VERSLAG: Down The Rabbit Hole 2024 - Vrijdag

De vrijdag op Down The Rabbit Hole

Rustig op gang komen is er op de eerste dag van Down The Rabbit Hole niet bij, want op het blokkenschema prijken tal van indrukwekkende namen zoals Raye, LCD Soundsystem, Yard Act en Eefje de Visser. Al vroeg verspreiden de bezoekers zich over alle hoeken en gaten van het terrein, dat last minute is voorzien van trailers vol met olifantsgras-strooisel om glijpartijen in de modder te voorkomen. Met af en toe een klein buitje is het overigens prima festivalweer en zetten we als eerste koers richting het sfeervolle Bossa Nova podium.

Aili
Het Belgisch-Japanse electro-pop duo Aili (Aili Maruyama en Orson Wouters, ook bekend als Transistorcake) was twee jaar geleden al een aangename verrassing op festival Grasnapolsky. We zijn benieuwd hoe het de band vergaat na het uitbrengen van hun langverwachte debuutalbum ‘Nandakke?’.
Zo te zien goed, want nog voordat Aili entree maakt is het veld zo goed als vol. Het gebrek aan ruimte wordt echter creatief opgelost door de zangeres zelf. ‘Dit podium is veel te groot voor twee personen’ en in een paar seconden staat het podium bomvol met bezoekers die gretig gehoor hebben gegeven aan deze uitnodiging.
Het duo laat vervolgens alle hoeken van de electro-pop zien en bij hit ‘Dansu’ slaat de vlam in de pan. Nummer ‘Up & Down’ ontaardt in een massale fitness oefening waar iedereen enthousiast aan deelneemt. De eigenzinnige set met onweerstaanbare beats, synths en lome basloopjes in combinatie met speelse Japanse teksten laten de aanwezige festivalgangers op dit vroege tijdstip al volledig uit hun dak gaan.

Sho Madjozi
Door naar de Teddy Widder, want It’s Sho Time! De omschrijving op het Instagram account van de Zuid-Afrikaanse Sho Madjozi is nog een understatement, want zodra dit multi-talent (rapper, songwriter, zangeres, actrice en schrijver) het podium betreedt, komt er een energie los waar je u tegen zegt. Wie nog stijve ledematen heeft, kan ze het komende uur volledig los rammelen. Op het podium geven de dansers met waanzinnige moves het goede voorbeeld.
Madjozi verkondigt met trots haar Tsonga roots en die schoonheid zit in alles wat ze doet, in de taal, de mode, en de verschillende genres die ze aantikt, waaronder gqom en Afro-pop.
Dit uitbundige feestje mag nog wel even doorgaan!

Blondshell
In coronatijd rekende de Amerikaanse zangeres Blondshell af met zowel haar verslaving als met pop georiënteerde songs. Wat volgde was een messcherp debuutalbum vol alternatieve rocksongs, met referenties naar de 90s (denk aan Hole en PJ Harvey). Het album werd beloond met vele 5 sterren recensies.
Gewapend met zonnebril en een vleugje achteloosheid opent de band vandaag met hit ‘Veronica Mars’. Er zijn duidelijk fans in de zaal die het nummer vanaf het eerste moment woordelijk meezingen. De teksten zijn grimmig met onderwerpen als verslaving en liefdesverdriet.
Helaas gaat het halverwege de set goed mis met de techniek: het geluid valt weg en het duurt even voordat er weer groen licht is. De zangeres neemt het sportief op: omdat het zo’n uniek moment is (this never happened to me before) wil ze het graag vastleggen in een selfie met het publiek.
We nemen onderweg naar de Hotot nog even een kijkje bij de Teddy Widder, waar Nia Archives met haar moderne jungle de tent tot aan de rand volledig laat ontploffen.

