VERSLAG: Moulin Blues 2007

Festivalinfo was aanwezig op Moulin Blues 2007 voor een verslag in woord en beeld. Bekijk hier de 36 foto's.

VERSLAG: Bert Reinders  

123

Moulin Blues 2007, zaterdag 5 mei

Zaterdag 5 mei

Na een veel te korte nacht en een barstende koppijn lukt het me gelukkig toch om precies op tijd bij de opener van de zaterdag The Electrophonics te verschijnen.

Een betere opener voor dag 2 is eigenlijk niet denkbaar en al swingend verdwijnen de vermoeide benen en mijn hoofdpijn als sneeuw voor de zon. Hun podiumpresentatie en hun westcoast swing gaan er in als koek en ook muzikaal zit hun show perfect in elkaar. Fantastisch! Dit is genieten en dat belooft in elk geval wat voor de rest van de dag.

Veel gelegenheid om bij te komen is er niet, want na The Electrophonics mag de Brit Scott Mckeon laten zien wat hij in huis heeft. Scott is pas 20 dus een gebrek aan podiumervaring kun je hem eigenlijk niet kwalijk nemen. Ondanks dat hij zijn best doet door regelmatig de rand van het podium op te zoeken is er nauwelijk contact met het publiek en is zijn hele uitstraling nog erg jongensachtig.

Na het stevige geweld van Scott Mckeon is het de beurt aan James Harman & Gene Taylor. Het door Gerry Jungen aangekondige Bluesroyalty duo is misschien wel de enige echte blues die we dit weekend te horen krijgen. Harman’s stemgeluid is zo zwart als roet en ook zijn bluesharpwerk is fenomenaal. Het enige nadeel van deze swing piano blues is dat je er geen anderhalf uur naar moet luisteren, want dan begint de verveling toch enigszins toe te slaan. Het publiek denkt er waarschijnlijk hetzelfde over en veel mensen verdwijnen naar buiten om nog even lekker te genieten van het zonnetje en de zoveelste bak friet.

Volledig uitgerust na Harman & Taylor zijn we toe aan het powertrio van Rob Tognoni. In tegenstelling tot Scott Mckeon is Rob Tognoni wel in staat om heel snel een vonk op het publiek over te brengen. Hoewel ik zijn stem niet geweldig vind, compenseert hij dit manco ruimschoots met fantastisch gitaarwerk. Hoewel Tognoni zich alleen bedient van een basis met gitaar, bas en drums zet de Tasmanier naast een muur van geluid en een uistekende show neer. Zijn afsluiter ‘Hey Joe’ is een genot voor het oor en gelet op de reacties van het enthousiaste publiek krijgt dit optreden een dikke voldoende.

Degene die ikzelf maar een kleine voldoende kan meegeven zijn JJ Grey & MOFRO uit Californie. Een aantal weken geleden ben ik in het bezit gekomen van hun nieuwste album en dit is een schijfje die bijna onafgebroken in mijn cd-speler zit. Een prachtige soulvolle plaat met een fantastische stem van JJ Grey en mooie achtergrondkoortjes en een puik stukje koperblazerswerk.

Jammer genoeg wordt de cd sound op het podium bij lange na niet gehaald. De songs zijn prima, de ijzersterke stem ook, maar de extraatjes die hun cd zo bijzonder maken mis ik op het podium. Ook de uitstraling van de mannen vind ik erg matig en met name de gitarist zit als een zak zout en bijna onbeweeglijk op zijn klapstoel. Jammer. Slecht was het absoluut niet, maar ik had hier veel meer van verwacht.

We zitten al ruim over de helft van de dag als souldiva Bettye Lavette mag aantreden. Dit optreden van deze 61-jarige en superslanke dame zal me nog lang bijblijven. Wat een act. Superieur! Een stemgeluid die met gemak vergeleken kan worden met Aretha Franklin of Tina Turner. Er zijn zelfs mensen die met tranen in de ogen staan te genieten van deze show en ik ben zelf erg gelukkig dat ik Lavette op het Ribs en Blues festival in Raalte nog een keer mag bewonderen. Al met al 1 van de hoogtepunten van het weekend.

Meteen na Bettye Lavette verschijnt het volgende hoogtepunt. Bo Diddley. Zodra de bejaarde uitvinder van de zogenaamde junglerock het podium betreedt raak ik zelf al in een vorm van extase en gaan me alle haren op armen en benen kaarsrecht overeind staan. Als de hele tent luidkeels ‘Hey Bo Diddley’ begint mee te galmen heb ik het bijna niet meer. Wat geweldig om deze man nog eens te zien optreden. Uiteraard hoef je van Diddley zelf geen wonderen meer te verwachten, maar hij weet wel op zo’n bijzondere manier het publiek te bespelen dat het in de hele tent al snel naar een climax toe groeit. Prachtig en ik kan nog maar 1 ding zeggen: “Ik was er bij”.

Na Bo Diddley mag Cuban Heels het festival afsluiten. Ik heb een paar maanden geleden eens geschreven dat ik de jonge band liever in een café zie dan op een groot festival. Die mening trek ik bij deze weer in. Ik heb Jan Hidding en zijn vrienden nog nooit zo gepassioneerd zien spelen als vandaag op het Moulin Blues Festival. Na Bo Diddley had ik eigenlijk verwacht dat de tent na een erg lange dag langzaam leeg zou lopen. Niets is minder waar en het publiek krijgt in The Cuban Heels een zeer waardige afsluiter.

Zodra Jan Hidding ‘Don’t Leave Me’ de tent in buldert moet ik het toch voor gezien houden. De geest wil nog wel, maar het lichaam is na 13 uur muziek toch echt helemaal op.

123

FOTOGRAFIE: Dave van Hout  

123
Bettye Lavette foto Moulin Blues 2007 Bettye Lavette foto Moulin Blues 2007 Bettye Lavette foto Moulin Blues 2007 Bo Diddley foto Moulin Blues 2007 Bo Diddley foto Moulin Blues 2007 Bo Diddley foto Moulin Blues 2007 Bo Diddley foto Moulin Blues 2007 Chris Zalez foto Moulin Blues 2007 Chris Zalez foto Moulin Blues 2007 Cuban Heels foto Moulin Blues 2007 Cuban Heels foto Moulin Blues 2007 Cuban Heels foto Moulin Blues 2007
 
123
 
festival logo

VANKATOEN MAG LOS 2007Het barste allemaal los op 20 Mei. In Paradiso was toen het VanKatoen Mag Los...

festival logo

BEVRIJDINGSPOP HAARLEM 2007 In Haarlem werd op 5 mei Bevrijdingspop Haarlem gehouden. Festivalinfo was...