VERSLAG: Psychedelic Playground Weekend 2007

Psychedelic Playground Weekend 2007

Vrijdag 26 Oktober 2007 was het tijd voor het misgetitelde Psychedelic Festival in de w2, Den Bosch. Het normaal al vrij mooie en knusse w2 was ditmaal versiert met ‘psychedelische’ fluoriserende posters en hier en daar een lavalampje, dit zou wat sfeer moeten opwekken op deze avond. Leuk probeersel maar de sfeer zèlf was amper te proeven.

De eerste artiest deze avond was acoustic folksinger/songwriter Signe Tollefsen, een jongedame die al heel wat muzikale studie op zich heeft genomen en een vrouw met een sterk keeltje. Ditmaal stond ze alleen in de foyer van de w2 en liet daar haar intieme liedjes overkomen met niet meer dan een acoustic guitar, een looper, een banjo en haar indrukwekkende stem. Op het publiek kwam dit bij sommigen mensen goed over die inmiddels vooraan het kleine podium zittend hun plaats hadden genomen, helaas was het achter in de foyer roemoerig en deed dit haar performance niet ten goede. Het was duidelijk te merken dat niet veel mensen kwamen voor een folksinger/songwriter op deze, zogenaamde, psychedelische avond. Desalniettemin was ik wel onder de indruk van haar stemgebruik al was dit niet genoeg om me te overtuigen. Wellicht was het sterker overgekomen als ze de collaborateurs, waarmee ze zo nu en dan mee samenwerkt, had meegenomen voor deze show aangezien het album materiaal heel wat voller en aanweziger overkomt.

Sweet Assembler, de 2e act van deze avond neigt al wat meer naar het psychedelische werk maar dan gestoken in een Pop-Rock jasje. Denk bij Sweet Assembler aan een rock-formatie dat iets-langer-dan-standaard-3.5 minuten-tracks speelt met hier en daar wat gebruik van effecten die de bassist op een klein tafeltje tot zich had genomen en zo nu en dan speelde met zijn bass door met een slide en wat reverb een beetje een ‘soundscapish’ feel aan de stukjes te geven. Helaas was dit vaak niet goed hoorbaar. All in all kon ik niet in dit quartet inkomen dankzij de onoriginaliteit van de band en de cliché-achtig manier waarop het overkwam. Ikzelf ben een liefhebber van bepaalde effecten en ‘vreemde’ dingentjes, toch kwam het amateuristisch op me over wat Sweet Assembler probeerden te bereiken. Tevens brachten de piano-georiënteerde tracks nòg meer cliché gevoelens met zich mee, het hielp ook niet dat het keyboard, waarop de zanger/gitarist/keyboardist speelde, slap geëmuleerde piano geluiden voortbracht. De gitaarpartijen die tijdens dit soort nummers werden gespeeld sloten daarintegen toch wat meer bij me aan maar helaas is dit alles niet overtuigend genoeg.

Up next is Operation Sand, een quartet met een jazzy en groovy feel. 1 gitarist [helaas bij deze set met een acoustic], een bassist een drummer en een vrouwelijke percussionist die o.a. gebruik maakte van djembé’s en shakers. Het viertal gaf je een beetje een gevoel alsof je je op een strand bevond, vandaar wellicht ook de naam van deze act. Voor mij was dit toch wel de meest-in-de-buurt-komende-act in de richting van psychedelic, al moet ik zeggen dat een [semi] electrische gitaar in deze set toch ècht wat beter over was gekomen en waarmee ze normaal gezien ook optreden. De band zette een leuke groove neer die niet geheel naar mijn smaak was maar wat ik toch wel ‘snapte’. Tegen het einde van de set kwam er een extra jongeman op het podium die uit het niets op de tracks spokenword/rap leverde waar ik niet veel van kon verstaan door de slecht afgestelde microfoon en de, alsnog, roemoerige foyer. Deze jongen was een energiek individu dat de band ondersteunde met, bijna, protest-achtige woorden die de muziek wel goed leek te doen. Ook hier kon ik niet inkomen en na een tijdje kwam de irritatie dus ook naar boven. Origineel kwam het wèl over, dus daar geef ik Operation Sand credits voor.

