De studievrienden Philipp Dausch (DJ) en Clemens Rehbein (zanger/gitarist) hadden daarmee op slag een flinke uitdaging voor de toekomst. Ga er maar aan staan, een debuutalbum maken met een mix van reagge, electro, folk en pop, en dan meteen zo scoren. Waar Sadnecessary negen weken in de Nederlandse albumlijsten stond, moest opvolger Blossom het met een magere twee weken doen. Ook een hit bleef uit. Wel kon men voor de tweede keer op rij op wereldtournee. Hierna maakte Milky Chance nog eens drie albums (Mind The Moon, Trip Tape, Trip Tape II). Daarnaast verscheen er nog een akoestische uitgave van het debuutalbum. Het lijkt er op dat dit allemaal aan Nederland voorbij is gegaan en ook het laatste wapenfeit dat afgelopen jaar verscheen lijkt nauwelijks iets te hebben gedaan. Maar is dat terecht?
Er zijn zat redenen waarom een album of artiest niet meer aanslaat. Weinig airplay, klein netwerk, weinig vernieuwing, weinig kwaliteit en ga zo maar door. In het geval van Milky Chance zit het hem waarschijnlijk toch wel een beetje in de hoek van ‘meer van hetzelfde’ en een gebrek aan hitpotentie. Dat horen we ook op Living In A Haze terug. Al meteen aan het pingeltje waarmee de titeltrack opent schiet je weer terug in die eerste hit. Het wordt daarna wel een stuk meer uptempo en de combinatie van pop en dance is best goed catchy, maar de kans dat het opvalt binnen het grote aanbod is klein. Natuurlijk doen dit soort tracks het goed in de warmere seizoenen van het jaar en vanuit dat oogpunt is ‘Living In A Haze’ prima te pruimen. Maar de kabbelende opvolger ‘Gold’ is lekker loom, maar ook niet heel memorabel. Gelukkig zijn zeven van de twaalf liedjes op het album onder de drie minuten, waardoor je ook snel weer door kan. ‘Purple Tiger’ is een aardige track die voor het eerst een poging doet om echt in je systeem te gaan zitten, maar na twee minuut drieënveertig is het alweer voorbij. Het nog kortere ‘Favorite Song’ is een van de betere songs van het album, al is het alleen al omdat het wat een wat rauwer randje heeft.
Op ‘History Of Yesterday’ schakelt Milky Chance de hulp in van de Canadese Charlotte Carin, die in eigen land een heuse popster is en bij onze zuiderburen sinds 2021 ook naam maakt. Het levert wederom een aardige track op, maar zelden komt Milky Chance verder dan dat predicaat. Tot afsluiter ‘Frequency Of Love’, waarbij het dansbare is verruild voor een ingetogen, meeslepende track waardoor je de heren plots serieus moet nemen. Hadden ze dat op maar eerder gedaan, dan was het album een stuk meer memorabel. Misschien moet Milky Chance het maar eens over de serieuzere boeg van meer diepgang gooien.
Jan Wouter Oostenrijk - Traveling EastEnig idee hoeveel goede gitaristen ons land telt? Voeg Jan Wouter Oostenrijk...
Jonathan Wilson - Eat The Worm Wel eens een insect gegeten? Voor Jonathan Wilson is het een gedane zaak....