VERSLAG: Take Root 2017

VERSLAG: Karst Jaarsma  

TakeRoot

”Festival For Past, Present and Upcoming American Music”. Met dit motto programmeert het TakeRoot festival al 20 jaar de betere Amerikaanse muziek. Dat is een feestje waard en ook voor de jubileumeditie is er een mooie line-up. Met opkomende talenten als Sam Outlaw, Hurray for the Riff Raff en Margo Price aangevuld met de gevestigde Jason Isbell is het duidelijk dat er voldoende talent in het genre is. Er staat vrijwel geen enkele artiest uit het verleden op het programma. Een beter visitekaartje kan het genre eigenlijk ook niet hebben. Niet alleen het programma is jong. Ook het publiek is de afgelopen jaren steeds jonger geworden. Een compleet uitverkochte Oosterpoort is vervolgens de kers op de taart.

Het gaspedaal wordt aan het begin van de avond gelijk vol ingetrapt met misschien wel de meest belovende band van de avond. The Americans kunnen Jack White en T Bone Burnett reeds tot hun fans rekenen. Op de cd American Epic – The Sessions speelden ze als begeleidingsband met alle grote namen uit de Americana muziek. Een swingende bluesrock set onderstreept vanavond de relevantie van The Americans. Zanger Patrick Ferris heeft een gruizige stem die soms aan Bo Diddley doet denken en later weer in de richting van John Fogerty gaat. Afsluiter ‘Tell Me Why You Like Roosevelt’ geeft Patrick de ruimte om zijn vocale kracht en swingende gitaarspel tentoon te stellen. Het is een swingende gospel uit 1946, maar voelt vanavond als een hunkering naar de dagen van Obama.

Alynda Segarra van Hurray For The Riff Raff verlangt waarschijnlijk ook terug naar Obama. Het is niet ver zoeken naar de mening van de zangeres met roots in Puerto Rico. Haar muziek is zeer politiek bewogen. ‘Rican Beach’ wordt opgedragen aan de slachtoffers van de orkaan in Puerto Rico. Teksten als ”And They Left Us To Die On Rican Beach” en referenties aan politici die muren bouwen maken haar mening helder. Segarra schreeuwt de teksten uit en de gitaren staan hard afgesteld. Het maakt dat je de woede van Segarra voelt, maar ook dat het optreden op een gegeven moment niet meer weet te boeien. Het is te ver zoeken naar de subtiliteit die je wel op haar cd’s hoort.

De gebroeders van The Cactus Blossoms excelleren juist wel op het vlak van subtiliteit. Qua stemmen en stijl worden ze veelvuldig vergeleken met The Everly Brothers. Vanavond brengen ze een mooie band mee waarbij met name de gitarist de muziek goed aanvult met bluesvolle likjes. Het Texaanse gevoel van ‘Adios Maria’ en de swingende inslag van ‘Change Your Ways (Or Die)” vormen mooie hoogtepunten bij deze gebroeders.

Margo Price bracht vorige maand haar tweede album uit. American Made is iets minder country en je hoort de snelle ontwikkeling die deze zangeres doormaakt. Single ‘American Made’ heeft een tekstuele urgentie en opbouw die ook Bruce Springsteen kenmerkt. Het nummer vormt vanavond vrij vroeg in de set een hoogtepunt als Price deze enkel akoestisch speelt. Verder geeft ze met haar band een spetterende show. Het speelplezier vliegt er vanaf. Niet alleen de sterke stem met een vleugje Dolly Parton overtuigt, maar ook het gitaarspel van echtgenoot Jeremy Ivey sprankelt. Je hoort een stukje Tex-Mex op ‘Pay Gap’ en als een gospelzangeres leidt Margo de zaal door een meezingversie van ‘Me And Bobby McGee’. De 34 jarige zangeres vormt daarmee het hoogtepunt van de avond.

De enige naam op het affiche die al jarenlang Americana ademt is Jim Lauderdale. De zanger heeft gewerkt met artiesten als Ralph Stanley, Elvis Costello en Buddy Miller. Vanavond staat hij solo met akoestisch gitaar op het podium. In de kleinste zaal van de Oosterpoort onderhoudt Lauderdale het publiek met een mooi overzicht van zijn carrière. Hij bewijst zich als een rasechte verhalenverteller die niet snel verveelt.

Jason Isbell is ook zo’n verhalenverteller, maar van een jongere generatie. Na uit de Drive By Truckers te zijn gestapt en de drankproblemen te hebben overwonnen bevindt hij zich nu in de beste dagen van zijn carrière. Samen met The 400 Unit knalt hij anderhalf uur lang met heerlijke gitaarrock. Vrouw Amanda Shires, die normaal viool speelt, is vanavond afwezig. Ze wordt echter geen moment gemist. Het samenspel tussen de akoestische liedjes als ‘Something More Than Free’ met de explosieve rock interruptie is voortreffelijk. Hij is duidelijk geïnspireerd door de hardere Bruce Springsteen, maar een nummer als ‘Last Of My Kind’ heeft dat rootsgevoel waar Steve Earle in schittert.

Afsluiter Sam Outlaw is ook van de jongere garde. Hier echter minder vernieuwing, maar een zeer degelijk eerbetoon aan het Californische countrygeluid van The Eagles. De traditionele inslag past echter net zo goed bij George Jones liefhebbers. Sam Outlaw mag van de nieuwe generatie zijn, dat geldt niet voor zijn muziek. Juist daarom is hij zo schitterend. Begeleid door zes muzikanten swingt Sam Outlaw er op los. Met name het steelgitaar krijgt een grote rol naast de mooi snikkende stem van Sam Outlaw. Het laatste uurtje van het festival vliegt voorbij onder zijn bezielende leiding. Met deze traditionele inslag en jonge leeftijd sluit Outlaw de cirkel van het TakeRoot motto.

Op zaterdagavond laat TakeRoot wederom horen dat er ontiegelijk veel mooie muziek is die doorgaans onder de radar blijft hangen. Zelden voelt de Americana muziek meer urgent dan vanavond op TakeRoot. Het festival kan zonder twijfel nog jaren vooruit! Met legendes als Kris Kristofferson, Wilco en Joan Baez stonden de laatste twintig jaar verschillende legendes in de Oosterpoort. Het is bijzonder dat de beste editie misschien wel degene is zonder oude bekenden. Zowel Margo Price als Jason Isbell schitteren in hun rol van headliner en beide zijn duidelijk klaar om de toorts over te nemen. De uitverkochte Oosterpoort vormt een mooie erkenning voor de goede muzikale neus van de programmeurs.

 
festival logo

POPRONDE ROTTERDAM 2017Popronde Rotterdam viert het tienjarig bestaan met de grootste editie en...

London Calling 2017

LONDON CALLING #2 2017 - ZATERDAG De tweede dag van London Calling's 25 jarig jubileum hier in beeld.