Om deze overstap te kunnen maken heeft Leithauser een nieuwe comfortzone opgebouwd dichtbij huis. Letterlijk: het album is opgenomen in zijn eigengebouwde studio The Struggle Hut en niet alleen zijn vrouw, maar ook hun beider dochters en diens lerares verzorgen de achtergrondzang. Vrienden zoals Jon Batiste (piano), Stuart Bogie (saxofoon), Mike Irwin (trompet) en Jonathan Gregg (pedal steel) vullen als gastmuzikanten de instrumentale stukken, die hij zelf niet beheerst, in. Zijn beste vriend - en mede Walkmen - Paul Maroon heeft hem geholpen om die lastige eerste nummers te schrijven, waarna het album vorm begon tekrijgen.
Ook tekstueel heeft Leithauser het dichtbij hemzelf gehouden, zonder al te persoonlijk te hoeven worden. Het album omschrijft in elf nummers het leven van (on)bekenden, waarbij zijn woonplaats New York als achtergrond fungeert. Zo is daar de mysterieuze vreemdeling die hem zijn levensverhaal vertelt op het pontje in ’Cross Town Ferry (Walk On Ticket)’. En het verhaal van de man die zijn leven probeert te vergeten door de dagen in een bioscoop te slijten in ‘Here They Come’ (“I was a fool, I was blind, I kept my eyes shut half the time” ). Zijn hart wordt gestolen door de Poolse vrouw in ‘The Stars Of Tomorrow’, die haar hart lucht na een ruzie met haar rijke man ("Oh he can have the pool and the cars, but I'm taking this Ford and a couple of credit cards".)
Het zijn met name deze wat sentimentele nummers die de moeite waard zijn. ‘Isabella’, over een jonge vrouw bijvoorbeeld, wiens flat in Manhattan door haar ouders wordt gefinancierd in de hoop dat zij ooit nog haar studie afmaakt (“she did a year in college…but she never left, and she never will”). Ook de onafwendbare scheiding na huiselijk geweld in ‘Wack Jack’ ( “That burn won't hurt you anymore, but I'll still keep your picture lying in a drawer” ) weet Leithauser goed te beschrijven. Afsluiter ‘The Old King’ is nog het meest persoonlijke: de immense populaire jongen van zijn schooltijd treft hij verlaten en halfdronken in een bar, waar hij met spijt uitlegt “I wish I’d only had the balls to bury the hatchet and forgive 'em all.”
Het album met de observaties van Leithauser en diens beschrijvingen van New York creëert onbedoeld een tijdsbeeld. Al was het maar om de zin “The sun is coming up, my heart is filled with hope, sidewalks are empty, seven stories below.” (‘Don’t Check The Score’). Dat geeft niets: het album verdient alle aandacht.
Moby - All Visible ObjectsHet is moeilijk je aan de indruk te onttrekken dat All Visible Objects een...
Áslaug - Áslaug Áslaug Vigfúsdóttir weet aardig wat aandacht te genereren met haar eerste...