VERSLAG: Motel Mozaïque 2019

MOMO "still going strong !

Oh, Rotterdam, wat heb je een pareltje in huis. Een pareltje dat heet Motel Mozaïque, ofwel MoMo. Een oase van nieuw talent, met hier en daar een oude bekende. Compact verenigd in het gebied rondom het hoofdkwartier Schouwburgplein, als een zusje van het filmfestival. Jongeren maken kennis met een 71 jaar oude Oekraïense continuous music pianist in de Arminius kerk. Ouderen staan in de moshpit in Rotown bij post-punk twintigers. Zo’n beetje alle genres komen voorbij. De sfeer is relaxed vrolijk, met als enige klacht hier en daar een wachtrij om binnen te komen.
De fusie tussen akoestisch en electronisch zegeviert. Een van de mooiste shows was die van Grandbrothers. Dit experimentele Duitse duo combineert piano met elektronische beats. In hun huidige toer treden ze op met een klassiek ensemble, dat op knappe wijze geïntegreerd wordt in de sound. Apparat, a.k.a Sascha Ring, ook een Duitser, deed niet onder voor bovengenoemden. Een intense electronische sound, gecombineerd met zang en akoustische instrumenten als bas, viool en sax, deden een volle schouwburg, evenals bij Grandbrothers, ademloos genieten. Het optreden van headliner Panda Bear leek minder indruk te maken. Ingetogen, zingend achter een tafel met zijn electronica. Het solo project van Noah Lennox heeft niet de schwung van zijn band Animal Collective, waar ongetwijfeld veel fans op af zijn gekomen.

Aan de andere kant van het spectrum had Rotown op de zaterdag haar finest hour met achtereenvolgens Yak en Fontaines D.C.. Voorman van eerstgenoemde (garagerock) band, Oliver Henry Burslem, begint schijnbaar onverschillig, om, eenmaal uit zijn schulp gekropen, het publiek gek maakt en van het podium de zaal in springt. De post-punkers van Fontaine D.C., die elkaar nota bene vonden in de liefde voor poëzie, deden daar nog een schepje bovenop. Een gedurende het hele optreden storende amp deed niet af aan de act van zanger Grian Chatten en het enthousiasme van de zaal.

De dames zijn goed vertegenwoordigd met onder andere onze Anne-Fay met haar indrukwekkende ‘Rise’, een wat schuchtere Nilüfer Yanya in een overvolle Bird, en Melanie de Biasio met haar minimalistische Jazzy sound. Een speciale vermelding verdient de frontdame van het Zuid- Koreaanse Say Sue Me. Niet zozeer vanwege het niveau van de muziek, maar het plaatje van drie iets te zware jongens op de achtergond en de kleine zangeres Choi Su-mi als de dappere dodo vooraan met elektrische gitaar.

Van de opener met De Likt op donderdag tot de afsluiter Altin Gün op zaterdag, teveel om alles te vermelden. Naast muziek was er ook veel te beleven op het gebied van performance, zoals de choreografie van Katja Heitmann en de spectaculaire samenwerking tussen Binkbeats, eenmansband met vijftig instrumenten, en bewegingskunstenaar Gil the Grid.
Tot slot nog een pluim voor voor het Amsterdamse Jungle By Night. Deze jongens hebben goed begrepen hoe een feestje moet worden opgebouwd. Het dak ging er af op de vrijdagavond. Over feestjes gesproken, de programmeurs van MOMO hebben een puike prestatie geleverd. Volgend jaar weer.