De tien liedjes hebben allen iets dreigends en surrealistisch, zeker wanneer je de teksten erbij betrekt. Alsof je een aflevering van The Twilight Zone wordt ingetrokken. De songs hebben dan ook onheilspellende titels als ‘Buried Alive’, ‘Murder Call’, ‘The Evil Kind’ en ‘One Morn’. In ‘The Phone’ gaat het over een telefoontje uit de hel en ‘Wild Aninmals In My House Blues’ is inderdaad een heuse blues, maar de tekst handelt dit keer niet over beëindigde liefdes, maar over allerlei exotische en minder exotische, maar vooral hongerige, dieren in en rondom zijn huis. Verzin het maar!
Murder Call is door het minimalistische en duistere karakter niet een plaatje dat je voor de gezelligheid even aanzet. Als je Niels zijn eerste platen tegen Murder Call afzet is er eigenlijk niet eens heel veel veranderd aan de muziek, behalve dat Niels Duffhues nog iets meer is gaan brommen in de stijl van Nick Cave en dat per plaat de unheimische spanning toeneemt. Het is nog steeds niet voor te stellen dat hij ooit een album voor The Gathering (Almost A Dance) heeft ingezongen. Iets waar hij en de band blijkbaar niet graag aan herinnerd worden terwijl toch ook op die plaat een paar hele fijne songs staan die ondergetekende nog steeds heel graag beluistert (‘Like Fountains’ en vooral ‘Proof’). Maar het is en blijft een feit dat Duffhues het best tot zijn recht komt met dit soort duistere minimalistische liedjes. De grote verkoopcijfers gaan zeker aan hem voorbij, maar zolang hij er plezier aan beleeft moet hij dit vooral lekker blijven doen.
Elles Bailey - Shining In The Half LightZe werd benoemd tot ‘Artiest van het jaar’ tijdens de Britse Blues...
Mark Pontin Group - Kaleidoscope Al bijna tien jaar wordt er door de Mark Pontin Group aan de weg getimmerd,...