Dat doet het op sommige nummers goed. Het enigszins funky ‘The New Revolution’ is een knaller van een nummer. Het orgel levert een vleugje soul door de ritmes. Sari Schorr zingt er gillend op los en de gitaarsolo’s stuwen het energieniveau nog verder op. Dit doet ze ook in andere nummers. Het meer country geïnspireerde ‘Back To L.A.’ wordt ook al snel erg luid. Niet alleen qua band, maar ook Schorr begint steeds luider te zingen. Dat hoor je ook in afsluiter ‘Freedom’. In de combinatie van krachtige soul met een swingende Hammond en aanstekelijk refrein had het een nummer van Dana Fuchs kunnen zijn. De muziek geeft Schorr hier echter niet de ruimte om haar langzaam te laten schitteren met de stem.
Het zijn de langzamere momenten die een andere kracht laten zien. ‘Beautiful’ is mooi in haar kleinheid. Hier hoor je meer de vergelijking met een zangeres als Beth Hart. Het inspirerende nummer komt door de combinatie van akoestisch gitaar en zachtjes op de achtergrond klinkende orgel goed tot haar recht.
Hoewel Sari Schorr het allemaal netjes doet biedt de plaat te weinig originaliteit om echt te imponeren. De schreeuwende bluesrock kennen wij wel van vele andere muzikanten. Het geschreeuw wordt op Never Say Never na enkele nummers te veel van het goede. Het ene langzamere moment en de soms prima swingende bluesrock weet de plaat dan helaas niet meer in het rechte spoor te krijgen.
Witherfall - A Prelude To Sorrow "There was nothing fun about the recording of this album" . Bam, die zit....
Dilemma - Random Acts Of Liberation Dilemma ? Was dat niet die Nederlandse progrockband die halverwege de jaren...