VERSLAG: TakeRoot 2021

TakeRoot 2021

Zoals veel meer in dit jaar gaat TakeRoot net even anders dan anders. Het Americana festival vult normaal gesproken alle zalen van de Oosterpoort. In de COVID-19 tijden geeft de organisatie bezoekers alle ruimte en verspreidt het festival zich over het gehele stadscentrum van Groningen. In onder andere de Stadsschouwburg, Vera, Huize Maas en de Lutherse Kerk presenteren de reisbereidwillige krenten uit de Americana pap zich.

Ook dat is niet makkelijk in deze tijden. Zangeres Courtney Marie Andrews reist zonder band af naar Groningen, maar gelukkig brengen mannen als Israel Nash en Garrett T. Gapps wel hun band mee. En ook met het 2021 programma bewijst de organisatie zich wederom met haar foutloze smaak.

Dat weet ook het publiek, want verbazing is groot bij Don Dilego die vier uur ’s middags al een volle Vera aantreft. Dilego – in corduroy en met harmonica om de nek - gaat er vanuit dat niemand zijn muziek kent en is duidelijk geroerd door de aanwezigheid. Het is dan ook een mooie ontdekking. De prachtige stem leent zich goed voor prachtige liedjes. Echte Americana uit de akoestische hoek van Bruce Springsteen. Datzelfde kan ook gezegd worden van Diana Jones. Jones heeft een groot vocaal bereik. En gebruikt dat voor een indringende boodschap. Ze speelt veel liedjes over de Amerikaanse vluchtelingencrisis. Zoals ‘El Chaparral’ dat vertelt over vluchtelingenkinderen. Een nummer dat Joan Baez zo ook zou kunnen vertolken. Diana Jones doet vanavond überhaupt veel aan Baez denken.

Malford Milligan is geen onbekende in Nederland. Sterker nog, zijn band bestaat uit Nederlanders en hij treedt regelmatig op met Johan Derksen. Dit is steengoede gospel en soul met prachtige begeleiding. De accordeon vloeit regelmatig samen met de krachtige stem van Milligan.

Een heel verschil met Garrett T. Capps die er daarna lekker losjes op los speelt. Zijn rootsrock gaat verder waar Daniel Romano een nieuwe trend is begonnen. Dat rock en rammelt heerlijk in Huize Maas, mede dankzij de steelgitaar.

Het is echter Israel Nash die een paar deuren verderop laat horen dat als je het losse rocken en rammelen opkrikt er gewoon steengoede rootsrock ontstaat. Samen met drummer en (steel)gitarist bewijst Nash zich wederom als één van de beste Americana artiesten van dit moment. De vloeiende rock voert naar Laurel Canyon ten tijde van Crosby, Stills, Nash & Young. Swingende, psychedelische ritmes die blijven betoveren. In 2010 speelde Nash voor het eerst op TakeRoot. Twaalf jaar later heeft een liedje als ‘Baltimore’ live helemaal niks aan kracht ingeboet. Het lijkt alleen maar sterker een moderne klassieker te worden.

Een steengoed einde van wederom een klinkende editie van TakeRoot. En dat in het besef zoals verwoord door Nash dat we weten niet wat er nog aan komt de komende paar maanden, maar ons gelukkig prijzen dat dit mooie moment hebben gekend.