De 4e act deze avond was Flying Fortress uit Den Bosch; “70's orientated rockband, with postgrunge/stoner influence” Alweer een misleidende act die zogenaamd in het ‘Psychedelic’ rijtje zou thuishoren, al geeft de descriptie op hun MySpace een waardig beeld van het geluid dat ze voortbrengen. Desalniettemin, het gebruiken van een Wah-pedal in een solo is en blijft, voor recensent in kwestie, geen aanduiding voor de noemer psychedelic. Toegegeven, het viertal zat goed in elkaar, speelde strak en had plezier met elkaar wat zo nu en dan wel een glimlach naar boven bracht. Bijster origineel was het niet en na de 2e track sloeg de verveling al snel toe. De dynamiek tussen de songs door was ook niet geheel te proeven en het voelde als een lange set die me liet wensen dat het eindelijk afgelopen en klaar was. Gemeld moet worden is dat recensent in kwestie geen liefhebber is van ‘traditionele rock’ en de sfeer die daar omheen hangt wat mijn waarneming, sowieso, sterk subjectief maakt.

Als laatste was dan eindelijk het Ierse God is an Astronaut aan de beurt op het grote podium. Om eerlijk te zijn ben ik naar dit ‘psychedelische festival’ geweest met de reden om God is an Astronaut eens aan het werk te zien en het was het waard. ”Hoe zou dat klinken; een samenwerking tussen de Schone (het geluid van de ijsvlakte van het IJslandse Sigur Rós) en het Beest (de brute branie van het Schotse Mogwai)? Het antwoord komt naar onze mening uit Ierland en draagt de naam God is an Astronaut.” Al ben ik het niet geheel met de beschrijving eens van de w2 crew [ook niet met de naam ‘Psychedelic Festival’ zoals je als lezer wellicht hebt kunnen merken], de vergelijking tot Sigur Rós en mogwai is voor mij niet geheel eerlijk en terecht, het is wellicht een leuke trekker om mensen van het ‘Post-Rock’ genre te trekken. God is an Astronaut is een indrukwekkend drietal bestaande uit een bassist, een drummer en een gitarist/vocalist/keyboardist dat een aardig palet aan geluid heeft, dit in de richting van melodieus gitaarwerk met daarachter lagen van space-achtige synths, samples en ambience, een grote verzameling aan effecten hebben ze zeer zeker. Zo nu en dan kun je van dit drietal een uitbarsting verwachten waardoor velen ze, dankzij die reden, in het Post-Rock kader benoemen. Verwacht geen poppy zangvocals maar ruimtelijke vocals bestaande uit stemgeluiden. Het 3e album, genaamd Far From Refuge, is alweer uit en de Ierse mannen zijn trots om het te presenteren in de w2, met een backdrop bestaande uit sfeervolle en ruimte-bevattende videobeelden nemen deze heren je eventjes mee naar een ander plekje, wellicht zelfs een andere planeet. Helaas moet gezegd worden dat het nieuwe materiaal niet veel nieuws brengt doch blijft deze formatie een aardig genot om te beleven aangezien het allemaal goed catchy overkomt.

God is an Astronaut heeft deze avond je laten voelen dat het een strakke formatie is die duidelijk zijn ‘act together’ heeft en daardoor een goede en professionel show kan neerzetten. Helaas was ook te merken dat sommigen mensen in het publiek de band belachelijk leken te maken [hoogstwaarschijnlijk door de frontman die nogal ‘nerdy’ overkwam, wat op mij een puur en ècht-/non-overdreven-showman-gevoel overbracht], natuurlijk was het totaal niet als de rest van de acts en daar was ik netjuist door gecharmeerd, natuurlijk had ook ìk dit kunnen verwachten.

All in all een saaie en vrij inspiratieloze avond met als waardig en enig eind-vuurwerk;
God is an Astronaut.