VERSLAG: C/O Pop 2018

c/o pop 2018

Het Duitse showcasefestival c/o pop bestaat vijftien jaar – een mooi moment voor het debuut van FestivalInfo. c/o pop (“Cologne On Pop”) vindt plaats in Keulen, een grote studentenstad aan de Rijn. Officieel duurt het vijf dagen maar de kern is op de donderdag en vrijdag, de dagen van de c/o pop convention, een conferentie over innovatie binnen de muziekindustrie. Op deze twee dagen ziet FestivalInfo een twintigtal artiesten optreden.

Het festival centreert zich voornamelijk rondom Stadtgarten, een van de vele parken die de stad rijk is. Aangezien festival ter promotie is van nieuwe bands staan er – op een enkele uitzondering na – geen ervaren bands. Echter, ook tussen alle nieuwelingen zit een groot verschil in ervaring en discografie. De ene artiest heeft al een album uitgebracht en staat met een voltallige band, de ander heeft slechts één single en doet een solo-set. De verschillen in dit stadium van de carrière zijn gigantisch, een festivalzomer aan ervaring kan voor een flinke ontwikkeling zorgen.

Zo is ook snel duidelijk dat niet alle artiesten er al “klaar” voor zijn. Er zijn voldoende met een goede stem maar er zijn aanzienlijk minder die ook goede liedjes hebben. Be Charlotte heeft gelukkig beiden. Door een ongelukkige locatie komt ze niet helemaal uit de verf maar haar singer-songwriterpop heeft potentie om zowel op de radio als in de jaarlijsten een plek te bemachtigen. Een grotere band – nu werd de jonge vrouw uit Dundee (Schotland) slechts ondersteund door één gitarist – zou daar goed bij kunnen helpen.

Het is een probleem waar veel artiesten last van hebben. Landgenoten Man of Moon hebben daar op dezelfde locatie echter geen last van. Het jonge duo weet live hetzelfde geluid als op de plaat te produceren: donkere rock voor in een donkere zaal. De drummer en gitarist spelen strak maar echt toegankelijk wordt het nooit. Niet voor iedereen is het spannend genoeg maar een meerderheid in de zaal kijkt goedkeurend toe.

Verscheidene regio’s proberen hun muziek te promoten tijdens het festival. Zo speelden Be Charlotte en Man of Moon op een speciale Schotse avond maar is er bijvoorbeeld ook een Oost-Europese en een Nederlandse. Op de Nederlandse avond staat naast The Homesick en Iguana Death Cult ook het vrouwelijke kwartet Dakota. Het studiomateriaal klinkt als dromerige indiepop in de lijn van Warpaint, live is het harder en neigt het meer naar garage rock. Melodieus genoeg om de aandacht te trekken, stevig genoeg om mensen te laten dansen. Hun debuutalbum komt in januari 2019 pas uit maar het is duidelijk hoorbaar dat ze al een aantal jaren en tientallen optredens aan ervaring hebben. De band speelt strak, de set wordt goed opgebouwd en zeker het zichtbare plezier van de bassist werkt aanstekelijk. De goed gevulde zaal reageert dan ook erg positief.

Het is de eerste noch de laatste keer dat er veel vrouwen op het podium zijn – duidelijk een van de meeste opvallende trends op c/o pop. Een ander kenmerk van deze editie is de hoeveelheid Duitstalige acts. Het Duitse trio Blond combineert beiden. De twee hippe zusjes en een blinde mannelijke multi-instrumentalist staan in een bomvolle zaal. Het optreden bevat een hiphop-medley, een stukje jaren negentig trance en voelt bijna als een gimmick. Niet gek voor een band die de muziek zelf deels beschrijft als “Las Vegas Glamour”. Desalniettemin weten ze precies de juiste snaar te raken en een grote glimlach op gezichten te toveren. Het is dan ook hun single ‘Spinaci’ die leidt tot de eerste moshpit van het festival.

Blond speelde niet alleen in het Duits maar heeft ook enkele nummers in het Engels. Dezelfde formule hanteert Gurr. Dit Berlijnse duo wordt live ondersteund door een drummer en gitarist en speelt garage rock met een ruwer punkrandje. Ze spelen met meer energie dan de rest van de line-up opgeteld en weten de zaal te overtuigen met enthousiaste solo’s spelend op hun rug. Bij vlagen is het repetitief geram maar dit wordt afgewisseld met goede hooks en de nummers blijven makkelijk overeind live. De enige ballade wordt omlijst door aanstekers in de lucht en de rest van de tijd is het rock op hoog tempo. Duidelijk een van de hoogtepunten van c/o pop.

