VERSLAG: Met BlaBlaCar naar Lowlands

Met BlaBlaCar naar Lowlands

Bij Rijkswaterstaat werken geen Lowlanders, dat is duidelijk. Wie anders gooit tijdens het leukste weekend van het jaar de toegangsweg naar A Campingflight to Lowlands Paradise dicht? Gevolg: omleidingen en treinverbindingen die niet meer aansluiten. Of Disclosure missen. Gelukkig is er een derde optie: BlaBlaCar, een carsharing initiatief dat we vorig jaar al tegenkwamen op Lowlands. Een betere reden om BlaBlaCar eens te proberen is er niet.

Stipt op tijd staat ‘ie klaar, op de afgesproken plek: een grijze Toyota Yaris, met bestuurder Marrit er naast. Op zoek naar een rit van Amsterdam naar Lowlands plaatste ik een oproepje op de site van BlaBlaCar. Marrit reageerde binnen twee uur dat ik en vriendin mee konden rijden voor €5 benzinekosten per persoon. Marrit blij, wij blij. Behalve ons reist er nog een Lowlander mee, en zo rijden we met zijn vieren naar Biddinghuizen.

Ervaren reizigers kennen de ervaring: binnen een paar minuten ben je vertrouwd met iemand die je nog nooit eerder hebt ontmoet. Zo gaat het ook in de auto, met vier Lowlanders onder elkaar. Muziektips worden uitgewisseld, krentenbollen uitgedeeld en levensverhalen verteld. Filerijden of de toeristische route naar Flevoland wordt zo nog gezellig ook. Binnen het uur zien we de brug naar de camping al opdoemen boven de weg.

Eenmaal binnen volgt er een gezamenlijke aankomstborrel, alvorens we onze eigen weg gaan. Die leidt eerst naar de caravan van BlaBlaCar, op de camping. Hier plaatsen we een oproepje voor vanavond. Wie gaat er na Disclosure weer terug richting Amsterdam, en heeft twee plekjes over? Vlak voor de avond valt trilt mijn telefoon: Willem-Jan slaapt vanavond ook thuis, vertrekt om 23:15 vanaf de camping en er kunnen nog twee passagiers meerijden. Yes!

Daar proosten we op; we hebben tenslotte én een lift, én een Bob. Bovendien staan we op dat moment toch al bij Sevn Alias, dé rapper van dit moment. De jonge Almeerder en student van de Herman Brood Academie stond eerder op Pinkpop, Best Kept Secret en Noorderslag en geeft hier een felle show weg, met bekende hits als Ma3lish en Kifesh. We bouncen mee, net als eerder op de dag bij Broederliefde. De rappers uit Spangen (Rotterdam) bouwen een enorm feest, met nummers die in elkaar overlopen en invloeden verraadden van Antilliaanse, Kaapverdiaanse, Latijns-Amerikaanse en Arabische muziek, met hiphop en R&B als basis. Iedereen zingt mee met de liedjes van Hard Work Pays Off 2, het album dat al 11 weken op 1 staat in de charts. Wie zich nog afvroeg of Broederliefde op Lowlands thuis hoort, weet na afloop het antwoord.

We begonnen de dag met Whitney, de band waar twee leden van gitaarband Smith Westerns in spelen. Whitney is een stuk rustiger dan die band, met nostalgische, ingetogen luisterliedjes die een volle Charlietent trekken. Beetje braaf wellicht, al past dat prima bij het tijdstip. De dag begint tenslotte pas net. Kamasi Washington houdt zich niet aan dat soort conventies. Jazz saai? Niet met deze jazzcat, die jazz laat klinken alsof het gestoeld is op rockmuziek. De saxofonist speelt een opwindende set vol hogeschooljazz, waarbij ook zijn vader een moppie meespeelt op klarinet. Wát een muzikant!

De Engelse singer-songwriter Jack Garratt kan veel, en dat laat hij het liefst allemaal tegelijk zien. Hij trekt een volle tent, en dat terwijl hij in zijn eentje staat, achter een drumstel en met microfoon, toetsen en gitaar binnen handbereik. Hij speelt alles zelf, niet zelden tegelijk. Knap, leuk en indrukwekkend, al gaat het wel ten koste van zijn zang. Schattig is dat hij oprecht verbaasd lijkt te zijn over hoeveelheid mensen voor zijn neus. Tot meters buiten de tent zijn er mensen komen kijken.

The Academic is zo’n band waarvoor je een kaartje zou kopen voor London Calling. Onpretentieuze Britse gitaarrock door vier jonge honden, met enkele heel goeie liedjes. Die houden we in de gaten, zelfs al is de kleine Charlietent verre van vol. Bij Sigur Ros is het ook niet heel druk, al is de Alpha een factor tien groter. De tijd dat de IJslanders nog een headlinerstatus hadden lijkt voorbij. De show is ook wat mat, het blijft afstandelijk. De visuals zijn wel mooi.

De band met de vreemdste bandnaam is King Gizzard and the Lizard Wizard, een Australische gitaarband met maar liefst zeven bandleden. Het is een van de beste optredens van de dag, met een crowdsurfende zanger en lekker doordenderende liedjes. Die ga ik zeker binnenkort weer zien, als ze in Paradiso spelen. En dan Disclosure: ik had al verhalen gehoord over hun live-show, en dat bleek terecht. Een beetje toetsen aanslaan en hier en daar een drumstel, en dat was het. Mooie visuals, geweldige muziek, goeie opbouw. Maar toch wel teleurstellend als live-act, deze twee gasten achter een tafel met allerlei apparatuur. Dan is M83 een fijnere afsluiter, met een opzwepende set, fijne muziek en een energie waardig voor een dagafsluiter.

Wanneer de laatste klanken klinken, spoeden we ons naar de camping. Een paar minuten later komt Willem-Jan aanwandelen. “Jasper?” “Willem-Jan”? “Hoi! Hoe vonden jullie Disclosure? Kom, we lopen alvast naar de auto.” Uitgepraat zijn we nog niet, als we een uurtje later worden afgezet op Amsterdam Centraal Station. De afspraak om volgend jaar weer met Marrit en Willem-Jan mee te rijden via BlaBlaCar, staat alvast.