Dat de pedal steel veel aanwezig is, zal voor sommigen een struikelblok vormen, maar als je daar even doorheen prikt blijkt dat Webster een creatieve geest bezit die zelfs niet schuwt om een heuse hiphop beat uit de hoge hoed te toveren zoals in ‘Flowers’. Als we daarin vervolgens ook nog een heuse rap ontwaren, van iemand die zich Father noemt, dan weten we zeker dat Webster helemaal van nu is.
Een aantal tracks kabbelen lekker loom door zodat je soms wat moeite moet doen om bij de les te blijven en je niet in slaap te laten wiegen, maar Websters muzikale wereldje is soms bedrieglijk zoals ‘Flowers’ dus al aantoonde. Zo lijkt zij in het loom wiegende ‘Pigeon’ wel wat op Tori Amos wat natuurlijk vooral komt door het gebruik van de piano, maar ook ‘Jonny’ is al net zo lui en loom en ook Webster past haar zanglijnen daar moeiteloos op aan, maar die onderhuidse spanning doet het hem. Tracks als ‘Room Temperature’ en vooral ‘What Used To Be Mine’ zijn nog het meest americana, maar Webster blijft gelukkig altijd aan de goede kant van de medaille, zodat het nergens te cheesy wordt.
Na een half uurtje is het dan alweer voorbij en heeft Webster een dappere poging gedaan om country en aanverwante genres wat meer toegankelijk te maken met haar moderne toevoegingen. Het is met Atlanta Millionaires Club goed gelukt, al is dit ook weer niet een album waar de wereld mee veroverd wordt.
Kaina - Next To The Sun Kaina is een zangeres afkomstig uit Chigago, maar met roots uit Venezuela...
The Pact - Possibilities ”The Pact symbolizes a magical realism that brings joy and energy to life...