Raye
Al vroeg begeven stromen bezoekers zich naar de Hotot, want daar maakt Raye haar opwachting. Het is bijna moeilijk te geloven dat de Britse zangeres eind vorig jaar nog te zien was in concertzalen Paradiso en Melkweg, want inmiddels zien we haar alleen nog terug op de allergrootste podia. De erkenning van haar talent werd dit jaar nog maar weer eens onderstreept met de toekenning van 6 Brit Awards, een prestatie die niet eerder is voorgekomen in de muziekgeschiedenis.
Hooggespannen verwachtingen dus. De setting is in ieder geval prachtig. De band is klassiek gekleed in wit en steekt mooi af tegen het blauwe gordijnscherm, waar de naam van de zangeres in sierlijk verlichte letters prijkt. Raye begint met zingen en werkelijk elke noot is raak, hoe hoog of hoe ingewikkeld ook.
En het knappe is dat ze je het gevoel geeft dat ze de nummers bij jou thuis ten gehore brengt, want ondanks ze zee van mensen weet Raye het op alle momenten persoonlijk te maken. Als een goede vriendin die je haar levensverhaal toevertrouwt. En die verhalen zijn behoorlijk intiem, ze gaan over haar wurgcontract bij de platenmaatschappij, mentale gezondheid, een laag zelfbeeld en over misbruik. Moeilijke thema’s, maar haar kwetsbaarheid en oprechtheid maken dat de boodschap bij iedereen binnenkomt, zelfs op een grote festivalweide. ‘A very fucking brave strong woman’ indeed.
Raye kletst iets te graag tussen de nummers door en verontschuldigt zich als blijkt dat de tijd er bijna op zit. Knaller ‘ Escapism’, dat voelt als een cadeautje omdat het na eindtijd wordt ingezet, zorgt ervoor dat het publiek nog even alles van zich af kan schudden en vol nieuwe hoop en goede moed de Hotot kan verlaten.

Eefje de Visser
Een spannend moment, want voor het eerst is de gloednieuwe show van Eefje de Visser in Nederland te zien. En wie de succesvolle show rondom album ‘Bitterzoet’ heeft bijgewoond, weet dat de zangeres enorm veel werk steekt in haar producties. Liveshows zijn bij de Visser zijn een wereld op zich, waar alles bijdraagt aan het overbrengen van de muziek. Vandaag kunnen bezoekers voor het eerst live kennis maken met de singles van het te verschijnen album ‘Heimwee’.
De Visser opent met ‘Bitterzoet’ en vlecht daarna moeiteloos oud en nieuw werk door elkaar. Het geluid is fenomenaal; haar dromerige stem draagt tot achteraan het veld en laat iedereen mee wiegen. De in zwart geklede bandleden staan voor een groot wit doek, dat een mooi canvas vormt voor dromerige lichtinvloeden. De choreografie wordt tot in perfectie uitgevoerd en nergens in de set kunnen we de band op een foutje betrappen. Eefje maakt alle verwachtingen waar en laat het veld betoverd achter.

LCD Soundsystem
De zomertour van de New Yorkse grootheden is in volle gang en vanavond mogen ze het grootste veld van de Groene Heuvels in extase brengen als afsluiter van de vrijdag. De sfeer is verwachtingsvol; liefhebbers hebben zich vroeg verzameld en kijken reikhalzend uit naar een weerzien met de band, die in 2018 voor het laatst in Nederland te zien was. Ondertussen wordt in moordend tempo het podium geprepareerd en het uitgestalde instrumentarium is behoorlijk indrukwekkend te noemen. Bovenin prijkt de vertrouwde discobol en je proeft aan alles dat hier wel eens iets heel bijzonders kan gaan gebeuren.
En jou hoor, dat gebeurt. Vanaf het begin is de band een geoliede machine, waarbij alle schakels naadloos op elkaar aansluiten en laagje na laagje wordt gebouwd naar een hoogtepunt. En hoewel de band sinds 2017 geen langspeler meer hebben uitgebracht, voelt elk nummer uit het oeuvre nog even tijdloos en relevant. In een show die bijna twee uur duurt worden we getrakteerd op parels als ‘I Can Change’, ‘Someone Great’, ‘Losing My Edge’. Tegen het eind last de band een korte pauze in (want ja, dit is topsport) en trakteert het publiek bij terugkomst onder andere nog op ‘New York, I Love You But You’re Bringing Me Down’. En alsof de weergoden meekijken en de timing juist achten, sijpelt de regen naar beneden en is de melancholie compleet.
En natuurlijk was er maar één nummer om deze set mee te eindigen: het meer dan 8 minuten durende epos ‘All My Friends’ wordt ingezet en daarmee wordt het absolute hoogtepunt van deze dag bereikt.