Alhoewel de meeste zalen niet bijzonder ogen is er wel enige variatie qua locaties. Zo sta je het ene moment in een kelder voor Blond en het andere moment in een kerk voor Westerman. Zijn elektronische folk wordt in een solo-set gereduceerd tot slechts een akoestische gitaar. Het haalt wat diepgang uit de muziek en het komt dan ook voornamelijk door zijn sterke stem dat het publiek het hele optreden muisstil is. Dat hij de aandacht heeft kunnen vasthouden is een indrukwekkende prestatie en afsluiter ‘Confirmation’ is een van de krachtigste liedjes van het festival.

De Canadese Sam Vance-Law is opgegroeid in Oxford maar woonachtig in Berlijn en speelt mooie, ontroerende liedjes over de uitdagingen in het leven van een homoseksuele man. Zowel de teksten in de nummers als tijdens de intermezzo’s zijn bijzonder grappig en zijn overduidelijk sarcastische narcisme gaat er goed in bij het publiek. Als hij na een uitstekende Mac DeMarco-cover halverwege de set in vloeiend Duits overgaat heeft hij de zaal voor zich gewonnen. Terecht, want ook muzikaal zit het goed in elkaar en op de band is niets aan te merken.

Opvallend genoeg schittert hiphop vooral door afwezigheid op c/o pop. Een uitzondering is de Marokkaanse Malca, die een alternatief R&B geluid presenteert à la Blood Orange. Helaas klinken de nummers vooralsnog te inwisselbaar, iets waar Juju Rogers geen last van heeft. De Berlijnse rapper heeft een sterke flow en het vloeiende (Amerikaans-)Engels rolt soepel van zijn tong af. Met klassieke jaren negentig beats pakt hij het publiek moeiteloos in. Aan de gretigheid van de zaal te horen is het een gemis dat de hiphopafvaardiging beperkt is deze week.

De Franse discopop van het zeskoppige L'Impératrice zorgt voor het eerste feestje van de donderdagavond. Als een Franse uitvoering van Chic, inclusief funky baslijnen die uit de hand van Nile Rodgers hadden kunnen komen en een charismatische zangeres. Het is weinig origineel maar wordt als zoete koek geslikt. Het is duidelijk dat Keulen wil dansen en dat sluit aan bij het blokkenschema: op de meeste locaties wordt het later op de avond steeds elektronischer en uitbundiger.

De excentrieke Schotse producer Wuh Oh gaat van anti-climax tot anti-climax en verdwaalt in doelloosheid. Het klinkt als een medley of sample van wat hij kan, maar daardoor blijven de hoogtepunten uit. Dat gaat later beter bij het Duitse duo Kid Simius, die er koste wat het kost een feest van willen maken. Als een ietwat stijlvollere reïncarnatie van LMFAO combineren ze de ruwheid van Justice met EDM-hooks op een fundering van elektronische pop. Lomp is het zeker, maar ook erg effectief.

Een dag later is in hetzelfde tijdslot Say Yes Dog daarentegen een stuk subtieler. Als een poppy variant van WhoMadeWho bouwen ze hun set zorgvuldig op, wat gepaard gaat met een uitstekende lichtshow. Het is vrijdagavond dus de rustige momenten worden duidelijk minder gewaardeerd. Maar zodra er het tempo er in blijft is het een van de leukste acts van het festival. Vooraan staan vele jonge vrouwen te dansen en afsluiter ‘A Friend’ wordt ontvangen als een grootse hit.

De festivalavonden zijn kort en intens: de meeste optredens vinden plaats tussen 20:00 en 23:00 uur. Dat betekent echter niet dat het daarna ophoudt, c/o pop bevat ook een nachtprogramma met onder andere deejays van de befaamde Kompakt platenmaatschappij. Dat is tevens het moment dat de professionals plaatsmaken voor de lokale bevolking. Binnen wordt er volop gedanst en buiten zit men met een biertje op de stoep. Iedereen die jong en hip is ontmoet elkaar hier; deze week is c/o pop het culturele centrum van Keulen.

Al met al zorgt c/o pop voor een positieve ervaring. Het is een kleinschalig showcasefestival wat veelal draait om het ontdekken van nieuwe artiesten en is daarnaast een ideale netwerkmogelijkheid voor iedereen in de muzieksector. Het festival is goedkoop, kent amper wachtrijen en de optredens zijn makkelijk bereikbaar. Keulen is een bruisende stad en al duurt c/o pop van vroeg (conferentie) tot laat (festival), ook buiten de zalen gebeurt genoeg. Zoals met elk showcasefestival zijn er voldoende muzikale tegenvallers maar dit wordt ruimschoots gecompenseerd door een groot aantal verrassingen en een gezonde variatie aan genres.