VERSLAG: Festival Mundial 2012

Dag 1

Mundial had ongetwijfeld een groot feest voor haar 25 jarige jubileum in de planning. Dat de bezuinigingsdrift, gecombineerd met een crises, toe slaat gooit echter roet in het eten. De 25e editie is duidelijk aangeslagen door de verplichte mindering in kosten. Vooraf kwam het festival al met een fikse prijsverhoging. Terwijl langzamerhand de complete programmering vrij kwam werd vervolgens duidelijk dat de organisatie op safe speelt. Naast veel bewezen Mundial formules kwam het festival ook met een flinke lijst Nederlandse festivalsuccessen op de proppen. Na jarenlang onbekende wereldmuziekbands spotten lijkt daar nu een einde aan gekomen. Ook op het terrein is er flink gekrompen. Na lang zoeken blijkt het aantal WC spots drastisch ingekrompen tot één locatie. De rest van het festivalterrein is ook flink kleiner geworden.

Met name de zaterdag wordt door dit probleem gesierd. Bands als Chef’ Special, Blaudzun en Ziggi Recado die op het hoofdpodium geprogrammeerd zijn maken het moeilijk nog verrast te worden. Blaudzun heeft de kunst van het performen echter wel goed in de vingers. Hij opent het festival met zijn folkrock en de relaxte sfeer die daarbij vrij komt maakt het een aangename act om de dag mee te beginnen. Verrassen doet het echter nergens.

De enige nieuwe toevoeging aan deze editie is Club Baboesjika. Op een ontzettend klein podium staan hier de hele dag onbekende Nederlandse acts. Allen weten er een enthousiast en vrolijk feestje van te bouwen. TenTemPies is hier een voorbeeld van. Het gezelschap speelt een mix van positieve reggae en uptempo ska. Al snel staat het veldje volop te dansen.

Ziggi Recado bewijst wederom waarom hij zich de Nederlandse reggaetrots mag noemen. Zijn reggae klinkt relaxt over het veld. De band speelt vanouds sterk. Met name een ode aan Gregory Isaacs wordt goed gebracht. Helaas komt de zanger op een gegeven moment in een ietwat te langzaam tempo. Hierdoor komt het optreden nergens volledig tot leven.

Een missie waar Franse evenknie Danakil wel in slaagt. Het gezelschap speelt haar reggae een stuk enthousiaster. Mede door de inbreng van een uitgebreide blazerssectie weten deze heren verder te bouwen waar Ziggi stopte. Onder andere Edith Piaf haar ‘Non, Je Ne Regrette Rien’ wordt in een leuk reggaejasje gegoten.

Een gezelschap die haar sporen ook al reeds bewezen heeft is Chef’Special . Na een paar weken geleden Pinkpop gedaan te hebben doen ze nu Mundial aan. De groep vormt daarmee het hoogtepunt van de dag. Rapper Joshua Nolet voelt het publiek perfect aan. Daarnaast steekt de band ijzersterk in elkaar. Een weggegeven gitaarsolo doet zelfs even aan Carlos Santana denken.

Ook een bewezen Nederlands succes is de Groningse hiphopformatie Dope D.O.D. . In de tent geven de heren hun kenmerkende keiharde en duistere hiphop show weg. Het is duidelijk dat het trio het afgelopen jaar sterk gegroeid is. De duistere en negatieve muziek valt helaas erg buiten de toon op het festival. De rappers missen de aansluiting met de positieve atmosfeer die hier hangt. Terwijl het zonnetje vol schijnt is het moeilijk om in de juiste sfeer te komen.

Crystal Fighters doen op mainstage erg hun best om een groot feest te bouwen. Dit lukt slechts gedeeltelijk. Misschien dat het komt omdat dit het eerste optreden van de nieuwe tournee is, maar de muzikanten ogen erg rommelig. Zomerhit ‘Plage’ kan uiteraard wel op veel enthousiaste bijval rekenen.

Het zijn de Bosnische heren van Dubioza Kolektiv die vandaag voor het eerst dat oude Festival Mundial gevoel weten op te roepen. Het, uit zeven personen bestaande, gezelschap bouwt een heerlijk feestje. Hun reggae en ska is doorspekt met traditionele Balkan muziek. Dit, gecombineerd met hun oneindige hoeveelheid energie, zet al snel de gehele tent aan tot dansen.

Iets wat de folkrockers van Dropkick Murphys ook lukt. Verspreid over de dag waren de bandshirts van deze folk rockers reeds ruimschoots aanwezig. De muziek gaat er bij deze fans ook in als koek. Hut geluid staat echter keihard en dit maakt dat andere Mundial bezoekers gefascineerd en soms verschrikt naar de rock staan te kijken.

Pitbull besluit het 25 jarige jubileum te vieren met misschien wel het grootste debacle ooit op Mundial. Na het gênante DJ optreden van Sean Paul twee jaar geleden moet de organisatie zich ervan overtuigd hebben dat Pitbull daadwerkelijk een live band mee zou nemen. Groots en trots werd dan ook de komst van een 18 koppige band aangekondigd die een mix van salsa, merengue, bachata en hiphop zou spelen. Onderweg naar Europa is Pitbull waarschijnlijk een twaalftal man kwijtgeraakt. Hetzelfde geldt voor de Latijns-Amerikaanse invloeden op zijn muziek. Op het podium staan enkel twee drummers en drie keyboardmannen waarvan twee afwisselend nog saxofoon en basgitaar spelen. Allen blijken echter hoofdzakelijk camouflage voor de zeer magere DJ die enkel elektro house tracks op het repertoire heeft staan. Elk nummer komt volledig uit de DJ set en de muzikanten voegen zo goed als niks toe. Dit wordt gecombineerd met een grotendeels playbackende Pitbull. Door het repertoire dat hoofdzakelijk uit covers van LMFAO, Martin Solveig en de Black Eyed Peas bestaat lijkt het wel alsof hier de mini playbackshow haar reïncarnatie beleefd. Dit gevoel wordt nog eens onderstreept door de zeer foute dansmoves van Pitbull.