VERSLAG: Into the Great Wide Open 2014

ITGWO

‘Ik reed vanmiddag keihard tegen een bakfiets aan. Ik dacht dat zulke mensen dit weekend allemaal op een eiland zaten!’

Was een grap die een vriend van mij afgelopen weekend twitterde. Goed bedoeld, maar wel een stiekeme uithaal naar de sfeer die thuisblijvers altijd toeschrijven aan Into The Great Wide Open: drie dagen per jaar wordt Vlieland overspoeld door Paradegangers, Amsterdammers, Wijndrinkers, Dertigplussers en Ander Gespuis met een of meer kinderen.

Ach, als iets populair is moet je altijd een blik tegenstanders hebben met wat te zeuren. De werkelijkheid is simpel: ITGWO is al zes jaar lang het leukste festival van Nederland. Fiets mee, podia in de duinen en in de bossen, gemoedelijke sfeer, een puik programma en altijd liefde en stralend weer. Wij tekenen ervoor.

Zo ook Tom Barman, geen onbekende van Vlieland. Dit keer met zijn gereanimeerde dj-project Magnus. Compagnon CJ Bolland achter de draaitafels en gestut door een live gitarist doet Barman waar hij goed in is: strakke, vuige electro op een bezwerende manier net iets te stoer neerzetten. Het is een feestje van weleer (want wat was die debuutplaat van hun toch goed voor menig draaibeurt toen mijn vriendin en ik in 2004 koers naar Zuid Spanje zetten) met tracks als 'Assault On Magnus' en de soundtrack van Toms film Any Way The Wind Blows: Summer’s Here. Hard, retedansbaar en een klein beetje fout.

Een goede opstap naar Falco Benz, dachten wij. De Utrechtenaar die reeds zijn sporen verdiende in Kyteman’s Hip Hop Orchestra legt zich tegenwoordig toe op synthbeats die het beste (en misschien wel foutste) uit de eighties naar boven halen. Op zich een prima binnenkomer als iedereen zo net op het eiland is gearriveerd, maar dat wegdraaien van je beats en zeggen dat je handjes in de lucht wil zien, da’s toch echt niet nodig, meneer Benz.

De vrijdag begint zoals we al jaren op Vlieland gewend zijn: in een stralende zon. En dit jaar met de stralende glimlach van Nora Fischer op podium Fortweg. Een bandnaam die een hele mond vol is: Asko/Schönberg & Nora Fisher. Ze spelen vol overgave met een twaalfkoppige (!!) band het klassieke stuk 'Ayre', dat helaas niet uit de verf komt. Dat ligt in het geheel niet aan Nora en band, maar aan het simpele feit wrong place, wrong time. Zet die mensen bij het vallen van de avond op het bospodium en Vlieland was weggesmolten.

Nee, dan Fuck Buttons, vanavond met de ondertitel ‘oordoppen galore’. Twee britten die de fortweg laten verdrinken in een sonische tsunami. Kei-hard. Een sound om rotsen mee te splijten. Synthnoise die zelfs Harlingen in de Waddenzee doet verdwijnen. Het allerbeste dat de vrijdag te bieden had.

Of was dat Jungle by Night? Serieus, je zou maar zo’n leeftijd hebben en met z’n allen zo’n puike afrobeat eruit toeteren, hoeveel meisjes heb je dan op school aan iedere hand? Hoe dan ook, de flessen juttersbitter gaan van hand tot hand en we springen met zijn allen de duinpan waar we op staan een meter de grond in. Die jongens kunnen gewoon ook buiten Amsterdam niets fout doen.

Dan even kijken naar Sharon Kovacs, de dame uit de gelijknamige band waar heel het popjournaille voor buigt. Een ramvol bospodium in het donker is een sprookjesachtig gezicht. Prachtig, maar Kovacs is een net iets te gemaakte jonge Roisin Murphy met een bontmuts op die een soort Portishead-light probeert na te doen. Ook al smult het publiek ervan, hier zijn we snel weg.

Door naar Buffalo Tom, de eeuwige poor man’s Pearl Jam. Al twee handen vol platen afgeleverd, maar eeuwig voor dezelfde vaste fanschare spelend. De gasten uit Boston doen hun best: het ronkt en zoemt aan alle kanten, band is op dreef maar geen man in het publiek die het ook maar waagt minimaal op een neer te bewegen. Zonde.

Maken ze in IJsland alleen maar lijzige klonen van Sigur Ros? Asgeir is een nasale, uberlangzame droomband die zich in het midden van de in een voor de rest redelijk gelijkmatige en ietwat saaie set aan Nirvana’s Rape Me waagt. Dat nummer klonk nog nooit zo vreemd, maar misschien moet je bij deze band ook alleen maar je ogen dichtdoen en je mee laten voeren?

Charles Bradley heeft wat dat betreft meer in zijn mars: dat die man naar eigen zeggen vastbesloten was muzikant te worden toen hij voor het eerst James Brown live zag optreden zal niemand verbazen. Sluit je ogen en je zou zweren dat the Godfather of Soul uit zijn graf is geklommen. En echt: De Stem van Bradley en zijn verkrampte houding zijn genoeg om de rest van de avond verwonderd te blijven. Dat die man dan moedwillig een glitterpak en andere toeters en bellen aan wordt gemeten, is slechts jammer en onnodig.

Tegenvallers: Erlend Oye (dat kunstje snappen we nu inmiddels wel) en Darryl Ann, dat met een al dan niet grappig bedoeld ‘Goedemiddag Ameland!’ begint en vervolgens een set er doorheen jaagt die van voor tot eind als een ‘moetje’ klinkt. Als er geen vuur meer in je band zit, moet je stoppen. Dat wisten zij zelf tien jaar geleden toch al?

Onverwacht goed: Lonnie Holley. De zonderling met zwerverslook turned kunstenaar (navraag leert dat weinig mensen op deze aardkloot zo’n lastig leven als deze meneer moeten hebben gehad) die zijn improvisatie-akkoorden en ter plekke verzonnen teksten over lief, leed en het lot van de wereld op zondagmorgen over ons uitstrooit op het bospodium. Die man was het cadeau van ITGWO 2014.

Verwacht het beste: Typhoon, die even in een uurtje laat zien wat de reden is dat mensen naar festivals en popconcerten gaan. Gemeend, op dreef, vanuit het hart en hoofd hoog voor de nederhop. We waren er stil van terwijl de decibellen tot aan Rottumerplaat raakten.

En zo kwamen ook deze wijndrinkers weer ruimschoots aan hun trekken op ITGWO. Tot volgend jaar!