VERSLAG: Valtifest 2011

VERSLAG:

Valtifest

Als ik zeg Valtifest, dan zeg jij waarschijnlijk ‘verkleden’, ‘dresscode’ of ‘Joost van Bellen. Want dat is waar Valtifest bekend om staat: een festival waarbij iedereen zich lekker gek verkleedt rondom een thema met verder veel goede muziek geprogrammeerd door toch vooral (het team rond) Joost Van Bellen. Met dit jaar als thema: All In The Family.

Nadat rond een uur of één ’s middags het publiek wat binnen begint te druppelen, is het tijd voor een eerste rondje over het terrein. Wat meteen opvalt is dat het Beukplein dit jaar een openluchtpodium is en geen loods meer zoals vorig jaar. En dat komt goed uit, want de weersvoorspellingen zijn zeer goed. In de Discotheque-tent staat de dj niet langer in de breedte, maar in de lengte, waardoor er meer mensen voor het podium kunnen staan en de sfeer knusser is, in ieder geval: in theorie. Maar hierover later meer. Nieuw dit jaar is het MTV The Grind podium: op het strandje en in de openlucht.

Na de opening, die aanvoelt als verplicht familiebezoek (een beetje kneuterig maar achteraf ‘toch leuk dat je er weer even bij was’) is het tijd voor CSS. In 2007 was de band tijdelijk veel te groot door monsterhit ‘Let's Make Love and Listen to Death from Above’. Live was het een rommeltje, maar wel een gezellig rommeltje. Een sympathieke band, een feestje met een hoge gunfactor. Anno 2011 zijn we twee albums verder, waarvan eigenlijk alleen single ‘Hits Me Like A Rock’ van het dit jaar uitgekomen La Liberacion zich kan meten met de nummers van het debuut. Dat belooft al weinig goeds dus. Live blijkt CSS echt vergane glorie. Er zijn nog maar een paar originele bandleden over en de gunfactor die ze er in 2007 doorheen sleepte is verdwenen. Het mainstage van Valtifest is duidelijk niet berekend op bands, want het geluid is zeer matig en de gitaren zijn nauwelijks te horen. Dieptepunt is ‘Beautiful Song’ van zwakke tweede plaat Donkey: een beschamend niemendalletje. Al na drie, vier nummers is driekwart van het publiek weggelopen en dan kan zangeres Lovefoxx nog zo over het podium kruipen, het is natuurlijk helemaal over en sluiten met deze band.

Op naar de Oi!-tent, waar vooral de stoere vrienden van je broer staan te draaien. Bij binnenkomst legt D1 net een van zijn laatste platen op: ‘Crusader’ van Emalkay, die later die dag ook nog zal draaien. Wat opvalt en eigenlijk zelfs stoort, is dat het King Shiloh Soundsystem (dat bekend staat om zijn immense bassen) vandaag niet perfect is afgesteld. Voor het podium zijn de bassen zó aanwezig, dat vrijwel al het mid en hoog wordt overstemd. Tuurlijk, bij dubstep is de bass van essentieel belang, maar als je de rest van de muziek verloren laat gaan, is er weinig meer aan. Verder achteraan de tent is het beter toeven, zeker als de Noorse Tee Bee (met truckerspet) het overneemt.

Hij opent met een drukke breakcore/drum ’n bassplaat waardoor het meteen los gaat. Nog losser gaat het een uur later, als local Cinnaman ten tonele verschijnt. Hij staat om half vijf geprogrammeerd en bewijst nogmaals dat hij allang geen opwarmer meer is. De ene na de andere hit legt hij op, met vandaag opvallend veel platen van de Brit Joker. Toch is het niet zijn beste set ooit, daarvoor is er net te weinig aandacht van het publiek. Juist Cinnaman voelt perfect aan wat hij met het publiek aan moet, maar als hij zoals vandaag relatief weinig input krijgt, is de output begrijpelijkerwijs ook iets lager. Desalniettemin prima gedraaid.

In de Discothequetent staan een stukje verderop de verre achternichten en -neefjes uit Ijsland: FM Belfast. Dit kwartet staat bekend om hun spetterende liveshow, waarmee ze eerder al op Eurosonic, De-Affaire, 5 Days Off en Lowlands stonden. Ook hier is het geluid echter matig. De elektronische drums staan te zacht waardoor bijvoorbeeld zelfs een live tamboerijn de snare overstemt. En dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn. Erg jammer, want de band zelf is zoals we van ze gewend zijn erg enthousiast.

Op het Beukplein staat een bandje waarbij het geluid voor de verandering eens wel in orde is. Trippple Nippples stond eerder dit jaar op Rauw en daar zag Joost van Bellen dat hij dit knettergekke Japanse groepje ook op zijn festival moest hebben. Trippple Nippples bestaat uit drie frontdames, die geen bh dragen maar door middel van tape hun tepels hebben afgeplakt en geschminkt zijn. Daarachter een gemaskerde band die strakke electropunk op het publiek afvuurt, waarover heen de dames krijsen en schreeuwen. De dames staan ongeveer net zoveel op het podium als in het publiek, en het mannelijke gedeelte van de aanschouwers vindt het geenszins een probleem om de meisjes tijdens het crowdsurfen in de lucht te moeten houden. CSS zou jaloers zijn op de impact die deze band maakt en wat ze met het publiek doen.

