VERSLAG: Rock Werchter 2023 - Zondag

Rock Werchter 2023 - Zondag

The Teskey Brothers beginnen de dag in de Barn met een niet te versmaden mix van soul, r&b en blues. Heerlijke gitaarsolo's, mondharmonica en orgels. Een voltallige band waarin niet op een muzikant meer wordt bezuinigd. Muzikaal misschien wel het beste op wat er te horen is op Werchter 2023. Dit belooft direct een mooie dag te worden.

Pip Millet komt helaas iets minder uit de verf in Klub C. De begeleiding is prima, maar als zangeres lijkt ze haast afwezig. Ze zingt ingehouden, of is het te voorzichtig? Daardoor beroert het geenszins. Ze ziet er cool uit met haar staartjes, maar klinkt steenkoud. Zo halen we het einde van haar set zeker niet.

Inhaler bespeelt de Main Stage en klinkt als U2 in haar jonge jaren. Dat is niet heel verwonderlijk want we hebben te maken met de zoon van Bono. Niet alles is nog even pakkend, maar dat gaat vast goed komen. Ze gingen in ieder geval al van de Barn naar de Mainstage, al zij het vroeg op de dag vinden ze zelf. De vergelijking met papa ligt natuurlijk voor de hand. Als je goed luistert hoor je het echt allemaal, de drums, de stem, de structuren. Met de paplepel ingegoten, dat is duidelijk.

Amenra trekt ons diep de duisternis van de Barn in. Vol overgave headbangen de mannen zich een nek en rughernia. Het is niet de meest toegankelijke muziek natuurlijk, maar het levert wel een volle Barn op. Bijna klassieke muzikale stukken worden afgewisseld met meedogenloze zwaar gewelddadige metal episodes. Het is gitzwart en alles ziet er ook zwart-wit uit. De sfeerbeelden op de achtergrond maken het af met donkere bospaden naar verlaten kerkjes. In de duisternis zit echter een grote schoonheid verborgen en Amenra speelt hier een ijzersterke thuiswedstrijd.

Kid Kapichi bouwt daarna echt een uitgelaten feestje bij de Slope. Alle vormen van extatic dancing worden beoefend, van de wall of death tot een enorme cirkelpit. Als extraatje krijgt het publiek alles wat ze backstage konden vinden toegeworpen, want dat moet gedeeld worden. Zo zien we eigenlijk de meest energieke concerten op de Slope wat daarmee een erg leuke toevoeging is geworden en een middelvinger naar het establishment van de grote main acts uit de jaren '90.

Jacob Lusk komt uit Compton en is zeker geen gangster rapper. Hij werd vijfde in het tiende seizoen van American Idol en speelt in Gabriels. Een indrukwekkende verschijning in een kleurig pak met mantel. Wat zal hij het warm hebben! Hij geeft echter geen krimp. Het heeft eventjes nodig om op gang te komen, maar de zaal ontdooit al snel. Als op zijn vraag wie er wel eens naar de kerk gaat geen handen omhoog gaan belooft Lusk de kerk naar ons te brengen. Het wordt niet alleen gospel, we horen ook een sterke cover van Soul II Soul's Back to Life en Private Dancer als eerbetoon aan Tina Turner.. Wij krijgen kippenvel en hij staat nog altijd in dat bloedhete pak. Ijzersterk.

Puscifer maakt er wat later een mooie show van. We zien Men in Black in een guitige show met aliens. Het leidt alleen wel af en de muziek en die is helaas niet afwisselend genoeg om te blijven boeien. De grap wordt ook vrij snel oud. Het is leuk om Tool-zanger Maynard Keenan een keer wel vooraan op het podium te zien, maar het niveau als bij Tool of A Perfect Circle haalt hij niet.

Jacob Collier maakt er ook een show van. Hij is vanaf de eerste seconde tot de laatste een soort eenhoorn on steroids die letterlijk over het podium stuitert. Jacob laat vooral graag in moordend tempo zien wat hij allemaal kan. Dat is ook nogal indrukwekkend. Hij beheerst ieder instrument dat hij aanraakt tot in de perfectie. Muzikaal is het virtuoos, maar het gaat vaak zo ongelooflijk snel dat je vergeet te luisteren, als je het al kunt bijbenen. Het beste komt zijn cover van Queen's Somebody to Love uit de verf, misschien juist omdat het tempo dan even wat lager komt te liggen. We hadden het al vaker gelezen, zijn dirigeren van een zingend publiek is ronduit geniaal. Hij weet vier groepen perfect binnen de toonsoort harmonisch te laten zingen en gaat er dan moeiteloos mee spelen. Het lijkt wel hypnose, of is het dat ook?

Queens Of The Stone Age was al een tijdje niet langs geweest en komt nu sterk terug. Niets nieuws onder de zon, behalve een grijs baardje, maar nog steeds dezelfde energie. Zelfs spiderman komt nog even op visite. Ook qua humor hebben Josh Homme en consorten nog niet ingeboet. Als na I Wanna Make It Wit Chu de energie enigszins wegvloeit, bouwen ze het moeiteloos weer op tot Song For The Dead als onverwoestbare afsluiter. De Queens bewijzen nog altijd een mainstage headliner te kunnen zijn, al zijn ze dat niet vanavond.

Dat slot is gereserveerd voor Arctic Monkeys. Waar is toch dat ietwat verlegen over de wei turende jongetje gebleven? Hier staat een meer dan zelfverzekerde Alex Turner die cooler is dan wie dan ook in de stijl van een gambler uit vervlogen tijden. De show heeft meer tempo dan op Pukkelpop vorig jaar en er zijn gelukkig genoeg oudere hits en spaarzaam gebruik van het wat lompere nieuwe werk. Een mooi visitekaartje, maar ze hadden wat mij betreft ook van plaats mogen wisselen met QOTSA.

En zo komt er alweer een einde aan deze Rock Werchter editie. Groter dan ooit, maar ook drukker en duurder dan ooit. Het was werkelijk elke dag loeidruk, waar het voorheen van donderdag naar zondag opgebouwde. Te druk. En dat is geen fijn gevoel. Ook de prijzen van vooral het voedsel op het festivalterrein zijn de pan uit gerezen. Een klein bolletje Thaise rijst met een beetje sla kostte 14,50. Er zijn grenzen aan wat je mensen uit de zakken kunt kloppen. Het digitale betaalsysteem waarbij je eenheden van 3,50 op je polsbandje laadt middels een qr-code werkte perfect en maakte afrekenen aan de bar een stuk sneller. Daarbij ben je ook van het risico dat je met je dronken hoofd bonnetjes rondstrooit af. Al met al genoeg zaken om te overwegen voor een volgende editie.