zijn grootste hit. Hij weet daar nog over op te merken dat er sinds kort een danceremix uit is – ‘of deep house, ik heb daar geen verstand van’ – die naar zijn woorden veel populairder is, dus ‘blijkbaar vinden mensen dat leuker dan mijn versie’. Hij heeft er duidelijk vrede mee, getuige de lach op zijn gezicht. En waarom ook niet, als je afsluit met een minutenlange durende geluidseruptie, die ondanks dat het enkele mensen de tent uit jaagt, zo feilloos is dat het je kippenvel op de armen bezorgt. De toon is gezet.
Dan Tessa Rose Jackson, die volgens presentator Leo Blokhuis – die die rol beter draagt dan Giel Beelen, Eric Corton en Jan Smeets bij elkaar – hier haar laatste optreden van het jaar geeft, omdat ze zich gaat toeleggen op haar tweede plaat. Daar horen we al voorzichtig wat werk van, dat zo op het eerste gehoor niet verkeerd klinkt. Verder speelt de schone 22-jarige Amsterdamse – ze was de dag voor het festival jarig en wordt derhalve al zingend het podium opgehaald door het publiek – natuurlijk werk van haar debuutalbum (Songs From) The Sandbox, dat vol staat met sterk gearrangeerde en makkelijk behapbare singer/songwriter-liedjes. ‘Lost & Found’ bijvoorbeeld, dat vrijwel direct door de paar honderd man bij het podium wordt mee geneuried. Of die andere single, ‘All The King’s Horses’, waarmee de goedlachse Jackson bij het grote publiek bekend werd. Op een wat kleiner, akoestisch liedje na, gaat het er allemaal in als zoete koek, niet in de laatste plaats door het enthousiasme van de hoofdstedeling. We kijken alvast uit naar album nummer twee.
Het (niet zo strakke) tijdschema kan op dat moment al richting de prullenbak, gezien de twintig minuten die Jackson later eindigt dan dat de bedoeling was. Geen Sofia Dragt of Our Minor Fall dus, maar na een rondje over het prachtige terrein weer terug naar het hoofdpodium – Meervaart Mainstage gedoopt, vernoemd naar Theater De Meervaart – waar Rue Royale ons vraagt of we hebben genoten van de soundcheck. Het getrouwde man/vrouwduo is vandaag stiekem met zijn drieën, want Ruth Dekker is zwanger. Mooi zwanger zelfs, zoals sommige vrouwen mooi zwanger kunnen zijn. Wat minstens net zo mooi is, zijn hun folkliedjes. Soms hypnotiserend, soms oorstrelend, soms beide. De toetsen en fraaie percussie zijn een welkome afwisseling tussen al het voortdurende getokkel dat we verdeeld over de dag horen, helemaal in combinatie met de fraaie stem van Brookln Dekker, die door merg en been gaat in hoogtepunt ‘UFO’. Toch begint Rue Royale na een klein halfuurtje wat te vervelen en verdienen de op plaat zo verdienstelijk gearrangeerde songs live ook wat meer begeleiding. Slecht is het geen moment, maar een beetje meer spanning in de set had niet misstaan.
Wie daar duidelijk geen last heeft, is het Float Fall. Onze zuiderburen gooiden pakweg anderhalf jaar geleden hoge ogen met single ‘Someday’ en stonden ze eerder dit jaar in Groningen voor een (naar verluidt tegenvallende) show tijdens Eurosonic, maar het lijkt erop dat er in de tussentijd veel is veranderd. De Belgische media was lovend over het optreden een week eerder tijdens Pukkelpop en vanmiddag laten Rozanne Descheemaeker en Ruben Lefever zien waarom. Allereerst zijn de twee vandaag met gemak de act dat het meeste over een eigen geluid beschikt, met hun dromerige tweestemmige zang, begeleiding op toetsen, gitaar en ondersteund door elektronische, nachtelijk klinkende melodielijnen à la The xx. Beste voorbeeld daarvan is de feilloze single ‘Someday’, over een liefde die onmogelijk op kan bloeien, helemaal wanneer Lefever zijn gitaarvolume eens flink opentrekt, Descheemaeker heel stillistisch met haar toetsen blijft ondersteunen en de dwingende percussie het geheel afmaakt. Float Fall tekende eerder dit jaar een platencontract bij Sony, iets dat in het najaar een debuutplaat zou moeten opleveren. Bloedmooi wordt het, als je het ons vraagt.
