VERSLAG: Deep In The Woods 2011

Deep in the woods – 2 t/m 4-9-2011

In het plaatsje Heer-Sur-Meuse, tussen de glooiende heuvels en midden in de bossen van de Belgische Ardennen, speelt dit weekend de eerste editie van Deep in the Woods zich af. De paar honderd bezoekers verblijven in een vakantiepark waar gedurende het weekend het tempo wordt teruggeschroefd, kinderen spelen in de speeltuin, mensen in de zon zitten en er van alles te doen is.

Voor de actievelingen begint de zaterdag met een wandeling door de bossen onder leiding van de lokale boswachter. Hierna duurt het nog even voor het muziekprogramma begint, dus het is tijd om in de verschillende gebouwen te ontdekken wat er allemaal gebeurt. Zo zijn er foto-exposities, worden er films vertoond op een ouderwets diascherm en is er een Deep in the Woods-museum dat bestaat uit een groot aantal opgezette dieren ondersteund door de klanken van Nick Cave met het nummer waar het festival naar vernoemd is. In één van de gebouwen op het terrein houdt de band My Little Cheap Dictaphone het hele weekend een openbare repetitie waar het publiek een kijkje kan nemen hoe het schrijfproces van deze band in zijn werk gaat. Het publiek wordt zelfs uitgenodigd om mee te doen!

In al deze rust zou je bijna vergeten dat er ook nog een muziekprogramma is, maar dat zou zonde zijn. De organisatie heeft namelijk een leuk programma samengesteld. Dit vindt plaats in een klein amfitheatertje op het terrein. De eerste band die hier aantreedt is het Luikse Pale Grey. De vier heren maken muziek die doet denken aan The Whitest Boy Alive en Two Door Cinema Club. Als speciale verrassing spelen ze zelfs het nummer ‘Deep in the Woods’ van Nick Cave. Hier weten ze geheel in de stijl van de rest van hun muziek een geheel eigen versie van te maken. Pale Grey zorgt voor een goed begin van de dag.

Na de vrolijke electropop van Pale Grey mag Marques Toliver het in zijn eentje doen. De Amerikaanse singer-songwriter begeleidt zichzelf op viool of xylofoon. Met zijn krachtige, soulvolle stem en de op klassieke leest geschoeide begeleiding creëert hij een uniek geluid en bij vlagen erg mooie nummers. Helaas weet hij de spanning niet altijd vast te houden door tussen nummers uitgebreid te stemmen, te overleggen met de geluidsman of anderszins het tempo uit het optreden te halen.

Aan het Franse Cotton Club hoeven niet veel woorden vuilgemaakt te worden. Door technische problemen begint het optreden een half uur te laat. Een ronduit vals zingende zanger die zijn teksten voorleest uit een schriftje samen met wellicht de minst charismatische bandleden ooit doen afvragen of er überhaupt voldoende techniek aanwezig is om dat op te lossen.

Dan doet The Bony King of Nowhere het een stuk beter. De stem van Bram Vanparys, zoals de Gentse singer-songwriter echt heet, doet af en toe denken aan Thom Yorke, maar heeft genoeg eigen karakter om op zichzelf te staan. Vaak speelt hij met een band, maar vandaag laat hij zich slechts begeleiden door een gitarist die het spaarzame spel van Vanparys mooi aanvult. Het publiek luistert muisstil naar de nummers van zijn cd Eleonore om tussen de nummers door in luid applaus uit te barsten. The Bony King of Nowhere zou nog wat kunnen verbeteren aan het toespreken van het publiek, maar eigenlijk zegt hij genoeg met zijn nummers. Met als toegift, de eerste op deze festivaldag, ‘Loretta’ van Townes van Zandt wordt het optreden in de sprookjesachtige omgeving, waar inmiddels kaarsen over het hele terrein branden, afgesloten.

Om 21:00 staat er een surprise-act op het programma. Op het veld waar dit plaatsvindt is een kapelletje omgebouwd tot een geïmproviseerd podium. De surprise-act blijkt het Brusselse Dez Mona te zijn die binnenkort samen met een Barok-orkest in de Belgische theaters staan. Deep in the Woods krijgt vanavond een voorpremière van dit programma. Zanger Gregory Frateur draagt zijn teksten vol dramatiek voor, begeleid door instrumenten als de theorbe, barokharp en viola da gamba. Wat dit optreden boven zichzelf doet uitstijgen is de omgeving. De muziek in combinatie met de bossen, de kaarsen, de bliksem in de verte en het publiek dat in een halve cirkel om het podium in het zand zittend ademloos toekijkt maakt het optreden van Dez Mona een unieke ervaring.

Terug in het amfitheater met in de verte de dreiging van donder en bliksem mogen de Intergalactic Lovers de zaterdag afsluiten. In België is deze band mateloos populair. Waar tot nu toe de optredens rustig liggend in de zon werden bekeken is het voor het podium nu een drukte van belang. De stem van zangeres Lara heeft soms wat weg van een donkerder Maria Mena, en tussen de nummers door noemt ze zichzelf bescheiden iemand die in een groepje zit en gitaar probeert te spelen. Die bescheidenheid is echter nergens voor nodig, want de nummers in de categorie pop-met-een-rauw-randje vallen erg goed. De single ‘Delay’ maakt het geheel af, en vlak voordat de regen met bakken uit de hemel komt vallen ronden de Intergalactic Lovers af.

Terwijl in de bar de DJ’s nog doordraaien en de eerste mensen alweer naar hun bungalows gaan kunnen we concluderen dat de eerste editie van Deep in the Woods erg geslaagd te noemen is. Het is de organisatie gelukt om een kleinschalig festival neer te zetten waar, naar eigen zeggen, de omgeving het tempo bepaalt met een interessant muzikaal programma. Of, zoals een voorbijganger zegt: “Ik denk dat de meeste mensen die hier zijn volgend jaar terugkomen; het is hier echt kei-sprookjesachtig.”