VERSLAG: TakeRoot 2015

TakeRoot 2015

Het TakeRoot festival is altijd een duidelijk teken dat de zomer voorbij is. De zonnige buitenfestivals maken plaats voor het clubseizoen en TakeRoot benut de gehele Oosterpoort om een overzicht van de beste Americana muziek te laten zien. Ook zaterdag is dit weer het geval met twintig acts bestaande uit singer-songwriters, countryrock gezelschappen en verstillende folkmuzikanten. Allemaal muziekstijlen die perfect passen bij de herfst die in aankomst is. Helaas krijgt deze editie ook een donker randje doordat David Corley na hartproblemen wordt afgevoerd naar de Intensive Care.

De avond opent fijn met Otis Gibbs. De zanger heeft een lange baard en een grappige uitstraling. Zijn nummers doen aan Woody Guthrie denken. De mooiste verhalen passeren in de nummers de revue en worden aangevuld met grappige anekdotes. Gibbs is daarme een Amerikaanse troubadour in de meest traditionele zin van het woord. Houndstooth laat in de Foyer tegelijkertijd horen een feelbelovende rock ’n roll band te zijn. De liedjes steken goed in elkaar en hebben allen hitpotentie. Dit wordt aangevuld met swingend gitaarwerk.

Villagers is opgebouwd rond de Ierse Conor O’Brien en tapt uit een heel ander vaatje. Hoewel er hier en daar zeker country invloeden te horen vallen, spelen de muzikanten een betoverende folkstijl. Nummers als ‘Nothing Arrived’ en ‘Courage’ zijn de hoogtepunten van deze editie van TakeRoot. Het is heel bijzonder zoals O’Brien verscheidene malen op bijna een meter afstand van zijn microfoon staat te zingen. Met name de drummer, die soms ook trompet speelt, weet de breekbare sfeer perfect in balans te houden.

Op late leeftijd, 53 jaar oud, beleeft David Corley nog zijn doorbraak als Americana muzikant. Zijn vorig jaar verschenen album Available Light is een sfeervol pareltje. Corley doet soms aan een dromerige versie van Mark Knopfler denken terwijl hij ook gruizig als Tony Joe White kan klinken. Hij heeft vanavond een aardig grote band meegebracht waaronder de Nederlandse gitarist Bart-Jan Baartmans. Baartmans begeleidt Corley fenomeniaal op zijn gitaar. Net voor de toegift wordt David Corley onwel en moet op het podium gereanimeerd worden. Tegen het einde van de avond is er niets bekend over de toestand van Corley, er wordt enkel bevestigd dat hij in Groningen op de Intensive Care ligt. Later op de avond speelt Shannon Lyon die samen met Corley op tournee is. Vanzelfsprekend is hij geëmotioneerd door de gebeurtenis. Desondanks levert Lyon, wederom met Baartmans aan zijn zeide, een van de mooiste optredens van de avond af.

Met Sun Kil Moon vergaarde Mark Kozelek bekendheid bij de liefhebbers van de betere folkmuziek. Vanavond staat hij solo op het podium. Afwisselend begeleidt de zanger zichzelf op drums en gitaar. Kozelek staat bekend om zijn grillige stemmingen en lijkt vanavond het spoor helemaal bijster. Hij begint a capella met een kerstnummer, slaat daarna minutenlang op een drum tijdens een nummer over zijn oma en wenst het publiek tussendoor nog een welgemeende Fuck You! toe. In dezelfde kleine zaal laat Patty Griffin wel zien hoe je met weinig middelen een prachtig optreden neer kan zetten. Griffin is niet vaak in Nederland te zien. Haar heerlijke melodieën blijven bewaard op de akoestische gitaar. Het is vooral de stem van Griffin die haar geheime wapen is. De zangeres wordt ondersteund door een elektrisch gitarist die precies op de juiste momenten heerlijke accenten plaatst. Hoewel ze aangeeft als katholiek opgevoed meisje geen affiniteit te hebben met de gospel, gaat ze in Amerika binnenkort met Mavis Staples op tournee. De gospelmomenten vormen ook het sterkste deel van haar optreden.

Op voorhand had TakeRoot dit jaar wellicht niet het meestbelovende programma. Wie echter enkele edities bezocht heeft weet dat je de organisatie blindelings kan vertrouwen op een fantastische avond. Je kan ook blindlings vertrouwen op het publiek dat vanavond eigenlijk altijd doodsstil zit te luisteren. Zelden luistert het publiek zo ademloos als vanavond bij Villagers en Patty Griffin. Het is de melancholische en verhalende Americana dat de boventoon voert op deze editie van TakeRoot aangevuld met de harde rock van My Morning Jacket. Dit levert stuk voor stuk prachtige optredens, waarbij je soms de swing wel mist. Gelukkig is het tegen het einde van de avond de soul van Con Brio die de tent uitswingt. Daarmee loop je uiteindelijk met opgeheven hoofd en een bezweet lichaam van al het dansen de herfst tegemoet. Laat het clubseizoen met haar Americana artiesten maar komen!