Er was eens een singer/songwriterseminar in de bergen van Oostenrijk, waar de Groninger Harmen Ridderbos de Finse Heta Salkolathi ontmoette, ze samen liedjes gingen schrijven, hopeloos verliefd werden en en passant Town of Saints oprichtten. Het tweetal heeft wat wisselingen qua bandopstelling doorgemaakt, maar dat doet niets af aan werk waaruit ze kunnen putten. Debuutplaat Something to Fight With staat vol met opzwepende folkrock, dat zich voornamelijk onderscheidt door de power en het vioolwerk van Salkolathi. Met ‘Carousel’ als tweede liedje is het wel heel vroeg om mee te zingen, dat beseft Ridderbos zich ook, maar daar heeft het publiek in de Tuinen van West absoluut geen problemen mee. Daarmee is gelijk een van de beste liedjes van de set gepasseerd; met de variatie zit het bij het collectief uit Groningen wel goed, maar goede liedjes om pakweg drie kwartier mee te boeien blijkt een ander verhaal. Wellicht over een tijdje, met een tweede plaat op zak.
We zien wederom een (getrouwd) man/vrouwduo wanneer we het Amfitheater – dat doordat ’s nachts het podium bij het daadwerkelijke amfitheater door aanhoudende regenval instortte – gewoon een tent is, maar dan wel een met een heel leuk huiskamergevoel, binnen wandelen. Het Duits-Griekse Sea + Air om precies te zijn, dat er mede dankzij het gebruik van een klavecimbel een heel eigenzinnig geluid op na houdt. Het is niet onprettig, maar die ongrijpbaarheid zorgt er wel voor dat je meer dan pakweg een halfuur nodig hebt om er echt in te komen. Het tweetal schiet qua geluid alle kanten op, van stille folkliedjes naar compleet doorgeslagen gerag op piano en minimaal drumstel, naar poppy singer/songwriter. Veel goede liedjes, dat wel. Maar ook als je heel graag wilt, kost het veel moeite om het echt te begrijpen waar deze twee precies naartoe willen. En misschien is dat ook wel de bedoeling.
Helaas moeten we Hymns From Nineveh en Lowlakes grotendeels aan ons voorbij laten gaan doordat we maar liefst een uur(!) in de rij staan voor een mager stukje deeg uit de houtoven met tomatensaus en salami – een pizza kun je het niet noemen – en sluiten we deze Festival The Brave af met Dotan, die dankzij megasingle ‘Home’ heel erg groot aan het worden is. Dat het juist die track is waardoor hij zoveel aandacht krijgt, is niet bepaald een wonder te noemen, want de rest van zijn album 7 Layers lijkt nu eenmaal heel erg veel op elkaar. Rustig, akoestisch beginnen, een beetje zingen, doen alsof je opbouwt naar een climax, afbouwen, nog een coupletje zingen – soms samen met de enige vrouwelijke stem in het gezelschap, soms niet – en dan veel percussie en zoveel samenzang als kan. Leuk trucje hoor, dat op ‘Home’ en vooruit, ‘Let The River In’ alleraardigst uit de verf komt, maar toch wel heel snel gaat vervelen. Zo erg zelfs, dat Milky Chance-cover ‘Stolen Dance’ een verademing. Nee, met liveshows van dit kaliber gaat Dotan het in Amerika – waar Billboard al over hem schreef – niet maken.

 
festival logo

SZIGET 2014Sziget behoeft in Nederland weinig introductie. Jaarlijks reizen...

festival logo

STRANDFESTIVAL ZAND 2014 Festivalinfo was natuurlijk bij het Strandfestival ZAND in Almere. Onstuimig...