VERSLAG: Rock Werchter 2023 - Vrijdag

Rock Werchter 2023 - Vrijdag

Vintage Trouble opent de Barn vandaag, alwaar de nodige wijzigingen zijn doorgevoerd naar aanleiding van het gedrang bij Editors gisteren. Een extra laag dranghekken om precies te zijn. Daarmee is de ingang nog kleiner geworden en het probleem praktisch gezien verplaatst zonder dat er nog ruiten kunnen sneuvelen. Bovendien ontdekken we later dat je je armen verplicht in de lucht moet gooien om door de nauwe ingangen tussen de Mojo Barriers te mogen. Om mensen tevreden te stellen is er wel een extra scherm geplaatst, maargoed vintage trouble laat er geen gras over groeien en heeft helemaal geen last van gedrang als eerste act. Rock meets soul en een heleboel "I can’t hear you!" Helaas zakt het wat in na enkele nummers, dus gaat de zanger crowdsurfen. Het is het helaas net niet.

Daniëlle Ponder opent de Klub C deze zaterdagmiddag. De New Yorkse heeft een dijk van een stem, dat is direct duidelijk. Enkele jaren geleden was ze nog advocaat met een droom om muzikant te worden. Nu is ze verrast door het aantal mensen dat naar haar is komen luisteren. De magie ontstaat bij een nummer met alleen piano en zang. Een bescheiden maar alle blikken opeisende persoonlijkheid met een dijk van een stem en eindeloos veel controle daarover. Na haar nieuwste single als laatste nummer te hebben aangekondigd doet ze nog een afsluiter. Haar cover van Creep (Radiohead) wordt ingezet en die landt op bijna magische wijze. Een van de security mensen die met zijn rug naar het podium stond te staren barst spontaan en onbedaarlijk in tranen uit. Hij draait zich naar haar toe, zij ziet hem en omarmt hem onzichtbaar. Achteraf geeft hij ons ongevraagd uitleg: "Het overviel me ineens en ik kom alleen nog maar wenen!" Wij deden keihard met hem mee, zo mooi was dit.

City and Colour ziet eruit als een groepje rednecks dat Sweet Home Alabama zou moeten spelen. Dat is echter totaal anders. Ze brengen sfeervolle liedjes met loepzuivere hoge zang. Don’t judge a book by its cover! Het is heel serieus en een klein beetje suffig, maar ook heel mooi en geruststellend.

We gaan vroeg op weg naar de Main om vooraan te kunnen staan bij Paolo Nutini. Dat lukt, alleen lijkt Paolo grote moeite te hebben om zijn energie over te brengen naar het publiek. De dwars door het hart-show die we verwachtten blijft helaas aan de vlakke kant. Zelfs het lichtvoetig klinkende New Shoes blijft ingetogen. Natuurlijk doet Iron Sky precies wat het moet doen, maar hij maakt onze verwachtingen niet waar. Dat is jammer. Zou hij iets onder de leden hebben, of was hij meer op zijn plek geweest in een tent?

De filmische soundscapes van Sigur Ros bezorgen bij de juiste setting kippenvel of op zijn minst een dagdroom. Het wordt op momenten ook best heftige noise waardoor je bij de les wordt gehouden. Toch altijd weer een bijzondere act. Dat staat in schril contrast met Oscar and the Wolf op Main Stage. Hier mag gedanst worden dames en heren. De poppy songs van Max Colombie en band hebben een klein rauw randje. Ze nodigen altijd uit tot een dansje. Van ingetogenheid bij Sigur naar uitbundigheid bij Oscar. Ook dat maakt Rock Werchter zo leuk. Het is gewoon goed geprogrammeerd.

Fred Again levert opnieuw een probleem op met de Barn. Het gevoel dat je het feestje van het jaar mist omdat je niet werd binnengelaten door de uitsmijter, of zoals ze in België zeggen: de buitenwipper.

Gelukkig staat ons nog een optreden van Muse te wachten. Matt Bellamy en vrienden brengen een typische Muse show vol bombast en spektakel. De filmpjes tussen de nummers halen soms de vaart er een beetje uit, maar dat wordt goedgemaakt met weer een volgend visueel hoogstandje. Vuur, een enorm gezicht met projecties erop en uiteindelijk een enorme 'Baph' pop zetten hun maatschappij en vooral politiek kritische boodschap kracht bij. We horen veel nieuwe nummers en bekende hits. De perfectionisten stevenen af op een perfect geregisseerd einde, wanneer het noodlot toeslaat. Het valt stil en drummer Dominic Howard maakt excuses voor een stage meltdown. Daarop krijgt Bellamy ook een meltdown en ramt zijn gitaarhals tot vier keer toe in de versterker en gooit hem door de lucht. Boos. "We've run out of time, sorry." en weg. Huh? Wat is hier aan de hand? Na enkele eindeloze minuten stilte komen ze toch nog terug en spelen zowaar Showbiz in een niet vooraf geregisseerde setting. Dat levert iets moois op: spontaniteit. Zo eindigt Muse niet zoals verwacht, maar met iets unieks. Dat krijgen we dan maar mooi mee!