Na Trippple Nippples is het tijd voor een act die is aangekondigd als The Big Surprise, maar op Twitter was eerder al te lezen dat het hier om FeestDJ Ruud gaat. Gezellige oom FeestDJ Ruud kun je in het telefoonboek vinden als Ruud Geurts en draait al een tijdje op festivals als, jawel: feestDJ. Wat hij doet is zoveel mogelijk partytracks in korte tijd achter elkaar draaien. En het werkt, want FeestDJ Ruud is in de loop der tijd uitgegroeid tot cultheld. Waar FeestDJ Ruud is, is, nouja, feest. Het eerste kwartier is het non-stop knallen met classics als Pretty Boy Swag, A-Punk, Turn Me On en Ruud’s eigen ‘Gas Op Die Lollie’. Dan wordt het feest plotseling onderbroken als iemand uit een opblaasbootje, waarmee hij over het publiek surft, valt. De jongen komt gruwelijk op zijn nek terecht en even is er paniek in het publiek. De jongen beweegt nauwelijks, meisjes beginnen te huilen, de EHBO komt erbij en de muziek wordt zelfs stilgelegd. Na een paar minuten kan het slachtoffer zelf weer opstaan en zelfs lopen. Maar door alle schrik wordt het niet meer zo’n feest als het daarvoor was. Daar kan alle confetti weinig aan veranderen.

Wat opvalt is dat, na eerder vandaag Cinnaman, óók FeestDJ Ruud moombahton draait. Dit genre, dat een combinatie is tussen reggaeton en (vertraagde) Dutch house, is hipper dan hip en zwaar opkomend. Het MTV The Grind podium staat vanaf een uur of zes in het teken van dit genre. Alhoewel het eerst nog Brenmar, het verwende, pesterige rijkeluiszoontje is, die een dj-set mag draaien. Hij begint met wat eigen tracks, maar voelt het (grotendeels vrouwelijke) publiek goed aan en schakelt over op r’n’b, southern hiphop en garage. Tracks van Soulja Boy, R. Kelly, Aaliyah en Ginuwine mixt hij aan elkaar en het publiek gaat los. De setting, het podiumpje aan het water in het zand, maakt het plaatje compleet. Er heerst een strandfeestsfeer en ook Joost Van Bellen zelf komt een kijkje nemen en ziet dat het goed is.

Na Brenmar is het aan stevige tante Big Freedia live en dat betekent billen, billen en nog eens billen. Freedia heeft zich gespecialiseerd in booty (house) en heeft een dame meegenomen die harder met haar billen schudt, dan je ooit eerder hebt gezien. De Nederlandse dames vinden het ook wel interessant en op een gegeven moment worden er een stuk of zes meisjes het podium opgetrokken die ook hun skills laten zien. Muzikaal heeft het genre en deze act weinig om het lijf, maar een groot surrealistisch spektakel is het wel.

Daarna is het tijd voor het langverwachte blokje moombahton. Perfecte schoonzoon Dillon Francis opent met wat house maar schakelt na een kwartier toch over op het genre waarvoor hij geboekt is. Nog niet iedereen in het publiek is er helemaal over uit hoe ze hier op moeten dansen, maar het blijft plezierig gevuld voor het podiumpje. Hoogtepunt van zijn set is zijn eigen ‘Masta Blasta’. Zo druk als bij Big Freedia is het niet, maar wie er is gaat los. Brodinski daarna gaat zwak van start, waardoor het even kijken bij Shitrobot is.

Hij, onderdeel van de DFA-familie van LCD Soundsystem, blijkt het zwarte schaap van deze editie. In zijn tent staan slechts een schaamteloze dertig mensen. En dat terwijl hij een van de duurdere producties is van dit festival, met een gigantisch videoscherm waarop visuals gelijk lopen met de muziek. Is het de nieuwe opzet van de tent of het zachte geluidsvolume? Niet bekend, maar het is angstvallig leeg bij Shitrobot.

Dan maar weer terug naar MTV The Grind, waar Munchi af staat te sluiten. Deze Rotterdammer woont af en toe een tijdje op Hawaii, en is daarom soms een beetje ongrijpbaar. Van Bellen gaf eerder al aan dat ze hem een tijdje geleden hebben geboekt, toen lange tijd niets meer van hem hoorden en hoopten dat hij vroeg of laat op zou duiken. Dat is uiteindelijk gelukt, want keurig op tijd staat hij op het podium. Helaas voegen de vocals van Feral niet heel veel toe en zijn die feitelijk overbodig. Maar met zijn mega afro, lach van oor tot oor en veel vette eigen producties sluit Munchi het podium op sterke wijze af.

Valtifest is dit jaar weer geslaagd te noemen. Het geweldige weer hielp hier zeker aan mee, maar ook de durf om te vernieuwen door zo’n relatief nieuw genre als moombahton te programmeren, verdient lof. Je merkt duidelijk dat dit een festival is dat is georganiseerd door mensen die graag een tof festival neer willen zetten, niet door iemand die snel veel geld wil verdienen. De dresscode werd gelukkig weer door een groot gedeelte van het publiek opgevolgd en blijft een belangrijk onderdeel van het festival. Puntje van kritiek is dat volgend jaar misschien de bandjes óf achterwege gelaten moeten worden, óf op een speciaal bandjespodium moeten worden geprogrammeerd, waar meer aandacht aan het geluid wordt besteedt.

 
festival logo

DEEP IN THE WOODS 2011In Heer-Sur-Meuse, tussen de glooiende heuvels middenin de bossen van de...

festival logo

INTO THE GREAT WIDE OPEN 2011 Alweer voor de derde keer wordt Vlieland overspoeld door bootladingen vol...